DOI Artikel:
Walicki, Michał: Materiały do "Katalogu malarstwa holenderskiego w Polsce"
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.12453#0138
132
M. WALICKI
1. Horatius Paulijn (?), Idolatria Salomona
się, zwrócona profilera w lewo, głowa młodej kobiety w wieńcu z kwiatów na
głowie. Centralną partię kompozycji, a jednocześnie naczelny jej akcent, stanowi
para składająca śluby (ryc. 5, 6). Siwiejący, lekko uśmiechnięty król (na co wska-
zuje korona u jego stóp) przyklęka na lewe kolano : prawa jego dłoń zawisła na
wysokości piersi, lewą ujmuje dłoń klęczącej młodej kobiety w szerokiej atłasowej
sukni i ciężkim płaszczu, strojnej w diadem perłowy na głowie. Od służby świą-
tyni oddziela tę parę okalająca ją dokoła świta złożona z pięciu dworek. Po prawej,
u wejścia zaznaczonego nadwieszeniem kotary, widoczna jest wreszcie trzecia
grupa: trzy młode uwieńczone kwiatami dziewczyny, całe w bieli, z których
jedna klęczy, dwie pozostałe zaś przypadają niezgrabnym ruchem do ziemi (ryc. 7).
Układy figuralne piętrzą się ku górze, w kierunku lewej granicy obrazu, dzięki
czemu jego płaszczyzna wydaje się być przecięta na dwa trójkąty, z których
jeden wypełnia zróżnicowana barwnie ciżba ludzka, drugi zaś stanowi mroczna
przestrzeń kotary. W sensie kolorystycznym malowidło nie budzi większego zain-
teresowania; całość jego utrzymana jest w gamie chłodnych, szaroniebieskich
tonów, ożywionych akcentami ugrów i brązów. Ogólny nastrój obrazu przywodzi
na myśl niektóre kompozycje J. de Weta.
Na kolumnie, flankującej kompozycję po prawej strome obrazu, widnieje
czytelna sygnatura HP (ryc. 10); jej to właśnie pozwalam sobie poświęcić krótkie
rozważania.
Na wstępie trzeba stwierdzić, że identycznym monogramem posługuje się
obok Pota inny malarz holenderski, a mianowicie Horatius Paulijn. Co więcej —
od siedemdziesięciu już lat z górą jesteśmy świadkami identyfikowania niewątpli-
wych dzieł Paulijna z obrazami Pota. Po raz pierwszy przestroga w tym kierunku
M. WALICKI
1. Horatius Paulijn (?), Idolatria Salomona
się, zwrócona profilera w lewo, głowa młodej kobiety w wieńcu z kwiatów na
głowie. Centralną partię kompozycji, a jednocześnie naczelny jej akcent, stanowi
para składająca śluby (ryc. 5, 6). Siwiejący, lekko uśmiechnięty król (na co wska-
zuje korona u jego stóp) przyklęka na lewe kolano : prawa jego dłoń zawisła na
wysokości piersi, lewą ujmuje dłoń klęczącej młodej kobiety w szerokiej atłasowej
sukni i ciężkim płaszczu, strojnej w diadem perłowy na głowie. Od służby świą-
tyni oddziela tę parę okalająca ją dokoła świta złożona z pięciu dworek. Po prawej,
u wejścia zaznaczonego nadwieszeniem kotary, widoczna jest wreszcie trzecia
grupa: trzy młode uwieńczone kwiatami dziewczyny, całe w bieli, z których
jedna klęczy, dwie pozostałe zaś przypadają niezgrabnym ruchem do ziemi (ryc. 7).
Układy figuralne piętrzą się ku górze, w kierunku lewej granicy obrazu, dzięki
czemu jego płaszczyzna wydaje się być przecięta na dwa trójkąty, z których
jeden wypełnia zróżnicowana barwnie ciżba ludzka, drugi zaś stanowi mroczna
przestrzeń kotary. W sensie kolorystycznym malowidło nie budzi większego zain-
teresowania; całość jego utrzymana jest w gamie chłodnych, szaroniebieskich
tonów, ożywionych akcentami ugrów i brązów. Ogólny nastrój obrazu przywodzi
na myśl niektóre kompozycje J. de Weta.
Na kolumnie, flankującej kompozycję po prawej strome obrazu, widnieje
czytelna sygnatura HP (ryc. 10); jej to właśnie pozwalam sobie poświęcić krótkie
rozważania.
Na wstępie trzeba stwierdzić, że identycznym monogramem posługuje się
obok Pota inny malarz holenderski, a mianowicie Horatius Paulijn. Co więcej —
od siedemdziesięciu już lat z górą jesteśmy świadkami identyfikowania niewątpli-
wych dzieł Paulijna z obrazami Pota. Po raz pierwszy przestroga w tym kierunku