DOI Artikel:
Ziemba, Antoni: Jan Białostocki (1921 - 1988)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.16827#0165
158
ANTONI ZIEMBA
Jan Białostocki
Wg A. Małkiewicz, Z dziejów polskiej historii sztuki. Studia i szkice, Kraków 2005
Warszawskiego, w 1950 doktorat z historii sztuki w tej uczelni, oficjalnie pod opieką Stanisława Lorentza,
w istocie przygotowany pod kierunkiem Walickiego. Edukację pogłębił za granicą, podczas pobytów w Pary-
żu w 1948 roku oraz na uniwersytecie w Princeton w roku 1958 (Ford Foundation). Całe życie związany był
z dwiema instytucjami: Instytutem Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego oraz Muzeum Narodowym
w Warszawie. Na uniwersytecie pracował od października 1945 do 1950 roku jako asystent Michała Walic-
kiego w Zakładzie Historii Sztuki Średniowiecznej, potem, po przerwie spowodowanej usunięciem i areszto-
waniem Walickiego z powodów politycznych, od roku 1959 do 1961 jako docent w Instytucie Historii Sztuki,
od 1962 roku jako profesor nadzwyczajny, a od 1972 jako profesor zwyczajny. W Muzeum Narodowym pod-
jął pracę jesienią 1945 roku, początkowo wykonując prace zlecone, potem zatrudniony był na stałym etacie
jako asystent Walickiego, od 1955 roku był kustoszem, a od 1956 kuratorem Galerii Sztuki Obcej; od 1961
redaktorem naczelnym Bulletin du Musée National de Varsovie. Funkcje profesorską w Instytucie Historii
Sztuki oraz kuratorską w muzeum piastował do śmierci.
Prowadził wykłady na uczelniach polskich i zagranicznych3. W latach 1973 i 1983 był członkiem rezy-
dentem renomowanego Institute for Advanced Study w Princeton. Ponadto wygłaszał pojedyncze wykłady na
bardzo wielu uniwersytetach europejskich, amerykańskich i australijskich - w Anglii, Austrii, Australii, Buł-
garii, Czechosłowacji. Danii, Francji, Grecji, Holandii, Jugosławii, Meksyku, NRD, Niemczech Zachodnich,
Rosji (ZSRR), Stanach Zjednoczonych, Szwecji, na Węgr/ech, we Włoszech. Rozchwytywany za granicą,
znajdował chętnie czas na wygłoszenie wykładu w Radomiu lub Kielcach.
Od roku 1963 do 1979 był prezesem Stowarzyszenia Historyków Sztuki, w latach 1972-1988 prze-
wodniczącym Komitetu Nauk o Sztuce PAN. od roku 1964 członkiem, a od 1969 do śmierci wiceprezesem
Comité International d'Histoire de Г Art (США), w latach 1979 1982 członkiem prezydium Union Acadé-
mique Internationale, od 1978 roku wiceprezesem, a od 1984 r. do śmierci prezesem Conseil International
de la Philospohie et des Sciences Humaines (CIPSH przy UNESCO). Był członkiem licznych europejskich
akademii nauk4. Otrzymał doktoraty honoris causa uniwersytetu w Groningen (1969) i Vrije Univcrsiteit
1 M.in. na Uniwersytecie w Łodzi, w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie (1949-1957 - w okresie usunięcia z uniwer-
sytetu), Rijksunivcrsiteit w Lejdzie ( 1963), Yale Univcrsity w New Havcn (1965-1966), Universidad National Autonomial w Meksyku (1967,
1976, 1984), New York Univcrsity (1972; Wrightman Lecturcship), Pennsylvanie State Univcrsity (1973), Univcrsity of Winsconsin w Madi-
son (1972; Rojtman Seminar), College de France w Paryżu (1975, 1978), Carlton Univcrsity w Ottawie (1979), Australia National Univcrsity
w Canbcrrzc (1980), Wcllcslcy College ( 1982; K.W. Davis Professorship), Cambridge Univcrsity ( 1985; Sladc Profcssorship).
