DOI Artikel:
Małkiewicz, Adam: Adam Bochnak
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.26759#0112
98
rychło jednak pod wpływem wykładów Juliana Pagaczewskiego, których —
obok wykładów historyków Wacława Sobieskiego, Jana Ptaśnika, Władys-
ława Konopczyńskiego i Oskara Hałeckiego — wysłuchiwał od początku
roku, skierował swe zainteresowania ku historii sztuki. Po niemal dwułetniej
przerwie (1918—1920) spowodowanej służbą wojskową oraz udziałem w woj-
nach polsko-ukraióskiej i połsko-radzieckiej, kontynuował studia uczestni-
cząc przede wszystkim w wykładach i seminariach historyków sztuki Juliana
Pagaczewskiego i Jerzego Mycielskiego oraz archeologów Piotra Bieńkow-
skiego i Włodzimierza Demetrykiewicza. Jako student II roku otrzymał
w dniu 1 maja 1920 nominację na asystenta w katedrze J. Pagaczewskiego
i odtąd związał się z Uniwersytetem na stałe aż do emerytury w r. 1969. Studia
ukończył w r. 1922, doktoryzując się 24 czerwca na podstawie dysertacji
Kolegiata Św. Józefa w Klimontowie, napisanej pod kierunkiem Pagaczew-
skiego. W r. 1925 habilitował się w oparciu o rozprawę Makaty marszalka
Francji Franciszka de Creąui, księcia de Lesdiguieres.
Mimo wczesnego zatrudnienia w Uniwersytecie i szybkiego uzyskania
stopni naukowych Bochnak powoli postępował po szczeblach kariery uni-
wersyteckiej. Choć samodzielne wykłady podjął był natychmiast po habili-
tacji, poczynając od r. akad. 1925/26, długo jeszcze pracował na stanowisku
starszego asystenta. Adiunktem — i to przy Muzeum Sztuki UJ, stanowiącym
zresztą wówczas całość z Zakładem Historii Sztuki — został dopiero w r.
1937. Przedterminowe odejście w r. 1933 na emeryturę prof. Pagaczewskiego,
połączone z łikwidacją jego katedry, nie przyspieszyło kariery Bochnaka,
nałożyło na niego natomiast dodatkowe obowiązki. Odtąd bowiem nie tylko
przejął nielctóre wykłady i ćwiczenia uprzednio prowadzone przez swego
mistrza, lecz także, kontynuując jego żywą działalność pedagogiczną, po-
święcał wiele czasu studentom, udzielając różnorodnych porad i konsultacji
i pomagając w redagowaniu prac dyplomowych. Równocześnie na nim spo-
czął nadzór nad administracyjnym funkcjonowaniem Zakładu.
Okupację niemiecką spędził Bochnak w Ciężkowicach koło Tarnowa,
gdzie prowadził tajne nauczanie w zakresie szkoły średniej. Do Krakowa
wrócił 4 lutego 1945 i natychmiast przystąpił do odtwarzania Zakładu Historii
Sztuki, będąc jedynym wówczas obecnym w kraju jego przedwojennym eta-
towym pracownikiem. W kwietniu tegoż roku rozpoczął z nieliczną grupką
współpracowników regularne zajęcia dydaktyczne. Będąc kierownikiem Za-
kładu pozostawał początkowo na stanowisku zastępcy profesora, a od r. 1948—
profesora kontraktowego. 20 marca 1954 uzyskał tytuł profesora nadzwy-
czajnego, a 28 łistopada 1957 — zwyczajnego. Dopiero 1 listopada 1953
został powołany na stanowislto kierownika Katedry Historii Sztuki, a 29 grud-
nia 1956 ■— w związku z przekształceniem Zespołu Katedr Historii Sztuki
w Instytut Historii Sztuki — Katedry Historii Sztuki Nowożytnej. Od mo-
mentu utworzenia Instytutu był jego wicedyrektorem, a od 1 grudnia 1960
