DOI Artikel:
Zieliński, Dominik: Między Historią Króla a Historią Psyche: Francuskie pierwowzory w malarskiej dekoracji wnętrz pałacu Herrenchiemsee
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.14577#0106
100
DOMINIK ZIELIŃSKI
30. W. Marc Przyjemności życia pasterskiego, Herrenchiemsee, Salon Jasnoniebieski. Fot. D. Zieliński
wówczas pod kontrolą Francji. Rozegrana 2 lipca 1747 Bitwa podLawfeld, w której po raz kolejny dowodził
marszałek Saski, była ostatnim większym starciem w wojnie o sukcesję austriacką, zakończoną rok później
pokojem w Akwizgranie114.
Ostatnia scena utrwalona w tej komnacie ma nieco odmienny charakter. Ilustruje Przybycie LudwikaXV
do Hawru (il. 32) 19 września 1749 r. Wizytacja portowego miasta świadczyła o zainteresowaniu monar-
chy żeglugą kraju1 L\ Dopełnienie scen bitewnych stanowił całopostaciowy portret Ludwika XV, ukazu-
jący go w zbroi i stroju wojskowym (il. 33)116.
Dekoracja Jadalni (il. 34) w postaci boazerii i ośmiu malowideł ilustrujących mitologiczną Historię
Amora i Psyche111 powstała na podstawie jednego z najsłynniejszych wnętrz epoki rokoka - Owalnego
114 Autorami supraport byli: W. Rógge, L. Langenmantel, C. Schultheiss, J. Jung. Poprzedni badacze nie wskazali, że obrazy
najprawdopodobniej namalowano na podstawie głównych fragmentów wybranych kompozycji wchodzących w skład serii gwaszy
autorstwa nadwornego batalisty Louisa Nicolasa van Blarenberghe'a (1716-1794), wykonanych na zamówienie Ludwika XVI
(Wersal, MV 2229, 2230, 2238, 2260). X. Salomon, Louis-Nicolas van Blarenberghe à Versailles. Les gouaches commandées
par Louis XVI, Paris 2006. Na temat innych, XVIII-wiecznych cykli upamiętniających zwycięskie bitwy Ludwika XV m.in.:
F. L а с a i 11 e, Les grands, la peinture et la guerre, [w:] L'art de la guerre. La vision des peintres aux XVLLe et XVIIIe siècles, Paris
1998, s. 108 112.
115 Badacze nie wykazali, iż obraz autorstwa .1. Jury'ego wzoruje się na pierwszej z rycin Jean-Baptiste Descampsa (1706-
-1791) i Jacquesa-Philippe'a Le Bas, zamieszczonej w albumie wykonanym na pamiątkę tego wydarzenia: Relation de l'arrivée du
Roi au Havre-de-Grâce, le 19. septembre 1749. et des fêtes qui se sont données à cette occasion, A Paris, de l'imprimerie
d'Hippolyte-Louis Guérin & de Louis-François Delatour, 1753.
116 Wydaje się, iż wbrew wcześniejszym badaniom, portret pędzla J. Jury'ego nie wzoruje się bezpośrednio na żadnym
z licznych wizerunków króla autorstwa Jeana Baptiste'a van Loo (1684-1745). Pierwowzorem była najprawdopodobniej rycina
Gilles-Edme'a Petita i Jacques'a Chéreau z 1730 г., inspirowana twórczością francuskiego portrecisty. D. В e a u r a i n, Les portraits
de Louis XVpar Lean-Baptiste Vanloo: genèse et chronologie, „Zeitschrift fur Kunstgeschichte", 68, 2005, 1, il. 8. Za czasów
Ludwika II w omawianej komnacie ustawione były sztalugi z obrazami. Jeden z nich przedstawiał żonę Ludwika XV, królową Marię
Leszczyńską (wg Ch.A. van Loo, Wersal MV 8492).
117 Malowidła wykonał w technice fresku F. Widnmann wg kompozycji Charles'a Josepha Natoire'a (1700-1777). Badacze
nie wskazali, iż wnętrze paryskiej rezydencji zostało w nieco zmienionej formie również powtórzone w XIX-wiecznych paryskich
rezydencjach: Hôtel Yturbe (nieistniejący) i Hôtel Le Hon (obecnie Hôtel Marcel Dassault).
