DOI Artikel:
Piwocka, Magdalena: "Misericordia Domini" z Sulisławic
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.20614#0085
34. Klejnoty z obrazu w Sulisławicach (fot. J. Gawłowski)
Swoistą niespodziankę dla badaczy stanowi
pojawienie się w inwentarzach z wieku XVIII
(od r. 1727) sukienki ze sztucznych diamentów
wstawionej — zdawało się wtórnie — w wykrój
blachy, w miejscu szaty Matki Boskiej (ryc. 1).
We wszystkich wizytacjach jej opis brzmi:
„Sukienka w srebrne kwiatki z czeskiemi
dyamencikami, których dziewięćdziesiąt je-
den” l12. W liczbę kamieni wchodziły i te zdo-
biące wcześniej głowy obu Postaci (ryc. 32 i 33).
Wokół głów znajdowały się kiedyś nimby (?) —
Somers Cocks, An Introduction to Courtly Jewe-
lery. Victoria and Albert Museum, London 1980, s. 44,
il. 47. Polski wyrób — o tym kształcie — miedziane za-
wieszenie cechu złotników krakowskich znajduje się w
Muzeum Historycznym Miasta Krakowa (J. Samek,
Polskie rzemiosło artystyczne. Czasy nowożytne, Kraków
1984, s. 71, il. 38). Wotum sulisławickie, najbliższe klejno-
tom jasnogórskim rysunkiem, sposobem wykonania i po-
lichromią materiału winno pochodzić z 3. ćwierci 'Stulecia.
112 Taki tekst we wszystkich cytowanych wizyta-
cjach, od 1727 do 1765 r.
„cyrkuł pozłocisty sadzony perłami” l13. Inne
perły (dawniej wiele sznurów) wisiały poniżej
obrazu i naszyte wraz z „dętkami” na wstędze
wieńczyły go u góry. Dziś ten wystrój zrekon-
struowano symbolicznie kilkoma nitkami perełek
umieszczonymi nad i pod Wizerunkiem, w
świetle ramy (ryc. 4).
Srebrna repusowana rama, częściowo złocona
(„pozłocista”), z motywem bujnego akantu (ryc.
1), pochodzi z 3. ćwierci lub z końca wieku
XVII 114. Jej wykonanie niewiele wyprzedza da-
113 „Cyrkuł w koło P. Jezusa y Nayświętszey Panny
Maryi pozłocisty, perłami sadzony, nad głową drobny-
mi, których nitek sześć”. Być może chodzi tu o rodzaj
glorii wokół całego obrazu (?), AKMKr, sygn. AV 25
(1736), s. 422.
114 Rama srebrna o wym. 36,5 X 31 cm, szer. 6,5 cm.
W inwentarzach wizytacyjnych od r. 1727, najobszer-
niej opisana w ostatnim, z r. 1765: „Rama kwadratowa
wokół obrazu w kwiaty marcypanowe wybijane in
majori parte wyzłocona na łańcuszkach dwóch”, AKMKr,
sygn. AV 51, k. 220 v.
79
Swoistą niespodziankę dla badaczy stanowi
pojawienie się w inwentarzach z wieku XVIII
(od r. 1727) sukienki ze sztucznych diamentów
wstawionej — zdawało się wtórnie — w wykrój
blachy, w miejscu szaty Matki Boskiej (ryc. 1).
We wszystkich wizytacjach jej opis brzmi:
„Sukienka w srebrne kwiatki z czeskiemi
dyamencikami, których dziewięćdziesiąt je-
den” l12. W liczbę kamieni wchodziły i te zdo-
biące wcześniej głowy obu Postaci (ryc. 32 i 33).
Wokół głów znajdowały się kiedyś nimby (?) —
Somers Cocks, An Introduction to Courtly Jewe-
lery. Victoria and Albert Museum, London 1980, s. 44,
il. 47. Polski wyrób — o tym kształcie — miedziane za-
wieszenie cechu złotników krakowskich znajduje się w
Muzeum Historycznym Miasta Krakowa (J. Samek,
Polskie rzemiosło artystyczne. Czasy nowożytne, Kraków
1984, s. 71, il. 38). Wotum sulisławickie, najbliższe klejno-
tom jasnogórskim rysunkiem, sposobem wykonania i po-
lichromią materiału winno pochodzić z 3. ćwierci 'Stulecia.
112 Taki tekst we wszystkich cytowanych wizyta-
cjach, od 1727 do 1765 r.
„cyrkuł pozłocisty sadzony perłami” l13. Inne
perły (dawniej wiele sznurów) wisiały poniżej
obrazu i naszyte wraz z „dętkami” na wstędze
wieńczyły go u góry. Dziś ten wystrój zrekon-
struowano symbolicznie kilkoma nitkami perełek
umieszczonymi nad i pod Wizerunkiem, w
świetle ramy (ryc. 4).
Srebrna repusowana rama, częściowo złocona
(„pozłocista”), z motywem bujnego akantu (ryc.
1), pochodzi z 3. ćwierci lub z końca wieku
XVII 114. Jej wykonanie niewiele wyprzedza da-
113 „Cyrkuł w koło P. Jezusa y Nayświętszey Panny
Maryi pozłocisty, perłami sadzony, nad głową drobny-
mi, których nitek sześć”. Być może chodzi tu o rodzaj
glorii wokół całego obrazu (?), AKMKr, sygn. AV 25
(1736), s. 422.
114 Rama srebrna o wym. 36,5 X 31 cm, szer. 6,5 cm.
W inwentarzach wizytacyjnych od r. 1727, najobszer-
niej opisana w ostatnim, z r. 1765: „Rama kwadratowa
wokół obrazu w kwiaty marcypanowe wybijane in
majori parte wyzłocona na łańcuszkach dwóch”, AKMKr,
sygn. AV 51, k. 220 v.
79