DOI article:
Tomkiewicz, Władysław: Weneckość w obrazach krakowskich Tomasza Dolabelli
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.12453#0110
104
W. TOMKIEWICZ
15. Tomasz Dolabella, Gody w Kanie Galilejskiej, fragment (stan po konserwacji)
Ta ostatnia uwaga jest zrozumiała: refektarz klasztorny jest jadalnią mni-
cbów, toteż często było w zwyczaju, iż zawieszano w nim obrazy o tematyce
„ucztowej", zaczerpniętej oczywiście z opowieści biblijnych, legend hagiogra-
ficznych itd. Tak było i w danym wypadku. Cztery wymienione przez Barącza
obrazy taką właśnie tematykę poruszają, skąd można wnioskować, że i pozo-
stałe również jej były poświęcone — co zresztą wyraźnie potwierdza obecny zespół
malowideł w refektarzu.
W chwili obecnej z dawnych 10 obrazów w refektarzu znajduje się sześć;
trzy przeniesiono do kościoła, jeden wisi w krużgankach. Łatwo je rozpoznać,
gdyż albo mają potwierdzenie archiwalne, albo noszą wyraźne piętno pracowni
malarskiej, a wszystkie je łączy pokrewieństwo tematyki „ucztowej". Jednakże
zespół ten dzieli się wyraźnie na dwie kategorie: do pierwszej należą cztery obrazy,
największe pod względem rozmiarów i posiadające najwięcej cech malarstwa
weneckiego, zarówno jeśli chodzi o rysunek, jak i walory kolorystyczne — a więc
są to niewątpliwie malowidła wcześniejsze; pozostałe sześć obrazów, mniejszych,
o jednakowych wymiarach, wskazuje wyraźnie na lata późniejsze, kiedy to w pa-
W. TOMKIEWICZ
15. Tomasz Dolabella, Gody w Kanie Galilejskiej, fragment (stan po konserwacji)
Ta ostatnia uwaga jest zrozumiała: refektarz klasztorny jest jadalnią mni-
cbów, toteż często było w zwyczaju, iż zawieszano w nim obrazy o tematyce
„ucztowej", zaczerpniętej oczywiście z opowieści biblijnych, legend hagiogra-
ficznych itd. Tak było i w danym wypadku. Cztery wymienione przez Barącza
obrazy taką właśnie tematykę poruszają, skąd można wnioskować, że i pozo-
stałe również jej były poświęcone — co zresztą wyraźnie potwierdza obecny zespół
malowideł w refektarzu.
W chwili obecnej z dawnych 10 obrazów w refektarzu znajduje się sześć;
trzy przeniesiono do kościoła, jeden wisi w krużgankach. Łatwo je rozpoznać,
gdyż albo mają potwierdzenie archiwalne, albo noszą wyraźne piętno pracowni
malarskiej, a wszystkie je łączy pokrewieństwo tematyki „ucztowej". Jednakże
zespół ten dzieli się wyraźnie na dwie kategorie: do pierwszej należą cztery obrazy,
największe pod względem rozmiarów i posiadające najwięcej cech malarstwa
weneckiego, zarówno jeśli chodzi o rysunek, jak i walory kolorystyczne — a więc
są to niewątpliwie malowidła wcześniejsze; pozostałe sześć obrazów, mniejszych,
o jednakowych wymiarach, wskazuje wyraźnie na lata późniejsze, kiedy to w pa-