Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (7.1963)

bioną frędzlami u dołu. Prawą ręką błogosławi boga. U góry, między bóstwami, widoczny jest
półksiężyc.

Jest to scena prezentacji. Artysta ukazał bóstwa w sposób charakterystyczny dla sztuki III dyn.
miasta Ur. O wpływach semickich i to amuryckich świadczy zarost na twarzy człowieka oraz za-
mieszczone w inskrypcji imiona. Natomiast grafia wskazuje na pochodzenie pieczęci z okresu
bardzo zbliżonego do starobabilońskiego.
Inskrypcja: lluSin-i-di-nam

warad Ilu NIN (1)-SI(1)-AN (1)-Na
Tłumaczenie: Sinidinam, sługa bogini NIN-SI-AN-NA.

Analogie: Pritchard, jw.,*nr 700; Speleers, jw., s. 135, nr 449; s. 133, nr 599; OIP, XXII, pl. 12, nr 122;
pl. 13, nr 133; OIP, XXXVII, 1936, pl. 6, nr 45; OIP, LXXII, pl. 69, nr 752; Legrain, jw., pl. 21, nr 341; pl.
23„ nr 378.

OKRES STAROBABILOŃSKI (I DYN. BABILOŃSKA)
(XVII—XVI w. p.n.e.)

5. Nr inw. 148440.
Kryształ górski.
Wys. 24 mm, śred. 12 mm.
Kształt walcowaty.
Odprysk na dolnym brzegu pieczęci

Pieczęć ukazuje trzy postacie męskie. Jedna z nich siedzi, dwie pozostałe zbliżają się do niej.

Główna postać przedstawienia siedzi na tronie częściowo uszkodzonym. Na głowie ma tiarę
dwurożną, tors jej okrywa długa szata w poziome pasy, twarz i ręka skierowane w stronę nadcho-
dzących postaci. Pierwsza z nich to bóstwo opiekuńcze z tiarą dwurożną na głowie, ozdobioną
z tyłu głowy opadającą na ramiona wstęgą, ubrana w długą szatę, której górna partia ułożona
jest z szala krzyżującego się na piersiach, lewą ręką błogosławi boga siedzącego, a prawą wprowa-
dza człowieka. Człowiek ma płaskie nakrycie głowy, długą opadającą na piersi brodę, tors jego
okrywa szata ułożona z szala. Postać ta przedstawiona jest w półprofilu, rysunek ramion jest
bardzo nieudolny. Świadczy to, że nowy sposób ujęcia postaci ludzkiej jest jeszcze nie opanowany
przez artystę. Całość ujęcia charakterystyczna jest dla okresu starobabilońskiego12.

" L'Art de la Mesopotamie ancienne au Musee du Louvre, „TEL", Paris 1935, s. 94.

11