DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.25716#0267
oraz cały inwentarz Muzeum. To, co pozostało, po pew-
nym uporządkowaniu przekazano do muzeów państwo-
wych. Część zbiorów, „stosownie do wniosku Senatu aka-
demickiego z dnia 31X17 r.”, oddano „w czasowy depozyt
Muzeum Narodowemu m.st. Warszawy”. Na Uniwersyte-
cie pozostały odlewy gipsowe, m.in. z kolekcji Stanisława
Augusta; resztki zbioru przeniesiono do Muzeum na po-
czątku II wojny światowej2.
U podstaw takiej decyzji Senatu leżały nie tylko ówczes-
ne wymogi uregulowań prawnych. Zabytki starożytne,
egipskie w szczególności, od momentu pojawienia się
w zbiorach Uniwersytetu traktowano jako kurioza. Nazwa
„Gabinet Starożytnych Osobliwości”, miejsce ich pierwsze-
go przechowywania, najlepiej oddaje taki właśnie do tych-
że zabytków stosunek. Obiekty egipskie wchodziły w po-
siadanie uczelni przede wszystkim jako darowizny.
Nabywanie drogą zakupów należało do rzadkości i bardziej
obrazowało ówczesny stosunek do naukowego studiowa-
nia tego typu „osobliwości” niż aktualną kondycję finan-
sową Uniwersytetu. Przynajmniej jedna (il. 154) z pierw-
szych mumii, czyli ofiarowana w 1821 roku przez hrabiego
Alojzego Potockiego „mumia dziecka”, oraz późniejsza,
z 1826 roku, „mumia w sarkofagu”, dar Jana Wężyka Judz-
kiego (il. 155), trafiły do Gabinetu Zoologicznego3. Inaczej
wyglądała sprawa gromadzenia, acz w osobnym gabinecie,
obiektów reprezentujących starożytne kultury klasycznej
Grecji i Rzymu. Zakupy odlewów gipsowych pozwoliły
stworzyć potężny zbiór, w którym były reprezentowane tak
rzeźby pełne oraz ich fragmenty, jak i rzeźby architekto-
niczne, ornamenty i modele przeznaczone do nauki rysun-
ku. Trzeba jednak podkreślić, że w miarę upływu czasu
do gromadzonych starożytności przywiązywano coraz
większą wagę, i to nie tylko w procesie dydaktycznym.
Zawieruchy polityczne, jakie raz po raz targały Uniwersy-
tetem, nie pozwalały na spokojny rozwój uczelni i utrud-
niały wykształcenie określonej tradycji badań naukowych,
choć utworzenie Gabinetu Archeologicznego takowe zapo-
wiadało.
Przekazania zbiorów Uniwersytetu w depozyt Muzeum
Narodowemu dokonano w partiach, między 1918 a 1919
rokiem. Muzeum przyjęło wówczas trzysta dwadzieścia
sześć pozycji inwentarzowych4. W Muzeum Narodowym
264
nym uporządkowaniu przekazano do muzeów państwo-
wych. Część zbiorów, „stosownie do wniosku Senatu aka-
demickiego z dnia 31X17 r.”, oddano „w czasowy depozyt
Muzeum Narodowemu m.st. Warszawy”. Na Uniwersyte-
cie pozostały odlewy gipsowe, m.in. z kolekcji Stanisława
Augusta; resztki zbioru przeniesiono do Muzeum na po-
czątku II wojny światowej2.
U podstaw takiej decyzji Senatu leżały nie tylko ówczes-
ne wymogi uregulowań prawnych. Zabytki starożytne,
egipskie w szczególności, od momentu pojawienia się
w zbiorach Uniwersytetu traktowano jako kurioza. Nazwa
„Gabinet Starożytnych Osobliwości”, miejsce ich pierwsze-
go przechowywania, najlepiej oddaje taki właśnie do tych-
że zabytków stosunek. Obiekty egipskie wchodziły w po-
siadanie uczelni przede wszystkim jako darowizny.
Nabywanie drogą zakupów należało do rzadkości i bardziej
obrazowało ówczesny stosunek do naukowego studiowa-
nia tego typu „osobliwości” niż aktualną kondycję finan-
sową Uniwersytetu. Przynajmniej jedna (il. 154) z pierw-
szych mumii, czyli ofiarowana w 1821 roku przez hrabiego
Alojzego Potockiego „mumia dziecka”, oraz późniejsza,
z 1826 roku, „mumia w sarkofagu”, dar Jana Wężyka Judz-
kiego (il. 155), trafiły do Gabinetu Zoologicznego3. Inaczej
wyglądała sprawa gromadzenia, acz w osobnym gabinecie,
obiektów reprezentujących starożytne kultury klasycznej
Grecji i Rzymu. Zakupy odlewów gipsowych pozwoliły
stworzyć potężny zbiór, w którym były reprezentowane tak
rzeźby pełne oraz ich fragmenty, jak i rzeźby architekto-
niczne, ornamenty i modele przeznaczone do nauki rysun-
ku. Trzeba jednak podkreślić, że w miarę upływu czasu
do gromadzonych starożytności przywiązywano coraz
większą wagę, i to nie tylko w procesie dydaktycznym.
Zawieruchy polityczne, jakie raz po raz targały Uniwersy-
tetem, nie pozwalały na spokojny rozwój uczelni i utrud-
niały wykształcenie określonej tradycji badań naukowych,
choć utworzenie Gabinetu Archeologicznego takowe zapo-
wiadało.
Przekazania zbiorów Uniwersytetu w depozyt Muzeum
Narodowemu dokonano w partiach, między 1918 a 1919
rokiem. Muzeum przyjęło wówczas trzysta dwadzieścia
sześć pozycji inwentarzowych4. W Muzeum Narodowym
264