DOMINIK ZIELIŃSKI
30. W. Marc Przyjemności życia pasterskiego, Herrenchiemsee, Salon Jasnoniebieski. Fot. D. Zieliński
wówczas pod kontrolą Francji. Rozegrana 2 lipca 1747 Bitwa podLawfeld, w której po raz kolejny dowodził
marszałek Saski, była ostatnim większym starciem w wojnie o sukcesję austriacką, zakończoną rok później
pokojem w Akwizgranie114.
Ostatnia scena utrwalona w tej komnacie ma nieco odmienny charakter. Ilustruje Przybycie LudwikaXV
do Hawru (il. 32) 19 września 1749 r. Wizytacja portowego miasta świadczyła o zainteresowaniu monar-
chy żeglugą kraju1 L\ Dopełnienie scen bitewnych stanowił całopostaciowy portret Ludwika XV, ukazu-
jący go w zbroi i stroju wojskowym (il. 33)116.
Dekoracja Jadalni (il. 34) w postaci boazerii i ośmiu malowideł ilustrujących mitologiczną Historię
Amora i Psyche111 powstała na podstawie jednego z najsłynniejszych wnętrz epoki rokoka - Owalnego
114 Autorami supraport byli: W. Rógge, L. Langenmantel, C. Schultheiss, J. Jung. Poprzedni badacze nie wskazali, że obrazy
najprawdopodobniej namalowano na podstawie głównych fragmentów wybranych kompozycji wchodzących w skład serii gwaszy
autorstwa nadwornego batalisty Louisa Nicolasa van Blarenberghe'a (1716-1794), wykonanych na zamówienie Ludwika XVI
(Wersal, MV 2229, 2230, 2238, 2260). X. Salomon, Louis-Nicolas van Blarenberghe à Versailles. Les gouaches commandées
par Louis XVI, Paris 2006. Na temat innych, XVIII-wiecznych cykli upamiętniających zwycięskie bitwy Ludwika XV m.in.:
F. L а с a i 11 e, Les grands, la peinture et la guerre, [w:] L'art de la guerre. La vision des peintres aux XVLLe et XVIIIe siècles, Paris
1998, s. 108 112.
115 Badacze nie wykazali, iż obraz autorstwa .1. Jury'ego wzoruje się na pierwszej z rycin Jean-Baptiste Descampsa (1706-
-1791) i Jacquesa-Philippe'a Le Bas, zamieszczonej w albumie wykonanym na pamiątkę tego wydarzenia: Relation de l'arrivée du
Roi au Havre-de-Grâce, le 19. septembre 1749. et des fêtes qui se sont données à cette occasion, A Paris, de l'imprimerie
d'Hippolyte-Louis Guérin & de Louis-François Delatour, 1753.
116 Wydaje się, iż wbrew wcześniejszym badaniom, portret pędzla J. Jury'ego nie wzoruje się bezpośrednio na żadnym
z licznych wizerunków króla autorstwa Jeana Baptiste'a van Loo (1684-1745). Pierwowzorem była najprawdopodobniej rycina
Gilles-Edme'a Petita i Jacques'a Chéreau z 1730 г., inspirowana twórczością francuskiego portrecisty. D. В e a u r a i n, Les portraits
de Louis XVpar Lean-Baptiste Vanloo: genèse et chronologie, „Zeitschrift fur Kunstgeschichte", 68, 2005, 1, il. 8. Za czasów
Ludwika II w omawianej komnacie ustawione były sztalugi z obrazami. Jeden z nich przedstawiał żonę Ludwika XV, królową Marię
Leszczyńską (wg Ch.A. van Loo, Wersal MV 8492).
117 Malowidła wykonał w technice fresku F. Widnmann wg kompozycji Charles'a Josepha Natoire'a (1700-1777). Badacze
nie wskazali, iż wnętrze paryskiej rezydencji zostało w nieco zmienionej formie również powtórzone w XIX-wiecznych paryskich
rezydencjach: Hôtel Yturbe (nieistniejący) i Hôtel Le Hon (obecnie Hôtel Marcel Dassault).