DOI Heft:
II. Z zagadnień sztuki XIX i XX w.
DOI Artikel:Starzyński, Juliusz: Delacroix i Baudelaire
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.13221#0153
DELACROIX I BAUDELAIRE
147
13. H. Matisse, Przepych, spokój i rozkosz, 1906, Paryż, Museée d'Art Modernes
w 1863, a wystawionym w 1865 r. obrazie Maneta pt. Olimpia patronat kolorystyczny Delacroix zbiegał
się w sposób osobliwy z nastrojem poetyckim Kwiatów Zła.
Rodowód Olimpii, wywodzący się z takich obrazów Delacroix, jak Kobieta z papugą z 1827 r. czy
też Kobiety algierskie, zarówno w wersji wcześniejszej z 1834 г., jak w późniejszej z 1849 r. — w dobie
postimpresjonizmu znalazł przedłużenie w malarstwie Gauguina. Pokrewieństwa tego dowodzi np.
zestawienie Olimpii z namalowanym w 1893 г., to jest w trzydzieści lat później, obrazem Gauguina
Manao Tupapau. Powołując się na to dzieło sam Gauguin w zeszycie dedykowanym A ma fille Aline
przeprowadził programowo-poglądowy wywód malarskiej poetyki symbolizmu. Polega on na wyróż-
nieniu w budowie obrazu dwóch zasadniczych warstw: muzycznej i poetyckiej. Oto znamienny frag-
ment tej intymnej wypowiedzi, jakże bliskiej sformułowaniom, które już w 1861 r. znalazły się w osta-
tnim liście Delacroix do Baudelaire'a : „Strona muzyczna — linie horyzontalne, faliste — akordy barw
pomarańczowej i niebieskiej, związane pochodnymi od nich żółcieniami i fioletami — prześwietlone
147
13. H. Matisse, Przepych, spokój i rozkosz, 1906, Paryż, Museée d'Art Modernes
w 1863, a wystawionym w 1865 r. obrazie Maneta pt. Olimpia patronat kolorystyczny Delacroix zbiegał
się w sposób osobliwy z nastrojem poetyckim Kwiatów Zła.
Rodowód Olimpii, wywodzący się z takich obrazów Delacroix, jak Kobieta z papugą z 1827 r. czy
też Kobiety algierskie, zarówno w wersji wcześniejszej z 1834 г., jak w późniejszej z 1849 r. — w dobie
postimpresjonizmu znalazł przedłużenie w malarstwie Gauguina. Pokrewieństwa tego dowodzi np.
zestawienie Olimpii z namalowanym w 1893 г., to jest w trzydzieści lat później, obrazem Gauguina
Manao Tupapau. Powołując się na to dzieło sam Gauguin w zeszycie dedykowanym A ma fille Aline
przeprowadził programowo-poglądowy wywód malarskiej poetyki symbolizmu. Polega on na wyróż-
nieniu w budowie obrazu dwóch zasadniczych warstw: muzycznej i poetyckiej. Oto znamienny frag-
ment tej intymnej wypowiedzi, jakże bliskiej sformułowaniom, które już w 1861 r. znalazły się w osta-
tnim liście Delacroix do Baudelaire'a : „Strona muzyczna — linie horyzontalne, faliste — akordy barw
pomarańczowej i niebieskiej, związane pochodnymi od nich żółcieniami i fioletami — prześwietlone