DOI Artikel:
Jaworska, Władysława: Poszukiwania malarskie Tadeusza Makowskiego w Latach 1914 - 1922
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.12453#0258
252 W. JAWORSKA
38. Tadeusz Makowski, Widok mostu w Espaly, ok. 1920
Pod znakiem arabeski i dążenia do stylu, który my raczej jesteśmy skłonni
nazwać stylizacją — upłyną artyście cztery lata. Widzimy to w szczególności
w dwóch rodzajach jego twórczości: pejzażu oraz studiach głów i postaci ludzkich,
zwłaszcza dzieci. Sporadycznie dojdzie tu jeszcze martwa natura i sceny rodza-
jowe. Nie obserwujemy natomiast tej nowej cechy w licznych notatkach scen
figuralnych, które — podobnie jak w okresie bretońskim — mają charakter wy-
konywanych à vista impresyjnych szkiców.
Makowski jechał do Le Puy raczej źle usposobiony do pejzażu górskiego.
Krajobraz bretoński był sam w sobie syntetyczny. Płaski w sensie konfiguracji
terenu, pozwalał na eksperyment chwytania kilometrowych głębi perspektywy
kończącej się zwykle na horyzoncie spokojnym pasem morza. Pejzaż owerniacki
przez swą falistość terenu zmuszał artystę do zupełnej zmiany architektoniki
obrazu i przejścia od układu wszerz i w głąb na spiętrzenie płaszczyzn w górę.
Szkice rysunkowe krajobrazu z Le Puy i z Espaly obejmują jeszcze widnokrąg
szeroki, a na jego tle sylwety 2 lub 3 wzgórz, przy czym jedno zwieńczone jest
39. Tadeusz Makowski, Pejzaż z mostem i krowami, ok. 1920
38. Tadeusz Makowski, Widok mostu w Espaly, ok. 1920
Pod znakiem arabeski i dążenia do stylu, który my raczej jesteśmy skłonni
nazwać stylizacją — upłyną artyście cztery lata. Widzimy to w szczególności
w dwóch rodzajach jego twórczości: pejzażu oraz studiach głów i postaci ludzkich,
zwłaszcza dzieci. Sporadycznie dojdzie tu jeszcze martwa natura i sceny rodza-
jowe. Nie obserwujemy natomiast tej nowej cechy w licznych notatkach scen
figuralnych, które — podobnie jak w okresie bretońskim — mają charakter wy-
konywanych à vista impresyjnych szkiców.
Makowski jechał do Le Puy raczej źle usposobiony do pejzażu górskiego.
Krajobraz bretoński był sam w sobie syntetyczny. Płaski w sensie konfiguracji
terenu, pozwalał na eksperyment chwytania kilometrowych głębi perspektywy
kończącej się zwykle na horyzoncie spokojnym pasem morza. Pejzaż owerniacki
przez swą falistość terenu zmuszał artystę do zupełnej zmiany architektoniki
obrazu i przejścia od układu wszerz i w głąb na spiętrzenie płaszczyzn w górę.
Szkice rysunkowe krajobrazu z Le Puy i z Espaly obejmują jeszcze widnokrąg
szeroki, a na jego tle sylwety 2 lub 3 wzgórz, przy czym jedno zwieńczone jest
39. Tadeusz Makowski, Pejzaż z mostem i krowami, ok. 1920