DOI Artikel:
Szemiothowa, Anna; Muzeum Narodowe w Warszawie [Mitarb.]: Monety Olbii w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.19395#0129
Anna Szemiothowa
MONETY OLBII W ZBIORACH
MUZEUM NARODOWEGO W WARSZAWIE
f— WSTĘP
* vhiór monet olbijskich Muzeum Narodowego w Warszawie stanowi część kolekcji dr
Ignacego Terleckiego, zawierającej monety kolonii greckich Morza Czarnego, nabytej przez
Muzeum w r. 1925. Zbiór dr. I. Terleckiego, posiadający szereg cennych okazów, znany był
uczonym zagranicznym, między innymi szczegółowo zapoznał się z nim prof. Ernest Babelon
podczas pobytu dr I. Terleckiego w Paryżu. Mimo strat, jakie poniosły zbiory Muzeum w czasie
drugiej wojny, a tym samym i kolekcja monet Olbii, stanowi ona jednak jeszcze i dziś cenny ma-
teriał zasługujący na opracowanie. Umieszczony poniżej katalog uwzględnia również egzempla-
rze zaginione ponieważ szczęśliwie ocalały zarówno kartki inwentarzowe, posiadajające prze-
ważnie rysunki monet, jak i wszystkie księgi inwentarzowe Działu Numizmatyki Staro-
żytnej.
Każda emisja monetarna została ułożona w porządku chronologicznym. Datowanie monet
olbijskich przy sporządzaniu katalogu nastręczało wiele trudności, ponieważ każdy uczony da-
tuje je inaczej. Buraczków nie datuje ich wcale; Koehne —w sposób bardzo problematyczny,
łącząc monety przede wszystkim pod względem typologicznym; Diettrich trzyma się Zografa.
chociaż w niektórych seriach uwzględnia datowanie przyjęte przez Picka. Ten ostatni ma je-
dynie plansze bez tekstu motywującego podany układ. Sposób przyjęty przez Zografa nie jest
również zawsze przekonywający.
W każdej emisji monety zostały ułożone według wagi poszczególnych sztuk, od najcięższych
do najlżejszych. Poszczególne bowiem emisje posiadają monety tej samej wartości lepiej wyko-
nane o wadze wyższej i monety zrobione niedbale o wadze znacznie niższej. Fakt ten świadczy
o pogarszającej się sytuacji miasta, które musiało wypuszczać lżejsze monety z braku kruszcu
lub o nadużyciach popełnianych przez kierowników mennicy. Może obydwa te czynniki wcho-
dziły w grę.
Podane w katalogu serie są omówione szczegółowo. Każdy typ serii jest reprodukowany na
tablicy. Dla ułatwienia ilustracje noszą numer katalogowy.
Monogramy występujące na monetach są podane na s. 130.
125
MONETY OLBII W ZBIORACH
MUZEUM NARODOWEGO W WARSZAWIE
f— WSTĘP
* vhiór monet olbijskich Muzeum Narodowego w Warszawie stanowi część kolekcji dr
Ignacego Terleckiego, zawierającej monety kolonii greckich Morza Czarnego, nabytej przez
Muzeum w r. 1925. Zbiór dr. I. Terleckiego, posiadający szereg cennych okazów, znany był
uczonym zagranicznym, między innymi szczegółowo zapoznał się z nim prof. Ernest Babelon
podczas pobytu dr I. Terleckiego w Paryżu. Mimo strat, jakie poniosły zbiory Muzeum w czasie
drugiej wojny, a tym samym i kolekcja monet Olbii, stanowi ona jednak jeszcze i dziś cenny ma-
teriał zasługujący na opracowanie. Umieszczony poniżej katalog uwzględnia również egzempla-
rze zaginione ponieważ szczęśliwie ocalały zarówno kartki inwentarzowe, posiadajające prze-
ważnie rysunki monet, jak i wszystkie księgi inwentarzowe Działu Numizmatyki Staro-
żytnej.
Każda emisja monetarna została ułożona w porządku chronologicznym. Datowanie monet
olbijskich przy sporządzaniu katalogu nastręczało wiele trudności, ponieważ każdy uczony da-
tuje je inaczej. Buraczków nie datuje ich wcale; Koehne —w sposób bardzo problematyczny,
łącząc monety przede wszystkim pod względem typologicznym; Diettrich trzyma się Zografa.
chociaż w niektórych seriach uwzględnia datowanie przyjęte przez Picka. Ten ostatni ma je-
dynie plansze bez tekstu motywującego podany układ. Sposób przyjęty przez Zografa nie jest
również zawsze przekonywający.
W każdej emisji monety zostały ułożone według wagi poszczególnych sztuk, od najcięższych
do najlżejszych. Poszczególne bowiem emisje posiadają monety tej samej wartości lepiej wyko-
nane o wadze wyższej i monety zrobione niedbale o wadze znacznie niższej. Fakt ten świadczy
o pogarszającej się sytuacji miasta, które musiało wypuszczać lżejsze monety z braku kruszcu
lub o nadużyciach popełnianych przez kierowników mennicy. Może obydwa te czynniki wcho-
dziły w grę.
Podane w katalogu serie są omówione szczegółowo. Każdy typ serii jest reprodukowany na
tablicy. Dla ułatwienia ilustracje noszą numer katalogowy.
Monogramy występujące na monetach są podane na s. 130.
125