DOI Artikel:
Łyczkowska, Krystyna: Pieczęcie babilońsko-asyryjskie
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.19395#0018
Inskrypcja: ''" Śamaś
Tłumaczenie: (bóg) Samas
Analogie (dotyczące poszczególnych scen a nie całości): OIP, XXII, pl. 18, nr 227—8, 239; pl. 15, nr 182;
OIP, XXXVII, pl. 6, nr 45, 50: pl. 12, nr 164; OIP, LXXII, pl.40, nr 425; pl. 86, nr 908; Speleers, jw., s. 158,
nr 603, 807, 543; Ar. Or., 14/16, s. 61, nr 110; Legrain.jw., pl. 31, nr 475; Orientalia, fasc. 3, 1953, pl. 63,
nr 20.
Nr inw. 148328.
Ciemny kamień.
Wys. 23 mm, śred. 15 mm.
Kształt walcowaty.
Dobry stan zachowania.
Przedstawienie ukazuje dwie męskie postacie, zwrócone do siebie przodem. Obok biegnie
trzyliniowa pionowa inskrypcja.
Główną postacią przedstawienia jest bóstwo z tiarą dwurożną na głowie, długą brodą, ubrane
w szatę w pionowe pasy, otwartą z przodu. Jedna noga oparta na wzniesieniu. W prawej ręce
trzyma piłę, lewą ma zgiętą w łokciu. Postacią zbliżającą się do bóstwa jest brodaty człowiek,
odziany w długą szatę otwartą z przodu, z wysoką czapą na głowie. Bogato zdobione otwarcie
szaty ukazuje nogę do połowy uda. Prawą rękę człowiek wznosi na wysokość twarzy, lewą trzyma
zgiętą w łokciu. U góry między postaciami widnieje ośmioramienna gwiazda i dysk słoneczny(?)
wpisany w półksiężyc.
Piła w ręku i noga spoczywająca na wzniesieniu nasuwają przypuszczenie, że jest to bóg
Samaś. Należy zwrócić uwagę, że człowiek towarzyszący temu bogu zawsze jest przedstawiony
w otwartej i tak samo zdobionej szacie. Możliwe, że jest scena powitania boga przechodzącego
o wschodzie słońca przez góry Orientu. Ponieważ w podobnych scenach zawsze występuje taki
sam człowiek, można zaryzykować przypuszczenie, że jest to kapłan boga słońca.
Inskrypcja: I-din En-Ul
mar Sin ma-gir
warad,lu Ne-iri-gal
Tłumaczenie: Idin-Enłil, syn Sin-magir, sługa boga Nergal.
Analogie: OIP, LXXII, pl. 89, nr 950, 954; pl. 70, nr 770; pl. 88, nr 941; C. Gordon, Western Asiatic
Seals in the Walters Art Gallery, Iraq, vol. VI, pl. 3, nr 13, 15; Reallexikon der Vorgeschichte, Bd. IV, s. 370, A;
Speleers, jw., s. 169, nr 464; Orientalia, vol. 23, fasc. 2, 1954, pl. 10, nr 3; t. 22, fasc. 3, 1953, pl. 59—63,
nr 9—21; R.A., vol. 13, pl. II, nr 14, 17; pl. III, nr 19, t. 35, s. 187—195; Lengrain, jw., pl. 31, nr 476, 481—3.
14
Tłumaczenie: (bóg) Samas
Analogie (dotyczące poszczególnych scen a nie całości): OIP, XXII, pl. 18, nr 227—8, 239; pl. 15, nr 182;
OIP, XXXVII, pl. 6, nr 45, 50: pl. 12, nr 164; OIP, LXXII, pl.40, nr 425; pl. 86, nr 908; Speleers, jw., s. 158,
nr 603, 807, 543; Ar. Or., 14/16, s. 61, nr 110; Legrain.jw., pl. 31, nr 475; Orientalia, fasc. 3, 1953, pl. 63,
nr 20.
Nr inw. 148328.
Ciemny kamień.
Wys. 23 mm, śred. 15 mm.
Kształt walcowaty.
Dobry stan zachowania.
Przedstawienie ukazuje dwie męskie postacie, zwrócone do siebie przodem. Obok biegnie
trzyliniowa pionowa inskrypcja.
Główną postacią przedstawienia jest bóstwo z tiarą dwurożną na głowie, długą brodą, ubrane
w szatę w pionowe pasy, otwartą z przodu. Jedna noga oparta na wzniesieniu. W prawej ręce
trzyma piłę, lewą ma zgiętą w łokciu. Postacią zbliżającą się do bóstwa jest brodaty człowiek,
odziany w długą szatę otwartą z przodu, z wysoką czapą na głowie. Bogato zdobione otwarcie
szaty ukazuje nogę do połowy uda. Prawą rękę człowiek wznosi na wysokość twarzy, lewą trzyma
zgiętą w łokciu. U góry między postaciami widnieje ośmioramienna gwiazda i dysk słoneczny(?)
wpisany w półksiężyc.
Piła w ręku i noga spoczywająca na wzniesieniu nasuwają przypuszczenie, że jest to bóg
Samaś. Należy zwrócić uwagę, że człowiek towarzyszący temu bogu zawsze jest przedstawiony
w otwartej i tak samo zdobionej szacie. Możliwe, że jest scena powitania boga przechodzącego
o wschodzie słońca przez góry Orientu. Ponieważ w podobnych scenach zawsze występuje taki
sam człowiek, można zaryzykować przypuszczenie, że jest to kapłan boga słońca.
Inskrypcja: I-din En-Ul
mar Sin ma-gir
warad,lu Ne-iri-gal
Tłumaczenie: Idin-Enłil, syn Sin-magir, sługa boga Nergal.
Analogie: OIP, LXXII, pl. 89, nr 950, 954; pl. 70, nr 770; pl. 88, nr 941; C. Gordon, Western Asiatic
Seals in the Walters Art Gallery, Iraq, vol. VI, pl. 3, nr 13, 15; Reallexikon der Vorgeschichte, Bd. IV, s. 370, A;
Speleers, jw., s. 169, nr 464; Orientalia, vol. 23, fasc. 2, 1954, pl. 10, nr 3; t. 22, fasc. 3, 1953, pl. 59—63,
nr 9—21; R.A., vol. 13, pl. II, nr 14, 17; pl. III, nr 19, t. 35, s. 187—195; Lengrain, jw., pl. 31, nr 476, 481—3.
14