DOI Artikel:
Mikocka-Rachubowa, Katarzyna: Włoscy rzeźbiarze na dworze króla Stanisława Augusta
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14537#0071
10. Giacomo Monaldi, Medalion z portretem Andrzeja Stanisława Kostki
Młodziejowskiego (fragment nagrobka), marmur biały, rama brąz, 1784 r. Kościół Wniebowzięcia
NMP w Słubicach koło Gostynina. Fot. E. Kozłowska, neg. Instytut Sztuki PAN
go w kościele. W kompozycji pomnika Młodziejowskiego Monaldi wyraźnie nawiązywał do schematu na-
grobka prymasa Ostrowskiego, stosując podobne elementy w analogicznej dyspozycji, natomiast układ i sposób
opracowania rzeźby figuralnej wykazuje, jak zauważono, bezpośrednią zależność od rzymskich wzorów80.
Kiedy w latach 1786-1788 r. wykonywano nową fasadę warszawskiego kościoła św. Anny (Bernardy-
nów), król polecił swoim rzeźbiarzom odkuć kamienne posągi czterech ewangelistów ustawione w jej ni-
szach (według tradycji twarz św. Jana była wizerunkiem Stanisława Augusta, obecnie zniekształconym
w wyniku prac konserwatorskich) oraz inne rzeźby zdobiące frontową elewację świątyni81. Autorstwo tych
figur, których analizę uniemożliwia stan zachowania dalece odbiegający od pierwotnego, nie zostało dotych-
czas przekonywająco ustalone - większość badaczy uważa je za dzieło Monaldiego82, choć bywają też
przypisywane Pinckowi83, a niekiedy dopuszczana jest współpraca obu tych artystów84.
80 Badach, op. cit., s. 114-115 (zdaniem autora posąg kobiety jest odbiciem figury Pokory, dzieła ojca Giacoma, Carla
Monaldiego, z ok. 1727 r. w kościele Santa Maria Maddalena w Rzymie).
81 „Gazeta Korrespondenta Warszawskiego i Zagranicznego", 1821, nr 111 (13 VII), s. 1391; „Gazeta Warszawska", 1821,
nr 111 (13 VII), s. 1605.
82 Ciampi, Notizie..., s. 91; idem, Bibliografia..., s. 252; Sobieszczański, Wiadomości..., s. 268; F.M.S. [F.M. So-
bieszczański], Kościół pobernardyński w Warszawie, „Tygodnik Illustrowany", 1865, półr. I, s. 12; F. Fr y z e, I. С h o d о г о -
w i с z, Przewodnik po Warszawie i jej okolicach na rok 1873/4 z mapą miasta..., Warszawa [1873], s. 10; H. Ehrenberg, Geschichte
der Kunst im Gebiete der Provinz Posen, Berlin 1893, s. 154; Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiań-
skich, t. 13, Warszawa 1893, s. 42; ThB, t. 25, s. 55; D a n y s z-Fl e s z ar o w a, Ko ł o d z i ej с z у к, op. cit., s. 159; W.F. Mura-
wie c, Bernardyni warszawscy. Dzieje klasztoru św. Anny w Warszawie 1454-1864, Kraków 1973, s. 49; Kaczmarzyk-By-
szewska, op. cit., s. 234, 235.
FM. Sobieszczański, Przewodnik po Warszawie z planem miasta, Warszawa [1857], s. 12.
84 T.S. Jaroszewski, Ze studiów nad klasycy styczną przebudową kościoła i klasztoru Bernardynów w Warszawie, „Kwar-
talnik Architektury i Urbanistyki", 3, 1958, z. 2, s. 181; D. Kaczmarzyk, Kościół Św. Anny, Warszawa 1984, s. 230-233;
Kwiatkowska, op. cit., s. 274.
Młodziejowskiego (fragment nagrobka), marmur biały, rama brąz, 1784 r. Kościół Wniebowzięcia
NMP w Słubicach koło Gostynina. Fot. E. Kozłowska, neg. Instytut Sztuki PAN
go w kościele. W kompozycji pomnika Młodziejowskiego Monaldi wyraźnie nawiązywał do schematu na-
grobka prymasa Ostrowskiego, stosując podobne elementy w analogicznej dyspozycji, natomiast układ i sposób
opracowania rzeźby figuralnej wykazuje, jak zauważono, bezpośrednią zależność od rzymskich wzorów80.
Kiedy w latach 1786-1788 r. wykonywano nową fasadę warszawskiego kościoła św. Anny (Bernardy-
nów), król polecił swoim rzeźbiarzom odkuć kamienne posągi czterech ewangelistów ustawione w jej ni-
szach (według tradycji twarz św. Jana była wizerunkiem Stanisława Augusta, obecnie zniekształconym
w wyniku prac konserwatorskich) oraz inne rzeźby zdobiące frontową elewację świątyni81. Autorstwo tych
figur, których analizę uniemożliwia stan zachowania dalece odbiegający od pierwotnego, nie zostało dotych-
czas przekonywająco ustalone - większość badaczy uważa je za dzieło Monaldiego82, choć bywają też
przypisywane Pinckowi83, a niekiedy dopuszczana jest współpraca obu tych artystów84.
80 Badach, op. cit., s. 114-115 (zdaniem autora posąg kobiety jest odbiciem figury Pokory, dzieła ojca Giacoma, Carla
Monaldiego, z ok. 1727 r. w kościele Santa Maria Maddalena w Rzymie).
81 „Gazeta Korrespondenta Warszawskiego i Zagranicznego", 1821, nr 111 (13 VII), s. 1391; „Gazeta Warszawska", 1821,
nr 111 (13 VII), s. 1605.
82 Ciampi, Notizie..., s. 91; idem, Bibliografia..., s. 252; Sobieszczański, Wiadomości..., s. 268; F.M.S. [F.M. So-
bieszczański], Kościół pobernardyński w Warszawie, „Tygodnik Illustrowany", 1865, półr. I, s. 12; F. Fr y z e, I. С h o d о г о -
w i с z, Przewodnik po Warszawie i jej okolicach na rok 1873/4 z mapą miasta..., Warszawa [1873], s. 10; H. Ehrenberg, Geschichte
der Kunst im Gebiete der Provinz Posen, Berlin 1893, s. 154; Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiań-
skich, t. 13, Warszawa 1893, s. 42; ThB, t. 25, s. 55; D a n y s z-Fl e s z ar o w a, Ko ł o d z i ej с z у к, op. cit., s. 159; W.F. Mura-
wie c, Bernardyni warszawscy. Dzieje klasztoru św. Anny w Warszawie 1454-1864, Kraków 1973, s. 49; Kaczmarzyk-By-
szewska, op. cit., s. 234, 235.
FM. Sobieszczański, Przewodnik po Warszawie z planem miasta, Warszawa [1857], s. 12.
84 T.S. Jaroszewski, Ze studiów nad klasycy styczną przebudową kościoła i klasztoru Bernardynów w Warszawie, „Kwar-
talnik Architektury i Urbanistyki", 3, 1958, z. 2, s. 181; D. Kaczmarzyk, Kościół Św. Anny, Warszawa 1984, s. 230-233;
Kwiatkowska, op. cit., s. 274.