166

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΟΓ 1910

ρίστως τά εύρήματα τοϋ' προϊστορικοί) συνοικισμοί) της
Άγιας Μαρίνης' άνήκουσι δήλα δή ταΟτα εις τον πρώϊμον
της χώρας χαλκοΟν αιώνα. Της δέ τελευταίας νεολιθικής
περιόδου, τής ήδη μεταβαινούσης εις τον χαλκοΟν αιώνα,
επομένως μεσαζούσης λιθοχάλκου τινός εποχής (8ίθΐη-
Ιίυρίβΐ'Ζβίΐ κατά ΗιΛθΓί δοΐιηιϊάί), είνε, καθώς Φαίνεται,
πάντες οί προϊστορικοί γήλοφοι Χαιρώνειας, Μάνεσι, Δραχ-
μανίου, βεβαίως δέ και οί άλλοι μικρότεροι, τους όποιους
εις άλλα μέρη τής Φωκικής πεδιάδος παρετήρησα αλλά
δεν έξήτασα ακόμη ή ατελώς έξήτασα, ώς π. χ. ό παρά
τήν άρχαίαν Δρυμαίαν ύπο το νυν χωρίον Γλούνιστα ανα-
τολικώς του σιδηροδρομικού σταθμού του χωρίου Σουβά-
λας μέγας κωνοειδής γήλοφος καϊ άλλος τις πολύ μικρός
και χαμηλός ανατολικώς του σιδηροδρομικού σταθμού
Κραβασαρά-Δαυλίδος. Ισως μάλιστα ή μεσάζουσα λιθά-
χαλκος έποχή παρετάθη έν Φωκίδι και τοις γειτονικοΐς
τόποις μέχρι τής εσχάτης Μυκηναϊκής, διότι μόνον εξ
αυτής ευρέθησαν αγγεία πλείστα' μεν έν τω γηλόφω
αγρών I ιαννακοπούλου - Πιπέρη άποτελοΰντα στρώμα
όλόκληρον, όλίγιστα δέ μόνον τεμάχια έν Χαιρώνεια και
έν γηλόφω Δραχμανίου άγρών Χέβα. Νομίζω δ' ό'τι
δέν έπιτρέπεται ή άντίρρησις ότι πιθανόν νά παρενε-
βλήθη μέγα χρονικόν διάστημα μεταξύ τού' τέλους του
νεολιθι/.ου αιώνος και τοΟ Μυκηναϊκού και ό'τι ή άνάμι-
ξίς τών εσχάτων Μυκηναϊκών αγγείων μετά τών πρωί-
μων Μυκηναϊκών, τών μινυείων, τών του' πρωτογόνου, γα-
νώματος προς τά νεολιθικά δέν σημαίνει άμεσον χρονικήν
άκολουθίαν εκείνων κατόπιν τούτων. Διότι οί τόποι τής γονι-
μωτάτης χώρας τής Φωκικής πεδιάδος και τής Χαιρώνειας
αδύνατον είνε νά ύποτεθη ό'τι μεθ' οιασδήποτε μετανα-
στεύσεις λαών καϊ καταστροφάς έμειναν ανθρώπων έρημοι
έπί μακρότερόν πως χρόνον' άδύνατον επομένως θεωρώ