DOI Heft:
I. Ze studiów nad sztuką polskiego Odrodzenia
DOI Artikel:Dobrowolski, Tadeusz: Uwagi o nagrobku władysława jagiełły w katerdrze wawelskiej: uwagi wstępne
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.12452#0013
10
TADEUSZ DOBROWOLSKI
3. Nagrobek Jagiełły, głowa króla, widok z profilu
Fot. S. Kolowca
można jednakże wykluczyć faktu, że arkady półkoliste były zamierzone od
początku, bo właśnie ta forma wiąże się w sposób szczególnie harmonijny
z całością prostej struktury nagrobka.
Arkady tego rodzaju były zresztą znane już w początkach XVw., i to
nie tylko w obrębie sztuki włoskiej, lecz także północnej, np. w Niderlanach.
Przedstawiono je w dziełach awangardowego malarstwa, że przypomni się
kreacja Jana van Eycka, którego znaczenie dla sztuki północnej porównać
można ze znaczeniem Giotta dla sztuki Południa. U van Eycka motyw
półkolistych arkad łączył się harmonijnie z elementami architektury gotyc-
kiej, jakie rozstrzygają w zdecydowany sposób o wyglądzie nagrobka Jagiełły.
Nagrobek, zgodnie z tradycją gotyku, nie stoi przy ścianie jako całość
skomponowana frontalnie, lecz jest ustawiony w wolnej przestrzeni i prze-
znaczony do oglądania ze wszystkich stron (ryc. 1). Składa się z normalnej
tumby grobowej z wyobrażeniem leżącej postaci króla na wieku (ryc. 2, 3,
31) oraz z baldachimu nad tumbą, opartego na ośmiu kolumnach. Kolumny
te nie stoją na tumbie jak w przypadku starszego nagrobka Kazimierza
Wielkiego w tej samej katedrze, lecz otaczają ją łącząc się za pośrednictwem
swych baz z cokołem. Kolumienki narożne są ośmioboczne, inné zaś mają
przekrój okrągły. Każdą z dłuższych ścian tumby rozczłonkowano zgodnie
TADEUSZ DOBROWOLSKI
3. Nagrobek Jagiełły, głowa króla, widok z profilu
Fot. S. Kolowca
można jednakże wykluczyć faktu, że arkady półkoliste były zamierzone od
początku, bo właśnie ta forma wiąże się w sposób szczególnie harmonijny
z całością prostej struktury nagrobka.
Arkady tego rodzaju były zresztą znane już w początkach XVw., i to
nie tylko w obrębie sztuki włoskiej, lecz także północnej, np. w Niderlanach.
Przedstawiono je w dziełach awangardowego malarstwa, że przypomni się
kreacja Jana van Eycka, którego znaczenie dla sztuki północnej porównać
można ze znaczeniem Giotta dla sztuki Południa. U van Eycka motyw
półkolistych arkad łączył się harmonijnie z elementami architektury gotyc-
kiej, jakie rozstrzygają w zdecydowany sposób o wyglądzie nagrobka Jagiełły.
Nagrobek, zgodnie z tradycją gotyku, nie stoi przy ścianie jako całość
skomponowana frontalnie, lecz jest ustawiony w wolnej przestrzeni i prze-
znaczony do oglądania ze wszystkich stron (ryc. 1). Składa się z normalnej
tumby grobowej z wyobrażeniem leżącej postaci króla na wieku (ryc. 2, 3,
31) oraz z baldachimu nad tumbą, opartego na ośmiu kolumnach. Kolumny
te nie stoją na tumbie jak w przypadku starszego nagrobka Kazimierza
Wielkiego w tej samej katedrze, lecz otaczają ją łącząc się za pośrednictwem
swych baz z cokołem. Kolumienki narożne są ośmioboczne, inné zaś mają
przekrój okrągły. Każdą z dłuższych ścian tumby rozczłonkowano zgodnie