Loewy, Emanuel [Hrsg.]: Inschriften griechischer Bildhauer (Leipzig, 1885)

ΑΤΤΙΚΑ]

174

[IL—I. JAHRH.

ΑΡΓΑΙΟΝΑΡΓΑΙΟ,ΠΛ. *"> . Λ

ΒΑΤΑΚΗίΒΑΤΑΚΟΥΠΕΙΡΑ p J^^^ JO £\Γ

ΟΕΡΑΠΕΥΘΕΙίΑΝΕΘΗΚΕΝ

ΔΗΜΗΤΡΙΟ£ΦΙΛΩΝΟ£ΤΤΤΕΛΕΑ£ΙΟ£ΕΤτΟΙΗξΕ β Τ\Τ^/ΚΪ^ Η ^

Άργαΐον 3 Αργαίου ΤΤλ[ωθ€α?] | Βατάκηο Βατάκου , -df

Heipaieuc | GepaueuGek άνεθηκεν. | 0 £ Ρ J\ ! ^ C

Δημήτριοε Φίλωνοε Πτελεάειοε έποίηεε.

Text: Ζ. 1 Ende I Λ____Α Pitt., ΤΤλ(ωθέα?) Kum., verbessert in Φλυέα Kust. a. a. Ο. S. 430, 1 Λ' 3A Lued., ΠΛΩ

Hschp. Z. 2 Π.ΙΡΑ Hschf. Z. 4 ΦΙ,.ΝΟ^ Pitt., Φί(λω)νοε Kum., ΦΙΛ.ΝΟΣ Hschf., ΦΙΛΩΝΟΣ Lued. — Ende ΣΕΝ d. And.
Der Abklatsch lässt nach Ε nichts Sicheres mehr erkennen. Ergänzung: Ζ. 1 ΤΤαμβωτάδην? Ditt.

Zeit: „cpoca tarda" Perv. „Argaeus Timarchi esse posse" Ditt. Anders Hschf.: „Die Schriftzüge

/*. Pambotades in catalogis duobis aetatis Augusti gleichen am meisten denen der grofsen Inschrift

est <= CIA III 1, 1019. 1276>. Eiusdem aetatis des Eabulides <n. 228>". Doch sind, namentlich

fere hie titulus esse videtur propter litterarum formam, in Ζ. 1—3, die Formen in der vorliegenden In-

sed negari non potest, eum etiam paidlo antiquiorem schritt jünger.

Anhang. Dazu vgl. eine an derselben Stelle gefundene Inschrift, herausg. Φιλίστωρ a. a. 0., danach Hf. 117,,
Kaibel 853; n. Abschr. Lueders' CIA III 1, 779.

Ε'ί τι π[άρ](κ μερόπων γεραόε vooc eOp' έν'ι τέχνα 5 εύιάδοε τ\ Αργαίε, πορεΐν γάνοε άμερίοιειν
φαμί ce [ν0]ν κατιδεϊν εϋ£υνέτοιε πραπίει, οϊναε, γυιοπαγεΐε βυόμενον καμάτουε.

κρίνανθ' ίητρών εοφά δό[γ]ματα και τό περιεεόν άνθ' ων coö τέχναε έρατόν κλέοε ουποτ' όλεΐται,

έκ βύβλων ψυχήε ομματι δρεψάμεν[ο]ν, [λ]αμπρότερον δ' αετρων έεεεται ουρανίων.

Text: Ζ. 1 πάθος Kum., Κλιβ. Ergänzung: Ζ. 2 παν Buecheler, Καιβ.

Zeit: „Inter eos qui post ol. 150 fuerunt Hirschfeld tit. Demetrium artificem rettulit, quicum convenit quod
Buecheler monuit medicos οϊνοδόταε saeculo secundo non antiquiores esse; ipsius denique carminis ars quaesitior
alterum potissimum saeculum prodit" Kaib.

aß) ATTISCHE KÜNSTLER IM ÜBRIGEN GRIECHENLAND

Diodoeos, S. d. Heemattios, von Athen

239 Argos „Maison de Leonidas Zograplws. Copiee par moi en 1868. — Pierre hrise'e a droite." || Herausg.
Foücart Bull, de Vecole franq. I 1868 p. 4 n. 4 (Minusk., danach Hf. add. n. 3) und LB II 112 a expl. p. 48,
txt. p. 490.

[Λυ]ειμάχα ΤΤολ[----θυγάτηρ, | Άρ]γεία Άριετίω-

[va του belvoc] | 5Αργεΐον τον avb[pa νικάεαντα] j

πολεμιετηρίω Ήρα[ΐα-------] | τριε, Σωτήρια τρίο. Jj

Διόδωροε Έρματτίου Άθηναΐο[ε έποίηεεν].

. . ΣΙΜΑΧΑΠΟΛ
. . ΓΕΙΑΑΡΊ Σ Τ i ni
ΑΡΓΕΙΟΝΤΟ Ν Α Ν Δ
ΓΤΟΛΕΜΙΣΤΗΡΙίΙΙ ΗΡΑ
5 ΤΡΙΣΣίΙΤΗΡίΑΤΡΙΣ! Zeit : „Le sculpteur . . est certainement posterieur

d la fondation des jeux Σωτήρια (ά. i. 279 ν. Chr.);
ΔΙΟΔΩΡΟΣΕΡΜΑΤΤΙΟΥΑΟΗΝΑΙΟ Je soin d'adscrire ι et l'emploi de la forme dorienne

Λυειμάχα petwent cependant le faire placcr avant

Ergänzung: Eouc „L'ctendue de la lacune ne peut etre l'<%oqiie imperiale" fouc.
dcterminee qu1 approximativement ä' apres la derniere ligne Ein archaischer Bildhauer Diodoros(?) Plin. XXXIV 85;

dont la restitution est certaine." ein Toreut Anth. Plan. IV 248.

240 Thelpusa (Arkadien; s. Paus. VIII 25, 3) bei dem Dorfe Vanena (vgl. Leake Morea II p. 97 ff.,
Curtius Peloponnes I S. 370); in einer der Hütten zwischen der Kapelle des H. Ioannis und dem
Flussufer verbaut. — Vierseitiges Bathron aus weifsem Kalk, H. noch 0-81, Br. 0-60, wahrscheinlich
von einer Bronzestatue. || Herausg. Weil Mddl III 1878 S. 178, danach Bechtel DI I 1252.