DOI Artikel:
Walicki, Michał: Materiały do "Katalogu malarstwa holenderskiego w Polsce"
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.12453#0156
150
M. WALICKI
22. Pieter de Grebber, Para pasterska
zaaranżowanie sceny, wykazuje dowodnie, że artysta zupełnie zlekceważył loka-
lizację wydarzenia, umieszczając aktorów tej sceny w rozległym parku pałaco-
wym. W obrazach Eckhouta (Budapeszt) i Backera (Brunszwik) czy Woutersa
(Ermitaż) uderzają nieporadność budowy kompozycji oraz momenty trywializacji.
Żaden z tych obrazów, w przeciwieństwie do naszego malowidła, nie podejmuje
zasadniczego akcentu sceny, jakim jest chwila przebudzenia się Ifigenii. Zlekce-
ważenie tego psychologicznego akcentu cechuje większość kompozycji poświę-
conych temu tematowi. Podobne niezrozumienie intencji narratora występuje
również na drugim obok brunszwickiego obrazie J. A. Backera; mam tu na myśli
jego malowidła z muzeum w Bremie względnie jego replikę, znajdującą się w zbio-
rach Muzeum Narodowego w Poznaniu34.
Łatwiej było rozwiązać temat poznańskiego obrazu de Grebbera i podnieść
jego zalety malarskie czy kompozycyjne niż umiejscowić go na tle szerzej pojętej
twórczości tego artysty. Pieter de Grebber nie posiada jak dotąd swej monogra-
fii35; nieliczne i rozproszone o nim wzmianki dają niewielki materiał ilustracyjny.
Niemożność wreszcie poznania z autopsji szeregu jego obrazów w sposób zasad-
niczy ogranicza możliwości szerszego skomentowania tego interesującego obiektu.
Omawiany tu obraz, namalowany — jak wiadomo — w 1639 г., pochodzi
z okresu rozkwitu twórczości de Grebbera (ur. ok. 1600, umiera między 1652
a 1654 г.), który w 1632 r. był już mistrzem Gildii Św. Łukasza. Był malarzem
portretów oraz scen mitologicznych i historycznych. W tyglu jego sztuki stopiły
34 R. Bauch, J. A. Backcr, Leipzig 1926, tabl. 12, s. 22, 58; por. s. 36, tabl. 30.
35 Thieme-Becker, op. cit., t. XIV, s. 560.
M. WALICKI
22. Pieter de Grebber, Para pasterska
zaaranżowanie sceny, wykazuje dowodnie, że artysta zupełnie zlekceważył loka-
lizację wydarzenia, umieszczając aktorów tej sceny w rozległym parku pałaco-
wym. W obrazach Eckhouta (Budapeszt) i Backera (Brunszwik) czy Woutersa
(Ermitaż) uderzają nieporadność budowy kompozycji oraz momenty trywializacji.
Żaden z tych obrazów, w przeciwieństwie do naszego malowidła, nie podejmuje
zasadniczego akcentu sceny, jakim jest chwila przebudzenia się Ifigenii. Zlekce-
ważenie tego psychologicznego akcentu cechuje większość kompozycji poświę-
conych temu tematowi. Podobne niezrozumienie intencji narratora występuje
również na drugim obok brunszwickiego obrazie J. A. Backera; mam tu na myśli
jego malowidła z muzeum w Bremie względnie jego replikę, znajdującą się w zbio-
rach Muzeum Narodowego w Poznaniu34.
Łatwiej było rozwiązać temat poznańskiego obrazu de Grebbera i podnieść
jego zalety malarskie czy kompozycyjne niż umiejscowić go na tle szerzej pojętej
twórczości tego artysty. Pieter de Grebber nie posiada jak dotąd swej monogra-
fii35; nieliczne i rozproszone o nim wzmianki dają niewielki materiał ilustracyjny.
Niemożność wreszcie poznania z autopsji szeregu jego obrazów w sposób zasad-
niczy ogranicza możliwości szerszego skomentowania tego interesującego obiektu.
Omawiany tu obraz, namalowany — jak wiadomo — w 1639 г., pochodzi
z okresu rozkwitu twórczości de Grebbera (ur. ok. 1600, umiera między 1652
a 1654 г.), który w 1632 r. był już mistrzem Gildii Św. Łukasza. Był malarzem
portretów oraz scen mitologicznych i historycznych. W tyglu jego sztuki stopiły
34 R. Bauch, J. A. Backcr, Leipzig 1926, tabl. 12, s. 22, 58; por. s. 36, tabl. 30.
35 Thieme-Becker, op. cit., t. XIV, s. 560.