DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.25716#0274
Kair — zespól grobowy emira Kurkumasa (od 1971), Na-
qlun (od 1986), Marina — el-Alamein (od 1987), Sakkara
(1987 i od 1996), Pelusium (1994 i od 2003), Tell el-Farha
(od 1998), oaza Dachla (od 1988), Dendera (od 1998), Teby
Zachodnie: grobowiec Ramzesa VI w Dolinie Królów (od
1998) oraz monaster na Szeih Abd’l Gurna (od 2003) i Ma-
rea (od 2000).
Uczestnictwo Stacji w ratowaniu zabytków Nubii, akcji
UNESCO w 1961 roku, owocuje słynnymi już dzisiaj na
cały świat odkryciami fresków katedry w Faras (1961-1964)
oraz utworzeniem nowych stanowisk wykopaliskowych
w Sudanie: Dongola (od 1964) i Kadero (od 1972), ostat-
nio zaś Sonijat (od 1997) i Banganarti (od 2001). Do Mu-
zeum Narodowego przybywają zabytki i freski z Faras, da-
jąc nazwę nowej galerii. Warszawa staje się światowym
centrum studiów nubijskich, zaś Michałowski twórcą no-
wej dyscypliny badań - nubiologii (1972).
W Syrii, poza wspomnianą już Palmyrą, Centrum pro-
wadziło wykopaliska w tzw. regionie Hassake (1987-1990)
w północnej Mezopotamii, czyli w Tell Dżassa el-Ghabri,
Tell Abu Hafur oraz Tell Rad Szakra (1991-1995). Konty-
nuowane są prace w Tell Arbid (od 1996), Hawarte koło
Apamei (od 1998) i Tell Qaramel (od 1999).
Dynamiczny program badań Centrum wychodzi poza
dolinę Nilu i Syrię, wkraczając na Cypr —Nea Paphos (od
1965) i do Mezopotamii. Irak — to na początku program
ekspozycji Muzeum Narodowego w Bagdadzie (1965-
-1967), a później wykopaliska w Nimrud - biblijnym Ka-
lah (1974-1976), Nemrik (1985-1989) i Hatrze (1989-1990)
oraz badania ratunkowe w dolinie Dwóch Rzek (wyspa
Bidżan na Eufracie, 1979-1983), Tell el-Saadija i Masnaa
(1979-1981), Tell Raffan (1984-1986), Tell Ridżim (1984-
-1985), Tell Mlfad (1987-1989). Naszą obecność w Iraku
zakończyliśmy w 1990 roku. Należy jeszcze wymienić prace
w Dżerasz (1982-1983) w Jordanii i w Szhim (od 1996)
w Libanie.
Z geograficznego punktu widzenia obszar aktywności
badawczej Centrum obejmuje basen wschodniego Śród-
ziemnomorza, teren trzech kontynentów, od Cypru i rejo-
nu północnej Syrii, przez Liban, po dolinę Nilu, do jego
IV katarakty w Sudanie. Pod względem merytorycznym
misje penetrują czasy od VIII tysiąclecia przed Chr. po
271
qlun (od 1986), Marina — el-Alamein (od 1987), Sakkara
(1987 i od 1996), Pelusium (1994 i od 2003), Tell el-Farha
(od 1998), oaza Dachla (od 1988), Dendera (od 1998), Teby
Zachodnie: grobowiec Ramzesa VI w Dolinie Królów (od
1998) oraz monaster na Szeih Abd’l Gurna (od 2003) i Ma-
rea (od 2000).
Uczestnictwo Stacji w ratowaniu zabytków Nubii, akcji
UNESCO w 1961 roku, owocuje słynnymi już dzisiaj na
cały świat odkryciami fresków katedry w Faras (1961-1964)
oraz utworzeniem nowych stanowisk wykopaliskowych
w Sudanie: Dongola (od 1964) i Kadero (od 1972), ostat-
nio zaś Sonijat (od 1997) i Banganarti (od 2001). Do Mu-
zeum Narodowego przybywają zabytki i freski z Faras, da-
jąc nazwę nowej galerii. Warszawa staje się światowym
centrum studiów nubijskich, zaś Michałowski twórcą no-
wej dyscypliny badań - nubiologii (1972).
W Syrii, poza wspomnianą już Palmyrą, Centrum pro-
wadziło wykopaliska w tzw. regionie Hassake (1987-1990)
w północnej Mezopotamii, czyli w Tell Dżassa el-Ghabri,
Tell Abu Hafur oraz Tell Rad Szakra (1991-1995). Konty-
nuowane są prace w Tell Arbid (od 1996), Hawarte koło
Apamei (od 1998) i Tell Qaramel (od 1999).
Dynamiczny program badań Centrum wychodzi poza
dolinę Nilu i Syrię, wkraczając na Cypr —Nea Paphos (od
1965) i do Mezopotamii. Irak — to na początku program
ekspozycji Muzeum Narodowego w Bagdadzie (1965-
-1967), a później wykopaliska w Nimrud - biblijnym Ka-
lah (1974-1976), Nemrik (1985-1989) i Hatrze (1989-1990)
oraz badania ratunkowe w dolinie Dwóch Rzek (wyspa
Bidżan na Eufracie, 1979-1983), Tell el-Saadija i Masnaa
(1979-1981), Tell Raffan (1984-1986), Tell Ridżim (1984-
-1985), Tell Mlfad (1987-1989). Naszą obecność w Iraku
zakończyliśmy w 1990 roku. Należy jeszcze wymienić prace
w Dżerasz (1982-1983) w Jordanii i w Szhim (od 1996)
w Libanie.
Z geograficznego punktu widzenia obszar aktywności
badawczej Centrum obejmuje basen wschodniego Śród-
ziemnomorza, teren trzech kontynentów, od Cypru i rejo-
nu północnej Syrii, przez Liban, po dolinę Nilu, do jego
IV katarakty w Sudanie. Pod względem merytorycznym
misje penetrują czasy od VIII tysiąclecia przed Chr. po
271