DOI Artikel:
Starzyński, Juliusz: Od renesansyzmu do impresjonizmu: (malarstwo Aleksandra Gierymskiego w latach 1872 - 1879)
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.12453#0208
202
J. STARZYŃSKI
mu również ten sam mężczyzna w ciemnym fraku, którego poznaliśmy już dawniej
(por. ryc. 45 i 54). W istocie zmieniło się jednak bardzo wiele.
Druga wersja dużej kompozycji W altanie, wystawiona w 1882 r. w warszaw-
skiej ..Zachęcie" i nabyta później do jej zbiorów, mimo, a może właśnie na skutek
staranności „wykończenia" była już tylko żałosnym wspomnieniem pierwszej
i nic dziwnego, że przeszła niemal bez echa65. Ujawniły się w niej w sposób dra-
styczny mankamenty niefortunnej metody „sklejania wszystkiego po kolei w ate-
50. Claude Monet, Kobiety w ogrodzie, ok. 1867
Her na obrazie". Ewidentnie przemęczony ten obraz, na którym widać grube
warstwy niezliczonych przemalowywań — mimo świetności niektórych partii jest
dziełem nieudanym jako całość. Większość postaci to po prostu nic nie mające
ze sobą wspólnego portrety znużonych lub obojętnych modeli, w innych zaś razach
dochodzi do „wykończenia" tak starannego, że wytworne rokokowe damy za-
mieniają się w śmieszne kukiełki łub ozdoby bombonierek à la Czachórski. Nie
65 Por. Witkiewicz, Gierymski, s. 132—135.
J. STARZYŃSKI
mu również ten sam mężczyzna w ciemnym fraku, którego poznaliśmy już dawniej
(por. ryc. 45 i 54). W istocie zmieniło się jednak bardzo wiele.
Druga wersja dużej kompozycji W altanie, wystawiona w 1882 r. w warszaw-
skiej ..Zachęcie" i nabyta później do jej zbiorów, mimo, a może właśnie na skutek
staranności „wykończenia" była już tylko żałosnym wspomnieniem pierwszej
i nic dziwnego, że przeszła niemal bez echa65. Ujawniły się w niej w sposób dra-
styczny mankamenty niefortunnej metody „sklejania wszystkiego po kolei w ate-
50. Claude Monet, Kobiety w ogrodzie, ok. 1867
Her na obrazie". Ewidentnie przemęczony ten obraz, na którym widać grube
warstwy niezliczonych przemalowywań — mimo świetności niektórych partii jest
dziełem nieudanym jako całość. Większość postaci to po prostu nic nie mające
ze sobą wspólnego portrety znużonych lub obojętnych modeli, w innych zaś razach
dochodzi do „wykończenia" tak starannego, że wytworne rokokowe damy za-
mieniają się w śmieszne kukiełki łub ozdoby bombonierek à la Czachórski. Nie
65 Por. Witkiewicz, Gierymski, s. 132—135.