DOI Artikel:
Rosset, Tomasz F. de: Galeria Aleksandra Kokulara i kilka innych kolekcji artystycznych warszawskich malarzy w pierwszej połowie XIX wieku
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.14245#0113
GALERIA ALEKSANDRA KOKULARA I KILKA INNYCH KOLEKCJI ARTYSTYCZNYCH
107
1. Aleksander Kokular, Wnętrze salonu w domu artysty, Muzeum Narodowe w Warszawie, fot. Muzeum
francuski rynek artystyczny pozostawił cenną dokumentację w postaci pieczołowicie nieraz opracowanych
katalogów aukcyjnych, to o niezbyt licznych licytacjach zbiorów malarzy warszawskich świadczą tylko
doniesienia prasowe (zbiory Ligbera - 1814, Kondratowicza - 1817, Bacciarellego - 1818, Paderewskiego
- 1819, Letronne'a- 1825, Gładysza - 1841, Blanka - 1844, Kokulara - 1846-1850, Dąbrowskiego - 1859
i Piwarskiego - 1860)8. Te w większości czysto komercjalne ogłoszenia stanowią najczęściej jedyne źródło
wiedzy. Do nielicznych wyjątków należy licytowana kolekcja Piwarskiego, która została omówiona szerzej
i w sposób niejako wolny od intencji handlowych. Inne, nader rzadkie, ówczesne opracowania i wzmianki
o galeriach dzieł sztuki niewiele w tym aspekcie wnoszą, informując co najwyżej o istnieniu poszczegól-
nych zespołów9. W poważnym stopniu ogranicza to możliwości badawcze, tym bardziej, że znany materiał
archiwalny także jest niezwykle skąpy10.
Menageota (1816), malarza Elżbiety i Katarzyny, dwu carowych rosyjskich Louisa-Josepha Maurice'a (1820), laureata pierwszej
Prix de Rome w dziedzinie pejzażu Achille-Etna Michallona (1822), Anne Girodeta de Trioson Roussy (1825), Leopolda Boilly
(1829), Jean-Louisa Demarne'a (1829), Jacques Antoine Vallina (1829), Jean-Antoine'a Grosa (1835), François Gérarda (1837),
mieszkającego w Paryżu holenderskiego malarza kwiatów Cornelisa van Spaendoncka (1840), mało znanego, choć wybitnego
pejzażysty Georgesa Michela (1842), Elisabeth Vigée-Lebrun (1842), Jean-Joseph-Xavier Bidaulta (1847), Alexandre'a Fragonarda
syna (1850), Hyppolyte'a Bellangé (1853, 1867), Camille'a Roqueplana (1855), Paula Delaroche'a (1857), Achille'a Deverii
(1858), Ary Scheffera (1859), Narcise'a Diaz de La Pena (1861, 1877), Eugène'a Delacroix (1864), Hippolyte'a Flandrina (1865),
Théodore'a Rousseau (1868), François-Xaviera Dupré (1872), Jeana Gigoux (1873), Camille'a Corota (1875).
x Na temat warszawskiego rynku artystycznego w pierwszej połowie XIX w.: A. Ry szkiewicz, Początki handlu obrazami
w środowisku warszawskim, Wrocław 1953.
4 Np. E. Rastawiecki, Słownik malarzów polskich, tudzież obcych w Polsce osiadbych lub czasowo w niej przebywających,
t. I-III, Warszawa 1850, 1851, 1857.
111 Między innymi wykorzystano tu nieliczne, znane obecnie, notarialne inwentarze mienia (Blanka i Kolkulara), które udało
się uzupełnić o papiery związane z paryską aukcją zbiorów Pfanhausera (1854). Materiały te będą cytowane poniżej; licytacja
obrazów z kolekcji Pfanhausera stała się obiektem osobnego opracowania autora: T. F. de Rossęt, Malarz warszawski Franciszek
Pfanhauser jako zbieracz obrazów, „Rocznik Warszawski" (w druku).
107
1. Aleksander Kokular, Wnętrze salonu w domu artysty, Muzeum Narodowe w Warszawie, fot. Muzeum
francuski rynek artystyczny pozostawił cenną dokumentację w postaci pieczołowicie nieraz opracowanych
katalogów aukcyjnych, to o niezbyt licznych licytacjach zbiorów malarzy warszawskich świadczą tylko
doniesienia prasowe (zbiory Ligbera - 1814, Kondratowicza - 1817, Bacciarellego - 1818, Paderewskiego
- 1819, Letronne'a- 1825, Gładysza - 1841, Blanka - 1844, Kokulara - 1846-1850, Dąbrowskiego - 1859
i Piwarskiego - 1860)8. Te w większości czysto komercjalne ogłoszenia stanowią najczęściej jedyne źródło
wiedzy. Do nielicznych wyjątków należy licytowana kolekcja Piwarskiego, która została omówiona szerzej
i w sposób niejako wolny od intencji handlowych. Inne, nader rzadkie, ówczesne opracowania i wzmianki
o galeriach dzieł sztuki niewiele w tym aspekcie wnoszą, informując co najwyżej o istnieniu poszczegól-
nych zespołów9. W poważnym stopniu ogranicza to możliwości badawcze, tym bardziej, że znany materiał
archiwalny także jest niezwykle skąpy10.
Menageota (1816), malarza Elżbiety i Katarzyny, dwu carowych rosyjskich Louisa-Josepha Maurice'a (1820), laureata pierwszej
Prix de Rome w dziedzinie pejzażu Achille-Etna Michallona (1822), Anne Girodeta de Trioson Roussy (1825), Leopolda Boilly
(1829), Jean-Louisa Demarne'a (1829), Jacques Antoine Vallina (1829), Jean-Antoine'a Grosa (1835), François Gérarda (1837),
mieszkającego w Paryżu holenderskiego malarza kwiatów Cornelisa van Spaendoncka (1840), mało znanego, choć wybitnego
pejzażysty Georgesa Michela (1842), Elisabeth Vigée-Lebrun (1842), Jean-Joseph-Xavier Bidaulta (1847), Alexandre'a Fragonarda
syna (1850), Hyppolyte'a Bellangé (1853, 1867), Camille'a Roqueplana (1855), Paula Delaroche'a (1857), Achille'a Deverii
(1858), Ary Scheffera (1859), Narcise'a Diaz de La Pena (1861, 1877), Eugène'a Delacroix (1864), Hippolyte'a Flandrina (1865),
Théodore'a Rousseau (1868), François-Xaviera Dupré (1872), Jeana Gigoux (1873), Camille'a Corota (1875).
x Na temat warszawskiego rynku artystycznego w pierwszej połowie XIX w.: A. Ry szkiewicz, Początki handlu obrazami
w środowisku warszawskim, Wrocław 1953.
4 Np. E. Rastawiecki, Słownik malarzów polskich, tudzież obcych w Polsce osiadbych lub czasowo w niej przebywających,
t. I-III, Warszawa 1850, 1851, 1857.
111 Między innymi wykorzystano tu nieliczne, znane obecnie, notarialne inwentarze mienia (Blanka i Kolkulara), które udało
się uzupełnić o papiery związane z paryską aukcją zbiorów Pfanhausera (1854). Materiały te będą cytowane poniżej; licytacja
obrazów z kolekcji Pfanhausera stała się obiektem osobnego opracowania autora: T. F. de Rossęt, Malarz warszawski Franciszek
Pfanhauser jako zbieracz obrazów, „Rocznik Warszawski" (w druku).