DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.24989#0089
powstała Republika Ukraińska, którą Polska uznała jako pierwsza
ze wszystkich państw.
Lwów stał się w owym czasie głównym centrum działania śro-
dowisk demokratycznych, skupionych w organizacji „Ruch”. Tu tak-
że najdalej poszły działania zmierzające do usunięcia piętna komu-
nizmu i rosyjskości. Zaskakująco szybko zniknęły pomniki Lenina
i wszelkie napisy rosyjskojęzyczne, zmieniono nazwy ulic obarczone
komunistyczną konotacją ideologiczną. Wszechobecną czerwień,
gwiazdy oraz emblematy sierpa i młota zastąpiły narodowe barwy
błękitno-żółte i znak trójzęba. Zmiany sięgnęły oczywiście o wiele dalej
- zniknęła cenzura i ograniczenia w zrzeszaniu się. Kościół Grecko-
katolicki odzyskał we Lwowie i w całej Galicji ogromną większość
swego dawnego stanu posiadania. Zepchnięte na margines Prawo-
sławie rozpadło się na dwa odłamy. Pierwszy z nich uważa się za
część Cerkwi Rosyjskiej, drugi to Ukraińska Prawosławna Cerkiew
Autokefaliczna.
Demokratyzacja postępująca od końca lat osiemdziesiątych przy-
niosła zmiany na lepsze, jeżeli chodzi o sytuację polskiej ludności
Lwowa i innych terenów Ukrainy. Pod koniec r. 1988 powstało
Towarzystwo Kultury Polskiej Ziemi Lwowskiej, reaktywowano polski
teatr. Znacznie ułatwiono kontakty poprzez granicę, część kościołów
katolickich na prowincji została zwrócona wiernym, siłami miejsco-
wych Polaków oraz firmy Energopol zabezpieczono i częściowo od-
restaurowano Cmentarz Obrońców Lwowa. .
Wszystkie te pozytywne przemiany nie mogą przesłonić proble-
mów stojących przed społeczeństwem Lwowa i całej Ukrainy. Kraj
boryka się z ogromnymi trudnościami, wywołanymi przez zerwanie
kontaktów w ramach dawnego ZSRR oraz brak odważnego pro-
gramu gospodarki iynkowej. Naród jest bardziej niż kiedykolwiek
podzielony pod względem politycznym i religijnym. Pojawiają się
groźne przejawy odradzania się postaw nacjonalistycznych.
Nie ma wątpliwości, że Lwów i jego mieszkańców czekają jesz-
cze trudne lata. Pozostaje niemniej wyrazić nadzieję, że rozsądek
i dobra wola zwyciężą, a wszystkie wątki bogatej tradycji kulturalnej
znajdą należne im miejsce w jego współczesnym życiu.
ze wszystkich państw.
Lwów stał się w owym czasie głównym centrum działania śro-
dowisk demokratycznych, skupionych w organizacji „Ruch”. Tu tak-
że najdalej poszły działania zmierzające do usunięcia piętna komu-
nizmu i rosyjskości. Zaskakująco szybko zniknęły pomniki Lenina
i wszelkie napisy rosyjskojęzyczne, zmieniono nazwy ulic obarczone
komunistyczną konotacją ideologiczną. Wszechobecną czerwień,
gwiazdy oraz emblematy sierpa i młota zastąpiły narodowe barwy
błękitno-żółte i znak trójzęba. Zmiany sięgnęły oczywiście o wiele dalej
- zniknęła cenzura i ograniczenia w zrzeszaniu się. Kościół Grecko-
katolicki odzyskał we Lwowie i w całej Galicji ogromną większość
swego dawnego stanu posiadania. Zepchnięte na margines Prawo-
sławie rozpadło się na dwa odłamy. Pierwszy z nich uważa się za
część Cerkwi Rosyjskiej, drugi to Ukraińska Prawosławna Cerkiew
Autokefaliczna.
Demokratyzacja postępująca od końca lat osiemdziesiątych przy-
niosła zmiany na lepsze, jeżeli chodzi o sytuację polskiej ludności
Lwowa i innych terenów Ukrainy. Pod koniec r. 1988 powstało
Towarzystwo Kultury Polskiej Ziemi Lwowskiej, reaktywowano polski
teatr. Znacznie ułatwiono kontakty poprzez granicę, część kościołów
katolickich na prowincji została zwrócona wiernym, siłami miejsco-
wych Polaków oraz firmy Energopol zabezpieczono i częściowo od-
restaurowano Cmentarz Obrońców Lwowa. .
Wszystkie te pozytywne przemiany nie mogą przesłonić proble-
mów stojących przed społeczeństwem Lwowa i całej Ukrainy. Kraj
boryka się z ogromnymi trudnościami, wywołanymi przez zerwanie
kontaktów w ramach dawnego ZSRR oraz brak odważnego pro-
gramu gospodarki iynkowej. Naród jest bardziej niż kiedykolwiek
podzielony pod względem politycznym i religijnym. Pojawiają się
groźne przejawy odradzania się postaw nacjonalistycznych.
Nie ma wątpliwości, że Lwów i jego mieszkańców czekają jesz-
cze trudne lata. Pozostaje niemniej wyrazić nadzieję, że rozsądek
i dobra wola zwyciężą, a wszystkie wątki bogatej tradycji kulturalnej
znajdą należne im miejsce w jego współczesnym życiu.