Museum Narodowe w Krakowie [Hrsg.]: Rozprawy Muzeum Narodowego w Krakowie (N.S. 7.2014)

116 Jolanta Bobala

Po powrocie Błocki pozostawał w stałym kontakcie z Towarzystwem Przyjaciół Sztuk
Pięknych we Lwowie. Jego prace cieszyły się powodzeniem i były kupowane w czasie wy-
staw. Płótno Dama z królikiem (zaginiony) zostało w 1913 r. zakupione przez C.K. Mi-
nisterstwo Oświaty18. W latach 1912-1914 Błocki współpracował z wytwórnią Stylowe
Kilimy Artystycznej Pracowni Wandy Grott w Krakowie, projektując kilka wzorów19.
W kwietniu 1914 wygrał aktem Zaloty (ił. 5), ex aeąuo z Michałem Rekruckim, konkurs
malarski z fundacji bezimiennej krakowskiego TPSP. Nagrodą była kwota 1000 koron
„z przeznaczeniem na studja zagraniczne”20. Niedługo po wygranej artysta wyjechał w to-
warzystwie żony Janiny z Pazirskich (poślubionej po powrocie z Włoch) na około dwa
miesiące do Paryża. W listach z tego czasu wielokrotnie dawał wyraz swojej irytacji z racji
milczenia ówczesnego sekretarza TPSP oraz kolegów ze Lwowa. Jego dzieła nadał cieszyły
się powodzeniem wśród klienteli lwowskiej21, a okres 1910-1914 z pewnością był najlepszy
dla Błockiego, tak artystycznie, jak i prywatnie. Artysta wszechstronnie się rozwijał, two-
rząc obrazy olejne, akwarele, liczne rysunki, ryciny i litografie. Portretował lwowską inte-
ligencję. W latach 1912-1916 jego prace regularnie pojawiały się na wystawach krakow-
skiego i lwowskiego TPSP22. Do tego czasu powstały jego najlepsze obrazy, jak choćby
Biała Pani (1913, zbiory prywatne), Portret Seweryna Obsta (1911, MNWr), Autoportret
z fajkę (b.d., MNWr), Chora dziewczynka (1910, kolekcja Toma Podła) czy słynne Zaloty.
Od 1915 Błocki zaczyna bywać w Zakopanem, zatrzymując się w willi „Szałas”, skąd on
i Janina adresowali listy do lwowskiej kolekcjonerki, Heleny Dąbczańskiej. Powodem tych
długich i częstych pobytów była postępująca u artysty gruźlica. Z tego czasu o Błockim
wiadomo bardzo niewiele. Jedynym źródłem wiedzy są rzadkie listy do Dąbczańskiej23
oraz pośmiertne wspomnienia o artyście. W korespondencji z 1915 r. można jeszcze od-
naleźć nuty optymistyczne, zarówno u Janiny:
Włoduniu mój - pozbawiony swego malarskiego kącika nie może sobie znaleźć miejsca. Brak pogody
nie pozwala mu na malowanie pod gołym niebem, do czego tak radby się zabrać. Aby nie próżnować, za-
pisał się do tutejszej szkoły przemysłowej i studiuje tam zawzięcie tkactwo, rzeźbę i pozłotnictwo. Boję się,
żeby nie wrócił stąd malarzem pokojowym albo jakimś zakazanym tokarzem - toteż używam wszystkich
moich wpływów, aby go z tej drogi sprowadzić24

18 List Sekretariatu TPSP we Lwowie do W. Błockiego z 20 VI 1913, Ossolineum, rkps 7535/11, s. 43.
19 M.T. Michałowska-Barłóg, Kilimy polskie od XVIII do XX wieku ze zbiorów Muzeum Narodowego
w Poznaniu, Poznań 2008, s. 55.
20 „Polska Scena i Sztuka”, 1914, nr 2, s. 58; E. Łuskina, Dwa pochody, „Kronika Powszechna”, 1914,
nr 25, s. 94; „Świat” 1914, nr 17, s. 13-14.
21 Listy z Paryża do W. Bunikiewicza i J. Kucharskiego, 3 V - 19 VI 1914, Ossolineum, Papiery, rkps
7450/1, s. 535-548.
22 Polskie życie artystyczne w latach 1890-1914, red. A. Wojciechowski, Wrocław 1967; Polskie
życie artystyczne w latach 1915-1939, red. idem, Wrocław 1974; http://palac-sztuki.krakow.pl/wystawy/
archiwalne-do-1982/lata-1915-17/ [18.01.2013],
23 Ossolineum, rkps 12 234/11. Listy od różnych osób. Lit. A-E (dwa listy i bilet W. Błockiego do Heleny
Dąbczańskiej, s. 81-90; dopiski Błockiego na listach Janiny Błockiej do Dąbczańskiej, s. 69-80).
24 List J. Błockiej do H. Dąbczańskiej z Zakopanego z dnia 21 IX 1915, Ossolineum, rkps 12 234/11,
s. 70-71.