DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.41971#0286
268
w partii fasadowej dwoma wieżami. Przylegają do niego od strony prawej rozległe
zabudowania klasztoru. Nawę świątyni nakrywa sklepienie kolebkowe, a dzidą ją
pojedyncze pilastry i wsparte na nich gurty międzyprzęsłowe. Pola między pilastrami
zajęły płytkie, pewnie arkadowe nisze. Również część prezbiterialna jest rozczłon-
kowana pilastrami. Jej grube mury (i dlatego jest ona nieco węższa od nawy) po-
zwalają przypuścić, że planowano tutaj wzniesienie kopuły. W prezbiterium przy
prostej ścianie miał stanąć ołtarz główny, a dwa ołtarze boczne planowuno dostawić
skośnie do ujętego pilastrami przewężenia tęczy. Od strony wejścia nawę kościoła
przedłuża dodatkowe przęsło, ujęte po bokach parą kwadratowych wież, dostawio-
nych do korpusu. W części dolnej stanowi ono rodzaj przedsionka, a górą jest
wypełnione przez wspartą na dwóch filarach emporę chóru muzycznego. Po prez-
biterium dostawiono jeszcze niewielką prostokątną zakrystię.
Szerokości kościoła nie odpowiada szersza od niego trójdzielna fasada. Wnętrze
korpusu ukrywa się bowiem niemal całkowicie za jej dwukondygnacjową częścią
środkową, zwieńczoną trójkątnym przyczółkiem, a nieco cofnięte i wyższe o jedną
kondygnację wieże po bokach sprawiają, że fasada staje się niemal parawanowa
(szerokość korpusu wynosi około 20 łokci, szerokość fasady około 35 łokci). Całość
elewacji spaja organiczny system artykulacji architektonicznej. Spoczywające na po-
jedynczych pilastrach belkowanie wraz z attyką w kondygnacji dolnej oraz belko-
wanie bez attyki w kondygnacji górnej przechodzą bowiem jednolicie przez całą
jej szerokość, akcentując swymi przełamaniami jedynie część środkową. Oddzielne
podziały pilastrowe i gzy msy wieńczące otrzymały z konieczności tylko najwyższe
kondygnacje wież, których hełmów nie znamy, gdyż ich na rysunku nr 743 nie
zaznaczono. W kompozycji fasady ważną rolę odgrywają ozdobne obramienia por-
tali, okien oraz dekoracja powierzchni ścian między pilastrami. Najokazalszy środ-
kowy portal otrzymał bogate obramienie w formie edykuli z trójkątnym przyczół-
kiem, zwieńczonej wysoką tablicą fundacyjną ozdobioną jeszcze kartuszem her-
bowym. Skromniejsze portale boczne, prostokątne z eliptycznymi okienkami w su-
praportach, umieszczono w ścianach wież. Jeden z nich, po lewej, jest ślepy, a prawy
prowadzi do furty klasztoru. Powierzchnie ścian nad portalami bocznymi wypełniają
prostokątne obramienia okien oświetlających pomieszczenia w wieżach, połączone
zapewne z chórem muzycznym i piętrem klasztoru. Natomiast ściany między pila-
strami po bokach portalu głównego ozdobiono dekoracyjnymi płycinami o rombo-
idalnych wcięciach pośrodku. W kondygnacji drugiej najokazalsze jest okno środ-
kowe, ujęte w obramienie w formie edykuli, z segmentowym przyczółkiem, stano-
wiącym podstawę dla rzeźbiongo popiersia. Wewnętrzna arkada tego prostokątnego
okna oświetlającego wnętrze nawy wypełniona jest w swej górnej części (przypada-
j ącej na sklepienie korpusu) dekoracją muszlową. Obramienie to otrzymało również
ślepy tralkowy podokiennik, wykrojony w pasie attyki nad belkowaniem kondyg-
nacji dolnej. Podobne podokienniki wzbogacają także arkadowe obramienia okien
w wieżach. Powierzchnie między pilastrami po bokach środkowego okna zostały
wypełnione konchowo sklepionymi niszami, w których mieszczą się posągi. Ponad
w partii fasadowej dwoma wieżami. Przylegają do niego od strony prawej rozległe
zabudowania klasztoru. Nawę świątyni nakrywa sklepienie kolebkowe, a dzidą ją
pojedyncze pilastry i wsparte na nich gurty międzyprzęsłowe. Pola między pilastrami
zajęły płytkie, pewnie arkadowe nisze. Również część prezbiterialna jest rozczłon-
kowana pilastrami. Jej grube mury (i dlatego jest ona nieco węższa od nawy) po-
zwalają przypuścić, że planowano tutaj wzniesienie kopuły. W prezbiterium przy
prostej ścianie miał stanąć ołtarz główny, a dwa ołtarze boczne planowuno dostawić
skośnie do ujętego pilastrami przewężenia tęczy. Od strony wejścia nawę kościoła
przedłuża dodatkowe przęsło, ujęte po bokach parą kwadratowych wież, dostawio-
nych do korpusu. W części dolnej stanowi ono rodzaj przedsionka, a górą jest
wypełnione przez wspartą na dwóch filarach emporę chóru muzycznego. Po prez-
biterium dostawiono jeszcze niewielką prostokątną zakrystię.
