DOI article:
Tomkiewicz, Władysław: Weneckość w obrazach krakowskich Tomasza Dolabelli
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.12453#0113
WENECKOŚĆ W OBRAZACH KRAKOWSKICH T. DOLABELLI Ю7
18. Tomasz Dolabella, Gody w Kanie Galilejskiej, fragment (stan przed konserwacją)
brązów, zieleni i ugrów, jak również laserunki, charakterystyczne dla malarstwa
weneckiego"2 °.
Tematyka godów w Kanie była wprost wymarzona dla malarzy weneckich:
dawała ona pole do operowania tłumami ludzkimi, zastosowania wspaniałej wy-
stawności teatralnej, pokazania przepychu i do posługiwania się różnorakimi
efektami kolorystycznymi. Nic dziwnego, że temat ten znalazł się kilkakrotnie
na sztalugach takiego „mistrza uczt", jakim był Paolo Veronese. Jego Капа
z Luwru (ryc. 9) jest szczytowym osiągnięciem swego rodzaju, przewyższającym
pod względem rozmachu Ucztę u Lewity i Ucztę u Grzegorza Wielkiego. Biesiada
weselna odbywa się tu przy trzech stołach, rozstawionych w podkowę u stóp
tarasu, z tłumami widzów, za którymi na tle nieba występuje bogata dekoracja
architektoniczna. Postacie biblijne, a nawet nowożeńcy, giną w ciżbie wspaniale
ubranych gości. Całości dopełnia grupa muzykantów na pierwszym planie, szy-
kująca się właśnie do rozpoczęcia koncertu. Jest to jakby sympozjon renesansowy,
skąpany w radosnej, rdzawozłocistej poświacie, w której nawet lokalne plamy
pawiowej zieleni giną w ciepłej, rdzawej tonacji. Капа drezdeńska Veronese'a
jest wytworną, lecz bardziej niż kameralną sceną, а Капа madrycka — to już
raczej pretekst dla istotnej treści, którą stanowi zbiorowy portret rodzinny.
Jeśli chodzi o Tintoretta, to właściwie zachowały się tylko jedne jego Gody
w Kanie, znajdujące się w zakrystii kościoła Santa Maria delia Salute; do obrazu
20 B. Dunin, Dokumentacja obrazów Tomasza Dolabelli z klasztoru 00. dominikanów w Krakowie: „Ostatnia Wie-
czerza" i „Gody w Kanie Galilejskiej", Kraków 1956; maszynopis użyczony mi łaskawie przez Pracownię Konserwacji Za-
bytków.
18. Tomasz Dolabella, Gody w Kanie Galilejskiej, fragment (stan przed konserwacją)
brązów, zieleni i ugrów, jak również laserunki, charakterystyczne dla malarstwa
weneckiego"2 °.
Tematyka godów w Kanie była wprost wymarzona dla malarzy weneckich:
dawała ona pole do operowania tłumami ludzkimi, zastosowania wspaniałej wy-
stawności teatralnej, pokazania przepychu i do posługiwania się różnorakimi
efektami kolorystycznymi. Nic dziwnego, że temat ten znalazł się kilkakrotnie
na sztalugach takiego „mistrza uczt", jakim był Paolo Veronese. Jego Капа
z Luwru (ryc. 9) jest szczytowym osiągnięciem swego rodzaju, przewyższającym
pod względem rozmachu Ucztę u Lewity i Ucztę u Grzegorza Wielkiego. Biesiada
weselna odbywa się tu przy trzech stołach, rozstawionych w podkowę u stóp
tarasu, z tłumami widzów, za którymi na tle nieba występuje bogata dekoracja
architektoniczna. Postacie biblijne, a nawet nowożeńcy, giną w ciżbie wspaniale
ubranych gości. Całości dopełnia grupa muzykantów na pierwszym planie, szy-
kująca się właśnie do rozpoczęcia koncertu. Jest to jakby sympozjon renesansowy,
skąpany w radosnej, rdzawozłocistej poświacie, w której nawet lokalne plamy
pawiowej zieleni giną w ciepłej, rdzawej tonacji. Капа drezdeńska Veronese'a
jest wytworną, lecz bardziej niż kameralną sceną, а Капа madrycka — to już
raczej pretekst dla istotnej treści, którą stanowi zbiorowy portret rodzinny.
Jeśli chodzi o Tintoretta, to właściwie zachowały się tylko jedne jego Gody
w Kanie, znajdujące się w zakrystii kościoła Santa Maria delia Salute; do obrazu
20 B. Dunin, Dokumentacja obrazów Tomasza Dolabelli z klasztoru 00. dominikanów w Krakowie: „Ostatnia Wie-
czerza" i „Gody w Kanie Galilejskiej", Kraków 1956; maszynopis użyczony mi łaskawie przez Pracownię Konserwacji Za-
bytków.