DOI Artikel:
Burno, Filip: Metropolia, "stolica narodu" i centrum hispanidad: architectura Madrytu 1850-1975
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.14577#0163
METROPOLIA, „STOLICA NARODU" I CENTRUM HISPAN1DAD \ 57
17. Madryt, kaplica w Hospital de Jornaleros,
arch. Antonio Palacios, 1908-1916. Fot. F. Bumo
W latach 1910-1930 Madryt stał się nowoczesną metropolią. W pierwszych dekadach XX w. w cen-
tralnych dzielnicach przybywało nie tylko efektownych budowli, ale także lamp elektrycznych i asfaltowych
ulic. W Madrycie rozwijała się sieć tramwajowa; ruch samochodowy stawał się coraz intensywniejszy.
Około 1910 r. w Hiszpanii symbolami nowoczesności, podobnie jak np. w Niemczech (zjawi-
sko Hochhaus-fieber), stały się amerykańskie wieżowce. „Drapacze chmur" {rascacielos) były popular-
nym tematem wśród architektów hiszpańskich. Należy wymienić projekt hotelu dla Nowego Jorku Anto-
nia Gaudiego (1908) oraz plansze Nicolasa Rubia z 1930 г., przedstawiające sześć wysokościowców na
madryckim placu Espana. W tym samym roku architekt Casto Fernândez-Shaw wydał książkę Rascacie-
los. La Cruz Sonada, w której opisywał wieżowce jako „katedry nowej epoki" (co jest czytelnym odnie-
sieniem do tekstów i wizjonerskich szkiców niemieckich ekspresjonistów). Należy także wymienić projekt
z 1933 r. dwu 20-piętrowych funkcjonalistycznych wieżowców przy Puerta de Sol, autorstwa Manuela
Munoza Monasterio52.
Na przełomie lat 20. i 30. ubiegłego wieku w centrum wzniesiono kilka wieżowców. W pierwszym
z nich, Palacio de la Prensa (il. 18), siedzibie Stowarzyszenia Prasy Madryckiej (Pedro Muguruza, 1924-
-1928, Gran Via 46), widoczne są wpływy szkoły chicagowskiej: zastosowanie ceglanych okładzin, wąskich
płycin, lizen, i neoromańskich arkad.
M.C. Garcia Pérez, Casto Fernândez-Shaw, arquitectura sin fronteras 1896-1978, Electa, Madrid 1999, s. 56.
17. Madryt, kaplica w Hospital de Jornaleros,
arch. Antonio Palacios, 1908-1916. Fot. F. Bumo
W latach 1910-1930 Madryt stał się nowoczesną metropolią. W pierwszych dekadach XX w. w cen-
tralnych dzielnicach przybywało nie tylko efektownych budowli, ale także lamp elektrycznych i asfaltowych
ulic. W Madrycie rozwijała się sieć tramwajowa; ruch samochodowy stawał się coraz intensywniejszy.
Około 1910 r. w Hiszpanii symbolami nowoczesności, podobnie jak np. w Niemczech (zjawi-
sko Hochhaus-fieber), stały się amerykańskie wieżowce. „Drapacze chmur" {rascacielos) były popular-
nym tematem wśród architektów hiszpańskich. Należy wymienić projekt hotelu dla Nowego Jorku Anto-
nia Gaudiego (1908) oraz plansze Nicolasa Rubia z 1930 г., przedstawiające sześć wysokościowców na
madryckim placu Espana. W tym samym roku architekt Casto Fernândez-Shaw wydał książkę Rascacie-
los. La Cruz Sonada, w której opisywał wieżowce jako „katedry nowej epoki" (co jest czytelnym odnie-
sieniem do tekstów i wizjonerskich szkiców niemieckich ekspresjonistów). Należy także wymienić projekt
z 1933 r. dwu 20-piętrowych funkcjonalistycznych wieżowców przy Puerta de Sol, autorstwa Manuela
Munoza Monasterio52.
Na przełomie lat 20. i 30. ubiegłego wieku w centrum wzniesiono kilka wieżowców. W pierwszym
z nich, Palacio de la Prensa (il. 18), siedzibie Stowarzyszenia Prasy Madryckiej (Pedro Muguruza, 1924-
-1928, Gran Via 46), widoczne są wpływy szkoły chicagowskiej: zastosowanie ceglanych okładzin, wąskich
płycin, lizen, i neoromańskich arkad.
M.C. Garcia Pérez, Casto Fernândez-Shaw, arquitectura sin fronteras 1896-1978, Electa, Madrid 1999, s. 56.