DOI Artikel:
Tomkiewicz, Władysław: Weneckość w obrazach krakowskich Tomasza Dolabelli
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.12453#0117
WENECKOŚĆ W OBRAZACH KRAKOWSKICH T. DOLABELL1
11]
22. Tomasz Dolabella, Ostatnia Wieczerza, fragment (stan przed konserwacją)
profilowo głową. Tu nawiasem można by dodać, iż w całym obrazie Dolabelli,
mimo jego cech, a nawet zapożyczeń weneckich, występuje i klimat lokalny;
pojawia się on choćby w wyraźnie semickich twarzach mężczyzn i kobiet, co się
tłumaczy tym, że artysta na miejscu w Krakowie, a raczej na Kazimierzu, znalazł
modele do swych tak niekiedy interesujących głów (ryc. 17, 21).
Zgoła inaczej przedstawia się sprawa Ostatniej Wieczerzy. Obraz ten pod
względem wymiarów (285 X 593 cm) stanowi odpowiednik poprzedniego; wisi
też dzisiaj obok niego nad schodami do kaplicy Św. Jacka (ryc. 19 — 23). Malo-
widło to ze względu na swą tematykę pochodzić musi niewątpliwie z kompletu
refektarzowego, jakkolwiek nie ma to potwierdzeń archiwalnych. Obraz był
w swoim czasie mocno zniszczony — jeszcze dzisiaj pod warstwą farb widać
uszkodzenia płótna, pozaklejane łatami w sposób niefachowy. Gdy po pożarze
Krakowa dominikanie przystąpili do renowacji ocalałych obrazów, którą powie-
rzyli bratu Aniołowi Drewaczyńskiemu — ten z zapamiętałością dyletanta znisz-
czył wiele dzieł, przemalowując je doszczętnie. Specjalnie jaskrawo przemalowana
11]
22. Tomasz Dolabella, Ostatnia Wieczerza, fragment (stan przed konserwacją)
profilowo głową. Tu nawiasem można by dodać, iż w całym obrazie Dolabelli,
mimo jego cech, a nawet zapożyczeń weneckich, występuje i klimat lokalny;
pojawia się on choćby w wyraźnie semickich twarzach mężczyzn i kobiet, co się
tłumaczy tym, że artysta na miejscu w Krakowie, a raczej na Kazimierzu, znalazł
modele do swych tak niekiedy interesujących głów (ryc. 17, 21).
Zgoła inaczej przedstawia się sprawa Ostatniej Wieczerzy. Obraz ten pod
względem wymiarów (285 X 593 cm) stanowi odpowiednik poprzedniego; wisi
też dzisiaj obok niego nad schodami do kaplicy Św. Jacka (ryc. 19 — 23). Malo-
widło to ze względu na swą tematykę pochodzić musi niewątpliwie z kompletu
refektarzowego, jakkolwiek nie ma to potwierdzeń archiwalnych. Obraz był
w swoim czasie mocno zniszczony — jeszcze dzisiaj pod warstwą farb widać
uszkodzenia płótna, pozaklejane łatami w sposób niefachowy. Gdy po pożarze
Krakowa dominikanie przystąpili do renowacji ocalałych obrazów, którą powie-
rzyli bratu Aniołowi Drewaczyńskiemu — ten z zapamiętałością dyletanta znisz-
czył wiele dzieł, przemalowując je doszczętnie. Specjalnie jaskrawo przemalowana