DOI Artikel:
Jaworska, Władysława: Poszukiwania malarskie Tadeusza Makowskiego w Latach 1914 - 1922
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.12453#0256
250
W. JAWORSKA
6. PEJZAŻE Z ESPALY
Po pracowitym roku 1917, który przyniósł Makowskiemu bogaty plon malarski
i zasłużone sukcesy wśród paryskich nabywców, następuje pewna stagnacja.
Na wiosnę 1918 r. skarży się w Pamiętniku, że w obecnych warunkach i przy słabym
zdrowiu nie może malować, jak chciałby, wobec czego dużo rysuje uważając,
że rysunek powinien być „wypisany jak rzeźba". Przeważnie przerysowuje ry-
sunki starych malarzy.
Wydaje się, że u artysty, który przez ostatnich kilka lat przebywając na wsi
malował stale w bezpośrednim kontakcie z naturą, a w pracowni tylko wykań-
czał obrazy — ten stan pewnego impasu spowodowany był nie słabym zdrowiem.
36. Tadeusz Makowski, Widok miasteczka w górach, ok. 1920
lecz przede wszystkim brakiem owej pożywki dla wyobraźni plastycznej, jakim
był dlań pejzaż bretoński, znakomite typy chłopów w Le Pouldu, rodzajowe
sceny pracy i zabaw. Makowski musiał sobie z tego zdawać sprawę w dostatecznym
stopniu, skoro już w kwietniu robił starania o wyjazd do Bretanii. Na prośbę
jego władze wojskowe odpowiedziały zresztą odmownie i artysta dość szybko
zdecydował się na wyjazd do Le Puy.
Stolica departamentu Haute-Loire w Owernii, położona o ok. 600 km od
Paryża nad rzeką Borne, dopływem Loary, Le Puy odgrywało w tym czasie ważną
rolę w życiu Polaków we Francji. W miejscowości tej znajdował się obóz jeńców
wojennych armii niemieckiej pochodzenia polskiego, a ponieważ był to obóz
w pewnym sensie uprzywilejowany, rząd francuski chcąc uchronić się od pomyłek
powierzył Władysławowi Mickiewiczowi misję rozeznawania, kto z tych jeńców
jest rzeczywiście Polakiem. W tym celu syn poety wraz z córką Marią, która
mu w tej pracy pomagała, dość często przyjeżdżał do Le Puy. Makowski, blisko
W. JAWORSKA
6. PEJZAŻE Z ESPALY
Po pracowitym roku 1917, który przyniósł Makowskiemu bogaty plon malarski
i zasłużone sukcesy wśród paryskich nabywców, następuje pewna stagnacja.
Na wiosnę 1918 r. skarży się w Pamiętniku, że w obecnych warunkach i przy słabym
zdrowiu nie może malować, jak chciałby, wobec czego dużo rysuje uważając,
że rysunek powinien być „wypisany jak rzeźba". Przeważnie przerysowuje ry-
sunki starych malarzy.
Wydaje się, że u artysty, który przez ostatnich kilka lat przebywając na wsi
malował stale w bezpośrednim kontakcie z naturą, a w pracowni tylko wykań-
czał obrazy — ten stan pewnego impasu spowodowany był nie słabym zdrowiem.
36. Tadeusz Makowski, Widok miasteczka w górach, ok. 1920
lecz przede wszystkim brakiem owej pożywki dla wyobraźni plastycznej, jakim
był dlań pejzaż bretoński, znakomite typy chłopów w Le Pouldu, rodzajowe
sceny pracy i zabaw. Makowski musiał sobie z tego zdawać sprawę w dostatecznym
stopniu, skoro już w kwietniu robił starania o wyjazd do Bretanii. Na prośbę
jego władze wojskowe odpowiedziały zresztą odmownie i artysta dość szybko
zdecydował się na wyjazd do Le Puy.
Stolica departamentu Haute-Loire w Owernii, położona o ok. 600 km od
Paryża nad rzeką Borne, dopływem Loary, Le Puy odgrywało w tym czasie ważną
rolę w życiu Polaków we Francji. W miejscowości tej znajdował się obóz jeńców
wojennych armii niemieckiej pochodzenia polskiego, a ponieważ był to obóz
w pewnym sensie uprzywilejowany, rząd francuski chcąc uchronić się od pomyłek
powierzył Władysławowi Mickiewiczowi misję rozeznawania, kto z tych jeńców
jest rzeczywiście Polakiem. W tym celu syn poety wraz z córką Marią, która
mu w tej pracy pomagała, dość często przyjeżdżał do Le Puy. Makowski, blisko