DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.25725#0059
AKADEMICKA TEORIA I PRAKTYKA
Trwałość swą akademia zawdzięcza bezspornie temu, że ofiarowy-
wała ona zarówno system teoretyczny, jak praktyczną umiejętność.
To, co nazywamy teorią akademicką, wypracowane zostało przez
artystów i literatów związanych z Królewską Akademią Malarstwa
i Rzeźby w Paryżu w czasach jej największego rozkwitu - w ostatnich
dziesięcioleciach wieku XVII. Teoria akademicka nie wnosiła właści-
wie rzeczy nowych. Była raczej podsumowaniem i kodyfikacją huma-
nistycznej myśli o sztuce rozwijającej się od renesansu. Nowością
było odwrócenie dotychczasowego stosunku: teoria stała się niejako
ważniejsza niż dzieło, wyprzedzała je, stała się dogmatem, obowiązy-
wała malarza na równi z praktyką. Jednocześnie nabrała sensu
dydaktycznego, stała się przepisem. Znajomość ujętych w formuły
zasad sztuki miała zapewnić artystyczną doskonałość.
Okresem ostatecznego ukształtowania się akademickiej doktryny
były lata sześćdziesiąte wieku XVII. W tym czasie ukazała się wię-
kszość podstawowych publikacji: w 1662 roku wyszła Idee de la
perfection de la peinture dśmonstree par les principes de fart Rolan-
da Frearta de Chambray, w 1667 - Conferences sur t‘expression
generale et particuliere des passions Charles'a Le Bruna. W rok
później ukazał się, przynoszący iegislację malarstwa, wierszowany
traktat Charles'a Du Fresnoya De arte graphica (przełożony potem
prozą na francuski), inspirowany przez Sztukę poeiycką (Ars poetica)
Piorącego, a będący odpowiednikiem (wcześniejszym o kilka lat)
słynnej Sztuki rymotwórczej (Art poetigue) Boileau. Nieco później.
53
Trwałość swą akademia zawdzięcza bezspornie temu, że ofiarowy-
wała ona zarówno system teoretyczny, jak praktyczną umiejętność.
To, co nazywamy teorią akademicką, wypracowane zostało przez
artystów i literatów związanych z Królewską Akademią Malarstwa
i Rzeźby w Paryżu w czasach jej największego rozkwitu - w ostatnich
dziesięcioleciach wieku XVII. Teoria akademicka nie wnosiła właści-
wie rzeczy nowych. Była raczej podsumowaniem i kodyfikacją huma-
nistycznej myśli o sztuce rozwijającej się od renesansu. Nowością
było odwrócenie dotychczasowego stosunku: teoria stała się niejako
ważniejsza niż dzieło, wyprzedzała je, stała się dogmatem, obowiązy-
wała malarza na równi z praktyką. Jednocześnie nabrała sensu
dydaktycznego, stała się przepisem. Znajomość ujętych w formuły
zasad sztuki miała zapewnić artystyczną doskonałość.
Okresem ostatecznego ukształtowania się akademickiej doktryny
były lata sześćdziesiąte wieku XVII. W tym czasie ukazała się wię-
kszość podstawowych publikacji: w 1662 roku wyszła Idee de la
perfection de la peinture dśmonstree par les principes de fart Rolan-
da Frearta de Chambray, w 1667 - Conferences sur t‘expression
generale et particuliere des passions Charles'a Le Bruna. W rok
później ukazał się, przynoszący iegislację malarstwa, wierszowany
traktat Charles'a Du Fresnoya De arte graphica (przełożony potem
prozą na francuski), inspirowany przez Sztukę poeiycką (Ars poetica)
Piorącego, a będący odpowiednikiem (wcześniejszym o kilka lat)
słynnej Sztuki rymotwórczej (Art poetigue) Boileau. Nieco później.
53