Szerokości kościoła nie odpowiada szersza od niego trójdzielna fasada. Wnętrze
korpusu ukrywa się bowiem niemal całkowicie za jej dwukondygnacjową częścią
środkową, zwieńczoną trójkątnym przyczółkiem, a nieco cofnięte i wyższe o jedną
kondygnację wieże po bokach sprawiają, że fasada staje się niemal parawanowa
(szerokość korpusu wynosi około 20 łokci, szerokość fasady około 35 łokci). Całość
elewacji spaja organiczny system artykulacji architektonicznej. Spoczywające na po-
jedynczych pilastrach belkowanie wraz z attyką w kondygnacji dolnej oraz belko-
wanie bez attyki w kondygnacji górnej przechodzą bowiem jednolicie przez całą
jej szerokość, akcentując swymi przełamaniami jedynie część środkową. Oddzielne
podziały pilastrowe i gzy msy wieńczące otrzymały z konieczności tylko najwyższe
kondygnacje wież, których hełmów nie znamy, gdyż ich na rysunku nr 743 nie
zaznaczono. W kompozycji fasady ważną rolę odgrywają ozdobne obramienia por-
tali, okien oraz dekoracja powierzchni ścian między pilastrami. Najokazalszy środ-
kowy portal otrzymał bogate obramienie w formie edykuli z trójkątnym przyczół-
kiem, zwieńczonej wysoką tablicą fundacyjną ozdobioną jeszcze kartuszem her-
bowym. Skromniejsze portale boczne, prostokątne z eliptycznymi okienkami w su-
praportach, umieszczono w ścianach wież. Jeden z nich, po lewej, jest ślepy, a prawy
prowadzi do furty klasztoru. Powierzchnie ścian nad portalami bocznymi wypełniają
prostokątne obramienia okien oświetlających pomieszczenia w wieżach, połączone
zapewne z chórem muzycznym i piętrem klasztoru. Natomiast ściany między pila-
strami po bokach portalu głównego ozdobiono dekoracyjnymi płycinami o rombo-
idalnych wcięciach pośrodku. W kondygnacji drugiej najokazalsze jest okno środ-
kowe, ujęte w obramienie w formie edykuli, z segmentowym przyczółkiem, stano-
wiącym podstawę dla rzeźbiongo popiersia. Wewnętrzna arkada tego prostokątnego
okna oświetlającego wnętrze nawy wypełniona jest w swej górnej części (przypada-
j ącej na sklepienie korpusu) dekoracją muszlową. Obramienie to otrzymało również
ślepy tralkowy podokiennik, wykrojony w pasie attyki nad belkowaniem kondyg-
nacji dolnej. Podobne podokienniki wzbogacają także arkadowe obramienia okien
w wieżach. Powierzchnie między pilastrami po bokach środkowego okna zostały
wypełnione konchowo sklepionymi niszami, w których mieszczą się posągi. Ponad