DOI Artikel:
Pencakowski, Paweł: Rzeźby w kaplicy Ogrojcowej przy kościele Św. Barbary w Krakowie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20538#0037
5. Warsztat Wita Stwosza, postać Chrystusa, kaplica
Ogrojcowa (fot. P. Pencakowski)
cerza-strażnika Grobu Chrystusa w Muzeum Na-
rodowym w Krakowie, przypisywanej Stwoszowi
lub jego warsztatowi45. Identycznie upozowane fi-
gury występują także dwukrotnie w pochodzącym
z lat ok. 1501 Tryptyku Jana Olbrachta w Mu-
zeum Metropolitalnym w Krakowie: w scenie
Zmartwychwstania, wzorowanej na odpowiadają-
cej jej tematycznie kwaterze Ołtarza Mariackie-
go i w figurze św. Piotra w kwaterze Modlitwa
w Ogrojcu 46.
Święci Jakub i Jan i(ryc. 10, 11, 12) — wyrzeź-
bieni w jednym bloku kamienia — przedstawieni
zostali obaj w przyklęku. Ewangelista, który skło-
nił głowę nad księgą, trzymaną pionowo na kola-
nie i obejmowaną splecionymi rękami, przysła-
45 Por. A. M. Olszewski, Ze studiów nad oddzia-
ływaniem twórczości Wita Stwosza na rzeźbę Małopolski
(Biuletyn HS, XXVIII, 1966), s. 97—100.
46 Płaskorzeźbiona postać śpiącego św. Piotra w
Tryptyku Jana Olbrachta wykazuje oprócz układu ciała
także inne zbieżności z figurą tegoż apostoła w Ogrojcu
przy kościele Sw. Barbary. Identyczny jest zestaw szat
(suknia spodnia i spięty pod szyją płaszcz, który odsłania
6. Postać Chrystusa z kaplicy Ogrojcowej w czasie prac
konserwatorskich w r. 1981 (fot. M. Paciorek)
nia lewą nogę Jakuba. Ten ostatni ma lekko po-
chyloną głowę, jego lewa ręka spoczywa na pier-
si, prawa na ramieniu św. Jana. Widać, że syno-
wie Zebedeusza zasnęli w czasie modlitwy. Arty-
sta swobodnie operuje prześwitami, wzbogacają-
cymi przestrzenność ujęcia; podobne efekty przy-
nosi wysunięcie do przodu postaci św. Jana, rów-
noważące częściowo wysuniętą po przeciwnej stro-
nie postać Chrystusa.
Dla tej wspaniałej, niepowtarzalnej kompozy-
cji dwóch osób o wyszukanym układzie ciała i
wytworności bezwolnych gestów, dla tej pełnej
głębokiego wyrazu grupy nie posiadamy bezpo-
średniej analogii. Motyw św. Jana Ewangelisty,
pochylającego głowę nad księgą opartą na kola-
szatę spodnią w tych samych miejscach). Twarze, mimo
zasadniczej różnicy poziomu artystycznego, reprezentują
ten sam typ. Należy zatem przypuścić, że między figurą
św. Piotra w Ogrojcu i figurą w Tryptyku Jana Ol-
brachta istnieje związek podobny jak między kwaterą
Zmartwychwstanie w Ołtarzu Mariackim a kwaterą o
tym samym temacie w ołtarzu Olbrachta,
29
Ogrojcowa (fot. P. Pencakowski)
cerza-strażnika Grobu Chrystusa w Muzeum Na-
rodowym w Krakowie, przypisywanej Stwoszowi
lub jego warsztatowi45. Identycznie upozowane fi-
gury występują także dwukrotnie w pochodzącym
z lat ok. 1501 Tryptyku Jana Olbrachta w Mu-
zeum Metropolitalnym w Krakowie: w scenie
Zmartwychwstania, wzorowanej na odpowiadają-
cej jej tematycznie kwaterze Ołtarza Mariackie-
go i w figurze św. Piotra w kwaterze Modlitwa
w Ogrojcu 46.
Święci Jakub i Jan i(ryc. 10, 11, 12) — wyrzeź-
bieni w jednym bloku kamienia — przedstawieni
zostali obaj w przyklęku. Ewangelista, który skło-
nił głowę nad księgą, trzymaną pionowo na kola-
nie i obejmowaną splecionymi rękami, przysła-
45 Por. A. M. Olszewski, Ze studiów nad oddzia-
ływaniem twórczości Wita Stwosza na rzeźbę Małopolski
(Biuletyn HS, XXVIII, 1966), s. 97—100.
46 Płaskorzeźbiona postać śpiącego św. Piotra w
Tryptyku Jana Olbrachta wykazuje oprócz układu ciała
także inne zbieżności z figurą tegoż apostoła w Ogrojcu
przy kościele Sw. Barbary. Identyczny jest zestaw szat
(suknia spodnia i spięty pod szyją płaszcz, który odsłania
6. Postać Chrystusa z kaplicy Ogrojcowej w czasie prac
konserwatorskich w r. 1981 (fot. M. Paciorek)
nia lewą nogę Jakuba. Ten ostatni ma lekko po-
chyloną głowę, jego lewa ręka spoczywa na pier-
si, prawa na ramieniu św. Jana. Widać, że syno-
wie Zebedeusza zasnęli w czasie modlitwy. Arty-
sta swobodnie operuje prześwitami, wzbogacają-
cymi przestrzenność ujęcia; podobne efekty przy-
nosi wysunięcie do przodu postaci św. Jana, rów-
noważące częściowo wysuniętą po przeciwnej stro-
nie postać Chrystusa.
Dla tej wspaniałej, niepowtarzalnej kompozy-
cji dwóch osób o wyszukanym układzie ciała i
wytworności bezwolnych gestów, dla tej pełnej
głębokiego wyrazu grupy nie posiadamy bezpo-
średniej analogii. Motyw św. Jana Ewangelisty,
pochylającego głowę nad księgą opartą na kola-
szatę spodnią w tych samych miejscach). Twarze, mimo
zasadniczej różnicy poziomu artystycznego, reprezentują
ten sam typ. Należy zatem przypuścić, że między figurą
św. Piotra w Ogrojcu i figurą w Tryptyku Jana Ol-
brachta istnieje związek podobny jak między kwaterą
Zmartwychwstanie w Ołtarzu Mariackim a kwaterą o
tym samym temacie w ołtarzu Olbrachta,
29