aż do przejścia na emeryturę 30 września 1969 — dyrektorem. W Uniwer-
rychło jednak pod wpływem wykładów Juliana Pagaczewskiego, których —
obok wykładów historyków Wacława Sobieskiego, Jana Ptaśnika, Władys-
ława Konopczyńskiego i Oskara Hałeckiego — wysłuchiwał od początku
roku, skierował swe zainteresowania ku historii sztuki. Po niemal dwułetniej
przerwie (1918—1920) spowodowanej służbą wojskową oraz udziałem w woj-
nach polsko-ukraióskiej i połsko-radzieckiej, kontynuował studia uczestni-
cząc przede wszystkim w wykładach i seminariach historyków sztuki Juliana
Pagaczewskiego i Jerzego Mycielskiego oraz archeologów Piotra Bieńkow-
skiego i Włodzimierza Demetrykiewicza. Jako student II roku otrzymał
w dniu 1 maja 1920 nominację na asystenta w katedrze J. Pagaczewskiego
i odtąd związał się z Uniwersytetem na stałe aż do emerytury w r. 1969. Studia
ukończył w r. 1922, doktoryzując się 24 czerwca na podstawie dysertacji
Kolegiata Św. Józefa w Klimontowie, napisanej pod kierunkiem Pagaczew-
skiego. W r. 1925 habilitował się w oparciu o rozprawę Makaty marszalka
Francji Franciszka de Creąui, księcia de Lesdiguieres.
Mimo wczesnego zatrudnienia w Uniwersytecie i szybkiego uzyskania
stopni naukowych Bochnak powoli postępował po szczeblach kariery uni-
wersyteckiej. Choć samodzielne wykłady podjął był natychmiast po habili-
tacji, poczynając od r. akad. 1925/26, długo jeszcze pracował na stanowisku
starszego asystenta. Adiunktem — i to przy Muzeum Sztuki UJ, stanowiącym
zresztą wówczas całość z Zakładem Historii Sztuki — został dopiero w r.
1937. Przedterminowe odejście w r. 1933 na emeryturę prof. Pagaczewskiego,
połączone z łikwidacją jego katedry, nie przyspieszyło kariery Bochnaka,
nałożyło na niego natomiast dodatkowe obowiązki. Odtąd bowiem nie tylko
przejął nielctóre wykłady i ćwiczenia uprzednio prowadzone przez swego
mistrza, lecz także, kontynuując jego żywą działalność pedagogiczną, po-
święcał wiele czasu studentom, udzielając różnorodnych porad i konsultacji
i pomagając w redagowaniu prac dyplomowych. Równocześnie na nim spo-
czął nadzór nad administracyjnym funkcjonowaniem Zakładu.
Okupację niemiecką spędził Bochnak w Ciężkowicach koło Tarnowa,
gdzie prowadził tajne nauczanie w zakresie szkoły średniej. Do Krakowa
wrócił 4 lutego 1945 i natychmiast przystąpił do odtwarzania Zakładu Historii
Sztuki, będąc jedynym wówczas obecnym w kraju jego przedwojennym eta-
towym pracownikiem. W kwietniu tegoż roku rozpoczął z nieliczną grupką
współpracowników regularne zajęcia dydaktyczne. Będąc kierownikiem Za-
kładu pozostawał początkowo na stanowisku zastępcy profesora, a od r. 1948—
profesora kontraktowego. 20 marca 1954 uzyskał tytuł profesora nadzwy-
czajnego, a 28 łistopada 1957 — zwyczajnego. Dopiero 1 listopada 1953
został powołany na stanowislto kierownika Katedry Historii Sztuki, a 29 grud-
nia 1956 ■— w związku z przekształceniem Zespołu Katedr Historii Sztuki
w Instytut Historii Sztuki — Katedry Historii Sztuki Nowożytnej. Od mo-
mentu utworzenia Instytutu był jego wicedyrektorem, a od 1 grudnia 1960
aż do przejścia na emeryturę 30 września 1969 — dyrektorem. W Uniwer-