DOI Heft:
III: Od kubizmu do konstruktywizmu
DOI Artikel:Zwolanowska, Barbara: Architektura Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu w roku 1929
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.14267#0211
202
BARBARA ZWOLANOWSKA
22. Pawilon Polski w Paryżu w 1925 г., proj. J. Czajkowski. Arch. IS PAN
łymi płaszczyznami bryły, opartej, o czym już była mowa, na formach zmodernizowanej klasyki, stanowiła
dysonans wprowadzający ton niepokoju. W Pawilonie Związku Hut Szklanych rozwiązanie przestrzenne bryły
oraz kompozycja plastyczna szklanych płaszczyzn elewacji opierały się na spokojnym układzie trzech form
geometrycznych: prostokąta, kwadratu i trójkąta. Całkowite przeszklenie żelaznej konstrukcji stanowiło
interesujące nowatorskie rozwiązanie (jedno z nielicznych nowoczesnych na Pewuce). Pozwalało uzyskać za-
mierzony efekt plastyczny przez kształt i barwność szklanych płytek, a jednocześnie wiązało się integralnie
z funkcją wystawową — Pawilon ten jednoznacznie i czytelnie reklamował wyroby hut szkła. Poza Pawilonem
Związku Hut Szklanych na Powszechnej Wystawie Krajowej omawiany kierunek reprezentowały: Pawilon
Lwowa, zaprojektowany przez Janusza Witwickiego, oraz Pawilon Polski Współczesnej projektu Jana Koszczyc-
-Witkiewicza. Pawilon Lwowa, założony na gwiaździstym, ośmiokątnym planie, składał się z dwóch części:
z podstawy oraz z wznoszącą się nad nią ekspresyjną, wieloboczną, „kryształową" strukturą przenikających
się wzajemnie lub nadbudowanych, wysokich dwuspadowych dachów, o konstrukcji żelaznej, zwieńczonych
ażurową, krystaliczną formą, wykonaną z żelaznych prętów. Ściany szczytowe dachów, przeszklone trójkątnymi
płytkami, tworzyły płaszczyzny przypominające ludową tkaninę. Wyraz plastyczny Pawilonu Lwowa determi-
nowała przede wszystkim krystaliczna struktura bryły. W porównaniu z Pawilonem Związku Hut Szklanych
Pawilon ten cechowała zdecydowanie ekspresja przestrzenna. Pawilon Golińskiego natomiast (pomijając wie-
BARBARA ZWOLANOWSKA
22. Pawilon Polski w Paryżu w 1925 г., proj. J. Czajkowski. Arch. IS PAN
łymi płaszczyznami bryły, opartej, o czym już była mowa, na formach zmodernizowanej klasyki, stanowiła
dysonans wprowadzający ton niepokoju. W Pawilonie Związku Hut Szklanych rozwiązanie przestrzenne bryły
oraz kompozycja plastyczna szklanych płaszczyzn elewacji opierały się na spokojnym układzie trzech form
geometrycznych: prostokąta, kwadratu i trójkąta. Całkowite przeszklenie żelaznej konstrukcji stanowiło
interesujące nowatorskie rozwiązanie (jedno z nielicznych nowoczesnych na Pewuce). Pozwalało uzyskać za-
mierzony efekt plastyczny przez kształt i barwność szklanych płytek, a jednocześnie wiązało się integralnie
z funkcją wystawową — Pawilon ten jednoznacznie i czytelnie reklamował wyroby hut szkła. Poza Pawilonem
Związku Hut Szklanych na Powszechnej Wystawie Krajowej omawiany kierunek reprezentowały: Pawilon
Lwowa, zaprojektowany przez Janusza Witwickiego, oraz Pawilon Polski Współczesnej projektu Jana Koszczyc-
-Witkiewicza. Pawilon Lwowa, założony na gwiaździstym, ośmiokątnym planie, składał się z dwóch części:
z podstawy oraz z wznoszącą się nad nią ekspresyjną, wieloboczną, „kryształową" strukturą przenikających
się wzajemnie lub nadbudowanych, wysokich dwuspadowych dachów, o konstrukcji żelaznej, zwieńczonych
ażurową, krystaliczną formą, wykonaną z żelaznych prętów. Ściany szczytowe dachów, przeszklone trójkątnymi
płytkami, tworzyły płaszczyzny przypominające ludową tkaninę. Wyraz plastyczny Pawilonu Lwowa determi-
nowała przede wszystkim krystaliczna struktura bryły. W porównaniu z Pawilonem Związku Hut Szklanych
Pawilon ten cechowała zdecydowanie ekspresja przestrzenna. Pawilon Golińskiego natomiast (pomijając wie-