DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.24989#0088
dzielnice Lwowa nie różnią się więc w istotny sposób od masowej
zabudowy setek miast, od Lipska i Pragi po Ułan Bator i Wła-
dywostok, dzieląc z nimi schematyzm i nudę układów przestrzen-
nych, brył i elewacji oraz anonimowość i typizację wnętrz. Za udane
rozwiązanie w ramach tych ograniczonych możliwości uchodzi osied-
le „Srebrzyste” z końca lat siedemdziesiątych (Z. Pidlisnyj, L. Niwina,
S. Zemiankin, J. Kornyliw).
Rzeźbie okresu realizmu socjalistycznego wzorów dostarczał
XIX-wieczny akademizm oraz sztuka ludowa (Anton Figiel, Andrij
Suchorśkyj). Począwszy od połowy lat sześćdziesiątych rzeźba monu-
mentalna charakteryzuje się uproszczonym traktowaniem formy,
przy zachowaniu tradycyjnych, pełnych patosu rozwiązań ikono-
graficzno-kompozycyjnych. Tendencje te reprezentują m.in. pom-
niki Iwana Franki (1964, rzeźbiarze W. Borysenko, D. Krwawycz,
E. Myśko, W. Odrechiwśkyj, J. Czajka, architekt A. Szular), Jarosława
Hałana (1972, rzeźbiarze O. Poliew, A. Ochrimenko, W. Usow, archi-
tekt W. Blusiuk) oraz Sławy Sił Zbrojnych ZSRR.(1970, rzeźbiarze
D. Krwawycz, E. Myśko, J. Motyka, malarz O. Pirożkow, architekci
M. Wendzyłowycz, O. Ogranowycz).
W pierwszych latach powojennych działali jeszcze we Lwowie
malarze, których sztuka ukształtowała się na początku wieku, z Oleną
Kulczycką na czele. Wkrótce dziedzina ta znalazła się w szczególnie
silnych okowach realizmu socjalistycznego, którego dyktatowi musieli
poddać się nawet przedwojenni lewicowi awangardziści, jak Leopold
Lewyćkyj. Dążenia do uwolnienia się od niszczącej indywidualność
doktryny prowadziły w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych
m.in. poprzez niezbyt udane próby swoistego, rzekomo narodowego
historyzmu, a pełną swobodę twórczą przyniosły dopiero zmiany
zachodzące w ostatnich latach.
* * *
Skostniały, ledwie zauważalny nurt historii okresu powojennego
nabrał w drugiej połowie lat osiemdziesiątych zupełnie nowego
przyśpieszenia, choć pieriestrojka dotarła na Ukrainę późno. Jeszcze
na wiosnę r. 1989 pierwsze we Lwowie demonstracje na rzecz roz-
szerzenia praw obywatelskich i narodowych zostały brutalnie stłu-
mione. W lecie tegoż roku manifestowano już bez przeszkód. Język
ukraiński uzyskał status języka urzędowego. Kościół Greckokatolicki
wyszedł z trwającej dwa pokolenia działalności podziemnej, a w gru-
dniu 1989, w wyniku wizyty Michaiła Gorbaczowa u papieża Jana
Pawła II, nastąpiła jego legalizacja. W r. 1991, po rozwiązaniu ZSRR,
84
zabudowy setek miast, od Lipska i Pragi po Ułan Bator i Wła-
dywostok, dzieląc z nimi schematyzm i nudę układów przestrzen-
nych, brył i elewacji oraz anonimowość i typizację wnętrz. Za udane
rozwiązanie w ramach tych ograniczonych możliwości uchodzi osied-
le „Srebrzyste” z końca lat siedemdziesiątych (Z. Pidlisnyj, L. Niwina,
S. Zemiankin, J. Kornyliw).
Rzeźbie okresu realizmu socjalistycznego wzorów dostarczał
XIX-wieczny akademizm oraz sztuka ludowa (Anton Figiel, Andrij
Suchorśkyj). Począwszy od połowy lat sześćdziesiątych rzeźba monu-
mentalna charakteryzuje się uproszczonym traktowaniem formy,
przy zachowaniu tradycyjnych, pełnych patosu rozwiązań ikono-
graficzno-kompozycyjnych. Tendencje te reprezentują m.in. pom-
niki Iwana Franki (1964, rzeźbiarze W. Borysenko, D. Krwawycz,
E. Myśko, W. Odrechiwśkyj, J. Czajka, architekt A. Szular), Jarosława
Hałana (1972, rzeźbiarze O. Poliew, A. Ochrimenko, W. Usow, archi-
tekt W. Blusiuk) oraz Sławy Sił Zbrojnych ZSRR.(1970, rzeźbiarze
D. Krwawycz, E. Myśko, J. Motyka, malarz O. Pirożkow, architekci
M. Wendzyłowycz, O. Ogranowycz).
W pierwszych latach powojennych działali jeszcze we Lwowie
malarze, których sztuka ukształtowała się na początku wieku, z Oleną
Kulczycką na czele. Wkrótce dziedzina ta znalazła się w szczególnie
silnych okowach realizmu socjalistycznego, którego dyktatowi musieli
poddać się nawet przedwojenni lewicowi awangardziści, jak Leopold
Lewyćkyj. Dążenia do uwolnienia się od niszczącej indywidualność
doktryny prowadziły w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych
m.in. poprzez niezbyt udane próby swoistego, rzekomo narodowego
historyzmu, a pełną swobodę twórczą przyniosły dopiero zmiany
zachodzące w ostatnich latach.
* * *
Skostniały, ledwie zauważalny nurt historii okresu powojennego
nabrał w drugiej połowie lat osiemdziesiątych zupełnie nowego
przyśpieszenia, choć pieriestrojka dotarła na Ukrainę późno. Jeszcze
na wiosnę r. 1989 pierwsze we Lwowie demonstracje na rzecz roz-
szerzenia praw obywatelskich i narodowych zostały brutalnie stłu-
mione. W lecie tegoż roku manifestowano już bez przeszkód. Język
ukraiński uzyskał status języka urzędowego. Kościół Greckokatolicki
wyszedł z trwającej dwa pokolenia działalności podziemnej, a w gru-
dniu 1989, w wyniku wizyty Michaiła Gorbaczowa u papieża Jana
Pawła II, nastąpiła jego legalizacja. W r. 1991, po rozwiązaniu ZSRR,
84