DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.25716#0176
rozpoczął on jednak zajęcia dopiero w 1868 roku. Mono-
grafista Wydziału Filologiczno-Historycznego pisze, że
„Lazzarini starał się pokrótce charakteryzować historycz-
ne znaczenie języka włoskiego dla cywilizacyi europejskiej,
datujące [się] zwłaszcza od epoki Odrodzenia, oraz pod-
niosłą jego wartość literacką, ze względu na dzieła Danta
i Petrarki. [...] Zbyt krótką była działalność Lazzariniego
w Szkole Głównej, aby mogła wydać praktyczne dla słu-
chaczów owoce. Jednakże profesor umiał przedmiot tak su-
chy, jak elementarne zasady gramatyki i ortografii języka,
dla większości słuchaczów prawie nieznanego, w ponętnej
formie przedstawić i prawdziwe zamiłowanie przedmiotu
w uczniach swoich obudzić”10.
Wśród młodzieży pozbawionej tak długo szkoły wyższej
wybuchł niezwykły entuzjazm do nauki. Feliks Ochimow-
ski, jeden z absolwentów, tak pisze: „Na ławach byłej Szkoły
Głównej studenci wyjątkowo są pilni, budzą podziw przy-
byszów z dalekich okolic. Ten i ów pochłania wiedzę, czy-
ta mnóstwo książek. Wkrótce mamy skutek trudu w kształ-
cie cichej krytyki poglądów profesorskich. Powiadam
»cichej« o tyle, że młodzież uwagi robi albo w przerwie
między jedną a drugą prelekcją, albo w jakiej jadłodajni,
gdzie śpieszniej zjadano więcej niż skromny posiłek, albo
na herbatce w gronie zaledwie kilkunastu kolegów, albo
zdolniejsi piszą pierwsze sprawozdanie z przeczytanych
książek w „Przeglądzie Tygodniowym”. [...] Debaty się to-
czą nad prądem pojęć noszącym miano liberalizmu, po-
stępu, nad epigonami romantyzmu, nad bezbarwnością
poezji ówczesnej, nad bezmyślną treścią czasopisma, nad
potrzebą przyswajania autorów obcych. Najpierw echa po-
zytywizmu zachodniego dochodzą młodzież z pojedyn-
czych katedr wydziału przyrodniczego i lekarskiego; w na-
stępstwie rzeczy czyta się już dzieła oryginalne. Nazwiska
Augusta Comte’a, Littrego, Renana, Buckle’a, Darwina,
Milla, Taine’a są przedmiotem dyskusji”11.
Wśród profesorów i studentów Szkoły Głównej znala-
zły się osoby prawdziwie wybitne, których rola w nauce
i kulturze polskiej jest powszechnie znana, m.in. Samuel
Dickstein, Julian Ochorowicz, Filip Sulimirski (wydawca
Słownika geograficznego), Zygmunt Gloger (autor Encyklo-
pedii staropolskiej), Zygmunt Węclewski (autor ciągle uży-
wanego Słownika grecl(o-polsl{iego), Henryk Struve, Karol
173
grafista Wydziału Filologiczno-Historycznego pisze, że
„Lazzarini starał się pokrótce charakteryzować historycz-
ne znaczenie języka włoskiego dla cywilizacyi europejskiej,
datujące [się] zwłaszcza od epoki Odrodzenia, oraz pod-
niosłą jego wartość literacką, ze względu na dzieła Danta
i Petrarki. [...] Zbyt krótką była działalność Lazzariniego
w Szkole Głównej, aby mogła wydać praktyczne dla słu-
chaczów owoce. Jednakże profesor umiał przedmiot tak su-
chy, jak elementarne zasady gramatyki i ortografii języka,
dla większości słuchaczów prawie nieznanego, w ponętnej
formie przedstawić i prawdziwe zamiłowanie przedmiotu
w uczniach swoich obudzić”10.
Wśród młodzieży pozbawionej tak długo szkoły wyższej
wybuchł niezwykły entuzjazm do nauki. Feliks Ochimow-
ski, jeden z absolwentów, tak pisze: „Na ławach byłej Szkoły
Głównej studenci wyjątkowo są pilni, budzą podziw przy-
byszów z dalekich okolic. Ten i ów pochłania wiedzę, czy-
ta mnóstwo książek. Wkrótce mamy skutek trudu w kształ-
cie cichej krytyki poglądów profesorskich. Powiadam
»cichej« o tyle, że młodzież uwagi robi albo w przerwie
między jedną a drugą prelekcją, albo w jakiej jadłodajni,
gdzie śpieszniej zjadano więcej niż skromny posiłek, albo
na herbatce w gronie zaledwie kilkunastu kolegów, albo
zdolniejsi piszą pierwsze sprawozdanie z przeczytanych
książek w „Przeglądzie Tygodniowym”. [...] Debaty się to-
czą nad prądem pojęć noszącym miano liberalizmu, po-
stępu, nad epigonami romantyzmu, nad bezbarwnością
poezji ówczesnej, nad bezmyślną treścią czasopisma, nad
potrzebą przyswajania autorów obcych. Najpierw echa po-
zytywizmu zachodniego dochodzą młodzież z pojedyn-
czych katedr wydziału przyrodniczego i lekarskiego; w na-
stępstwie rzeczy czyta się już dzieła oryginalne. Nazwiska
Augusta Comte’a, Littrego, Renana, Buckle’a, Darwina,
Milla, Taine’a są przedmiotem dyskusji”11.
Wśród profesorów i studentów Szkoły Głównej znala-
zły się osoby prawdziwie wybitne, których rola w nauce
i kulturze polskiej jest powszechnie znana, m.in. Samuel
Dickstein, Julian Ochorowicz, Filip Sulimirski (wydawca
Słownika geograficznego), Zygmunt Gloger (autor Encyklo-
pedii staropolskiej), Zygmunt Węclewski (autor ciągle uży-
wanego Słownika grecl(o-polsl{iego), Henryk Struve, Karol
173