ARCHITEKTURA PWK W POZNANIU W ROKU 1929
199
20. Pawilon Biurowy, proj. R. Sławski. Arch. Państ. M. Poznania
Po odzyskaniu niepodległości architektura dworkowa „opanowuje między rokiem 1920—1923 większość
budownictwa mieszkaniowego, z tym że pojedyncze realizacje sięgały lat 1926—1929"46. O popularności ,,stylu
dworkowego" zadecydowało w takim samym stopniu ogólnoeuropejskie zjawisko powrotu do form trady-
cyjnych, co ogromne zniszczenia wojenne w Polsce, a także upadek techniki budowlanej47. W bardziej czy
mniej świadomym dążeniu do ściślejszego powiązania architektury z życiem współczesnym, z nowymi potrze-
bami formy „dworkowe" ulegały pewnej modernizacji48. Architektura pawilonów reprezentująca ten kierunek
wykazywała wyraźnie dążenie do puryfikacji bryły, funkcjonalizowania układu. Rok Powszechnej Wystawy
Krajowej poprzedzał już czteroletni okres rozwoju architektury nowoczesnej w Polsce. Architektura dwor-
kowa nie tylko przestała być kierunkiem dominującym, jak to miało miejsce w latach 1920—1923, lecz nawet
46 Woźnicki, Architektura s. 27.
47 ,,W architekturze zaś owo cofnięcie się do poziomu techniki, towarzyszące ogólnemu cofnięciu się poziomu życia, zmusza-
ło poniekąd do form archaizujących [...] A także niski poziom wykonawstwa prawie że zmuszał architektów do ukrywania niedo-
skonałości technicznych poza dodawanymi zewnętrznymi ozdobami". B. Pniewski, Polska twórczość architektoniczna w Ipołowie
XX wieku, „Komunikat Specjalny SARP", 1955, s. 12.
48 Formy dworkowe stosowano także w budynkach szkolnych (np. Gimnazjum im. S. Batorego, proj. T. Tołwiński) i dwor-
cach kolejowych (np. Gdynia, proj. R. Miller).
199
20. Pawilon Biurowy, proj. R. Sławski. Arch. Państ. M. Poznania
Po odzyskaniu niepodległości architektura dworkowa „opanowuje między rokiem 1920—1923 większość
budownictwa mieszkaniowego, z tym że pojedyncze realizacje sięgały lat 1926—1929"46. O popularności ,,stylu
dworkowego" zadecydowało w takim samym stopniu ogólnoeuropejskie zjawisko powrotu do form trady-
cyjnych, co ogromne zniszczenia wojenne w Polsce, a także upadek techniki budowlanej47. W bardziej czy
mniej świadomym dążeniu do ściślejszego powiązania architektury z życiem współczesnym, z nowymi potrze-
bami formy „dworkowe" ulegały pewnej modernizacji48. Architektura pawilonów reprezentująca ten kierunek
wykazywała wyraźnie dążenie do puryfikacji bryły, funkcjonalizowania układu. Rok Powszechnej Wystawy
Krajowej poprzedzał już czteroletni okres rozwoju architektury nowoczesnej w Polsce. Architektura dwor-
kowa nie tylko przestała być kierunkiem dominującym, jak to miało miejsce w latach 1920—1923, lecz nawet
46 Woźnicki, Architektura s. 27.
47 ,,W architekturze zaś owo cofnięcie się do poziomu techniki, towarzyszące ogólnemu cofnięciu się poziomu życia, zmusza-
ło poniekąd do form archaizujących [...] A także niski poziom wykonawstwa prawie że zmuszał architektów do ukrywania niedo-
skonałości technicznych poza dodawanymi zewnętrznymi ozdobami". B. Pniewski, Polska twórczość architektoniczna w Ipołowie
XX wieku, „Komunikat Specjalny SARP", 1955, s. 12.
48 Formy dworkowe stosowano także w budynkach szkolnych (np. Gimnazjum im. S. Batorego, proj. T. Tołwiński) i dwor-
cach kolejowych (np. Gdynia, proj. R. Miller).