DOI Artikel:
Tomkiewicz, Władysław: Weneckość w obrazach krakowskich Tomasza Dolabelli
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.12453#0096
W. TOMKIEWICZ
byle jaką rolę odgrywał Dolabella, i jego udział w malowidłach z Perugii musiał
być znaczny. Na innym miejscu omawiam ten cykl szczegółowo9 — tutaj chodzi
o to, że jakkolwiek w wielu wypadkach można tam rozpoznać rękę Dolabelli, to jed-
nak cały ten zespół utrzymany jest w jednolitym stylu, co się tłumaczy tym,
że mimo wszystko mistrz czuwał nad całością i nie pozwalał uczniom na zbytni
indywidualizm twórczy (ryc. 2).
Przecież jednak poza pracownią Aliense'a było całe, niezwykle jeszcze bujne
malarstwo weneckie, z którym Dolabella stykał się na co dzień, a które nie mogło
na jego twórczość nie wywrzeć wpływu. Przecież ten sam plafon Sali Senatu,
na którym uwiecznił się nasz belluńczyk, dekorowali: Tintoretto, Aliense, Palma
il Giovane, Andréa Vicentino i Marco Vecellio. Towarzystwo to, jak widać, niezłe,
a przecież w tym samym czasie w innych salach pracowali ponadto tacy ludzie, jak
2. Warsztat Antonia Vassilacchi. Wjazd Chrystusa do Jerozolimy
Francesco Bassano, Piętro Malombra, Domenico Tintoretto i inni. Mógł się więc
Dolabella napatrzyć w Pałacu Dożów na owe rozliczne malowidła o tematyce hi-
storycznej, legendarnej, batalistycznej, alegorycznej — tematyce, która tak bardzo
będzie mu potrzebna w Polsce. Tam to przyswoił on sobie skłonność do posłu-
giwania się wielkimi płótnami, rojącymi się od tłumów, którymi tak chętnie będzie
zapełniał swe obrazy polskie. Oczywiście te liczne „procesje", którymi obdarzy
Kraków, będą miały swe źródło i w starszej tradycji weneckiej, poczynając od
Carpaccia i Gentile Belliniego.
Jednakże mistrzem z wyboru nie był dla młodego malarza ani Aliense, ani
starsi nieco koledzy w rodzaju Palmy czy Vicentina, ani nawet sam wielki Ja-
copo Robusti. Stał się nim przede wszystkim Paolo Veronese.
9 Autor przygotowuje obecnie obszerną monografię Dolabelli i jego kręgu artystycznego, w której będzie o tym
mowa.
byle jaką rolę odgrywał Dolabella, i jego udział w malowidłach z Perugii musiał
być znaczny. Na innym miejscu omawiam ten cykl szczegółowo9 — tutaj chodzi
o to, że jakkolwiek w wielu wypadkach można tam rozpoznać rękę Dolabelli, to jed-
nak cały ten zespół utrzymany jest w jednolitym stylu, co się tłumaczy tym,
że mimo wszystko mistrz czuwał nad całością i nie pozwalał uczniom na zbytni
indywidualizm twórczy (ryc. 2).
Przecież jednak poza pracownią Aliense'a było całe, niezwykle jeszcze bujne
malarstwo weneckie, z którym Dolabella stykał się na co dzień, a które nie mogło
na jego twórczość nie wywrzeć wpływu. Przecież ten sam plafon Sali Senatu,
na którym uwiecznił się nasz belluńczyk, dekorowali: Tintoretto, Aliense, Palma
il Giovane, Andréa Vicentino i Marco Vecellio. Towarzystwo to, jak widać, niezłe,
a przecież w tym samym czasie w innych salach pracowali ponadto tacy ludzie, jak
2. Warsztat Antonia Vassilacchi. Wjazd Chrystusa do Jerozolimy
Francesco Bassano, Piętro Malombra, Domenico Tintoretto i inni. Mógł się więc
Dolabella napatrzyć w Pałacu Dożów na owe rozliczne malowidła o tematyce hi-
storycznej, legendarnej, batalistycznej, alegorycznej — tematyce, która tak bardzo
będzie mu potrzebna w Polsce. Tam to przyswoił on sobie skłonność do posłu-
giwania się wielkimi płótnami, rojącymi się od tłumów, którymi tak chętnie będzie
zapełniał swe obrazy polskie. Oczywiście te liczne „procesje", którymi obdarzy
Kraków, będą miały swe źródło i w starszej tradycji weneckiej, poczynając od
Carpaccia i Gentile Belliniego.
Jednakże mistrzem z wyboru nie był dla młodego malarza ani Aliense, ani
starsi nieco koledzy w rodzaju Palmy czy Vicentina, ani nawet sam wielki Ja-
copo Robusti. Stał się nim przede wszystkim Paolo Veronese.
9 Autor przygotowuje obecnie obszerną monografię Dolabelli i jego kręgu artystycznego, w której będzie o tym
mowa.