4 Koninklijkc Nederlandse Akademie der Wetensehappen en Letteren w Amsterdamie ( 1971 ), Koninklijke Vlaamse Akademie w Bruk-
seli (1971), Akademie der Wisscnschaften und Literatur w Moguncji (1973), Polskiej Akademii Nauk (1976), Acâdemia de Bella Artes San
ANTONI ZIEMBA
Jan Białostocki
Wg A. Małkiewicz, Z dziejów polskiej historii sztuki. Studia i szkice, Kraków 2005
Warszawskiego, w 1950 doktorat z historii sztuki w tej uczelni, oficjalnie pod opieką Stanisława Lorentza,
w istocie przygotowany pod kierunkiem Walickiego. Edukację pogłębił za granicą, podczas pobytów w Pary-
żu w 1948 roku oraz na uniwersytecie w Princeton w roku 1958 (Ford Foundation). Całe życie związany był
z dwiema instytucjami: Instytutem Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego oraz Muzeum Narodowym
w Warszawie. Na uniwersytecie pracował od października 1945 do 1950 roku jako asystent Michała Walic-
kiego w Zakładzie Historii Sztuki Średniowiecznej, potem, po przerwie spowodowanej usunięciem i areszto-
waniem Walickiego z powodów politycznych, od roku 1959 do 1961 jako docent w Instytucie Historii Sztuki,
od 1962 roku jako profesor nadzwyczajny, a od 1972 jako profesor zwyczajny. W Muzeum Narodowym pod-
jął pracę jesienią 1945 roku, początkowo wykonując prace zlecone, potem zatrudniony był na stałym etacie
jako asystent Walickiego, od 1955 roku był kustoszem, a od 1956 kuratorem Galerii Sztuki Obcej; od 1961
redaktorem naczelnym Bulletin du Musée National de Varsovie. Funkcje profesorską w Instytucie Historii
Sztuki oraz kuratorską w muzeum piastował do śmierci.
Prowadził wykłady na uczelniach polskich i zagranicznych3. W latach 1973 i 1983 był członkiem rezy-
dentem renomowanego Institute for Advanced Study w Princeton. Ponadto wygłaszał pojedyncze wykłady na
bardzo wielu uniwersytetach europejskich, amerykańskich i australijskich - w Anglii, Austrii, Australii, Buł-
garii, Czechosłowacji. Danii, Francji, Grecji, Holandii, Jugosławii, Meksyku, NRD, Niemczech Zachodnich,
Rosji (ZSRR), Stanach Zjednoczonych, Szwecji, na Węgr/ech, we Włoszech. Rozchwytywany za granicą,
znajdował chętnie czas na wygłoszenie wykładu w Radomiu lub Kielcach.
Od roku 1963 do 1979 był prezesem Stowarzyszenia Historyków Sztuki, w latach 1972-1988 prze-
wodniczącym Komitetu Nauk o Sztuce PAN. od roku 1964 członkiem, a od 1969 do śmierci wiceprezesem
Comité International d'Histoire de Г Art (США), w latach 1979 1982 członkiem prezydium Union Acadé-
mique Internationale, od 1978 roku wiceprezesem, a od 1984 r. do śmierci prezesem Conseil International
de la Philospohie et des Sciences Humaines (CIPSH przy UNESCO). Był członkiem licznych europejskich
akademii nauk4. Otrzymał doktoraty honoris causa uniwersytetu w Groningen (1969) i Vrije Univcrsiteit
1 M.in. na Uniwersytecie w Łodzi, w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie (1949-1957 - w okresie usunięcia z uniwer-
sytetu), Rijksunivcrsiteit w Lejdzie ( 1963), Yale Univcrsity w New Havcn (1965-1966), Universidad National Autonomial w Meksyku (1967,
1976, 1984), New York Univcrsity (1972; Wrightman Lecturcship), Pennsylvanie State Univcrsity (1973), Univcrsity of Winsconsin w Madi-
son (1972; Rojtman Seminar), College de France w Paryżu (1975, 1978), Carlton Univcrsity w Ottawie (1979), Australia National Univcrsity
w Canbcrrzc (1980), Wcllcslcy College ( 1982; K.W. Davis Professorship), Cambridge Univcrsity ( 1985; Sladc Profcssorship).
4 Koninklijkc Nederlandse Akademie der Wetensehappen en Letteren w Amsterdamie ( 1971 ), Koninklijke Vlaamse Akademie w Bruk-
seli (1971), Akademie der Wisscnschaften und Literatur w Moguncji (1973), Polskiej Akademii Nauk (1976), Acâdemia de Bella Artes San