DOI Artikel:
Kołodziejczyk, Kamila; Muzeum Narodowe w Warszawie [Mitarb.]: Plecionki staroegipskie w Muzeum Narodowym w Warszawie
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.19395#0088
4. Fragment plecionki z papirusu. Nowe Państwo
4. Fragment plecionki (il. 4).
Nr inw. 139082 M.N. 503 : 37 U.W. Deir El Medineh.
Największa długość 0,25 m.
Papirus barwy jasnobrązowej. Technika siatkowa.
Fragment plecionki o nieregularnym kształcie, nieco zwężającej się w jednej części. Między
splotami nie wypełnione przestrzenie. Brzegi nie wykończone na skutek zerwania.
Z uwagi na niewielkie rozmiary plecionki trudno ustalić jej przeznaczenie. Jak stwierdza
K. Moszyński, techniką siatkową, w jakiej wykonany jest nasz fragment, wyplatano w starożyt-
nym Egipcie sidła, więcierze bądź też koszyczki na butelki39.
Datowanie — Nowe Państwo (por. kat. nr 1).
5. Kosz z pokrywą (il. 5).
Nr inw. 139070 M.N. 491 : 37 U.W. Deir El Medineh.
Wysokość 0,20 m, długość dna 0,48 m, szerokość 0,28 m. Długość największego wybrzuszenia kosza
0,54 m, szerokość 0,37 m. Długość pokrywy 0,39 m, szerokość 0,26 m.
Trzcina barwy jasnobrunatnej. Technika krzyżowo-żeberkowa.
Zniszczony brzeg kosza i pokrywy.
Duży kosz kształtu owalnego ze znacznej ilości kręgów nałożonych na siebie i oplecionych.
Największą średnicę ma na 1/3 wysokości od dna. Stopniowo zmniejsza się ona przez nachylenie
boków w kierunku brzegu kosza. Od dna do brzegu biegnie ornament w postaci jedenastu po-
39 K. Moszyński, Kultura Ludowa Słowian, Kultura Materialna, Kraków 1929, Część I, s. 315—322.
Również E. Vogt potwierdza stosowanie techniki siatkowej przy wyrobie sideł; technikę tę nazywa jednak
supełkową, E. V o g t, Geflechte und Gewebe der Steinzeit, Część I Birkhaser, Basel 1937 s, 34.
84
4. Fragment plecionki (il. 4).
Nr inw. 139082 M.N. 503 : 37 U.W. Deir El Medineh.
Największa długość 0,25 m.
Papirus barwy jasnobrązowej. Technika siatkowa.
Fragment plecionki o nieregularnym kształcie, nieco zwężającej się w jednej części. Między
splotami nie wypełnione przestrzenie. Brzegi nie wykończone na skutek zerwania.
Z uwagi na niewielkie rozmiary plecionki trudno ustalić jej przeznaczenie. Jak stwierdza
K. Moszyński, techniką siatkową, w jakiej wykonany jest nasz fragment, wyplatano w starożyt-
nym Egipcie sidła, więcierze bądź też koszyczki na butelki39.
Datowanie — Nowe Państwo (por. kat. nr 1).
5. Kosz z pokrywą (il. 5).
Nr inw. 139070 M.N. 491 : 37 U.W. Deir El Medineh.
Wysokość 0,20 m, długość dna 0,48 m, szerokość 0,28 m. Długość największego wybrzuszenia kosza
0,54 m, szerokość 0,37 m. Długość pokrywy 0,39 m, szerokość 0,26 m.
Trzcina barwy jasnobrunatnej. Technika krzyżowo-żeberkowa.
Zniszczony brzeg kosza i pokrywy.
Duży kosz kształtu owalnego ze znacznej ilości kręgów nałożonych na siebie i oplecionych.
Największą średnicę ma na 1/3 wysokości od dna. Stopniowo zmniejsza się ona przez nachylenie
boków w kierunku brzegu kosza. Od dna do brzegu biegnie ornament w postaci jedenastu po-
39 K. Moszyński, Kultura Ludowa Słowian, Kultura Materialna, Kraków 1929, Część I, s. 315—322.
Również E. Vogt potwierdza stosowanie techniki siatkowej przy wyrobie sideł; technikę tę nazywa jednak
supełkową, E. V o g t, Geflechte und Gewebe der Steinzeit, Część I Birkhaser, Basel 1937 s, 34.
84