Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (24.1980)

Drugą grupę stanowią zabytki z Chiusi* 34, Brukseli35, Muzeum Narodowego w Warszawie36,
Luwru37, British Museum38 i Karlsruhe39. Hippokampy tej grupy mogą być opracowane trój-
wymiarowo, a mogą płasko, poprzez przycięcie brązowej płytki do konturów konia morskiego
i zaokrąglenie cyzelunkiem zbyt ostrych brzegów. Kształt zwierzęcia w porównaniu do typu
poprzedniego został zmodyfikowany. Głowa jest mniejsza, szyja dłuższa. Nogi wyprostowane
w kolanach, ukośnym ruchem są wyrzucone do góry. W płaskiej głowie o rozwartym pysku
sterczy jedynie wypukły guz oka. Kontur figurek zyskał na dekoracyjności dzięki czystemu,
kaligraficznemu rysunkowi płomykowatych płetw ogonowych, dzięki wydłużeniu i dekoracyjnemu
wygięciu ucha, zaakcentowaniu sterczącego nad czołem czuba grzywki.

Dla tego typu charakterystyczną byłaby także forma kółek, tworzących — tak jak i w pierwszej
grupie — całość z nóżkami skrzynek. Jedynie cztery szprychy nie są tu oddane z pomocą pięciu
okrągłych otworów, ułożonych na krzyż. Ilość otworów została zredukowana do czterech i ich
kształt uległ modyfikacji, zbliżając się wykrojem do kształtu liścia koniczyny.

Pojedyncza figurka hippokampa z Ermitażu w Leningradzie40 układem ogona, wygiętego

ner, Die archaeologische Sammlung in eidgenóssischen Politechnikum zu Zurich. Ziirich 1881, Antiken B,
s. 182, nr 48; Wazy pontyjskie: Tarkwinia, Museo Nazionale: P. D u c a t i, Pontische Vasen, II, 2, tabl. XVI a;
D o h r n, Die schwarzfigurigen etruskischen Vasen, nr 66 (Paris Maler); Wtirzburg: D u c a t i, jw., s. 11 i n.,
tabl. 5—6, s. 24, grupa II; D o h r n, jw., s. 148, nr 115 (Tityosmaler); E. Simon i inni, Fiihrer durch die
Antikenabteilung des Martin von Wagner Museums der Universitat Wtirzburg. Mainz 1975, s. 259, tabl. 14;
Monachium: J. Sieveking-R. Hackl, Die kónigliche Vasen-Sammlung zu Miinchen. 1.1, Miinchen 1912,
nr 972, il. 183; D u c a t i, jw., s. 12, 24 (grupa II); Monachium: Sieveking-Hackl, jw., s. 100 i n;
D o h r n, jw., s. 149, nr 134; M. Pallottino-H. Jucker, L’Art des Etrusąues. Zurich 1955, nr 87;
Mostra debarte e della civit£t etrusca. Milano 1955, s. 28, nr 83, tabl. XVIII. Monety południowoitalskie: statery
tarentyńskie kon. VI-V w.p.n.e. — O. R a v e 1, Descriptive Catalogue of the Collection of Tarentine Coins Formed
by M. P. Vlasto. London 1947, nr nr 97—130. H. A. C a h n, Early Chronology, Essays in Greek Coinage presen-
ted to Stanley Robinson. Oxford 1968, s. 59—74, tabl. 6—7; (510—490 p. n.e.) 2,3 edycja; 470—460 6 (edycja).

34 Chiusi, Museo Civico 2126—7: D. L e v i, Museo Civico di Chiusi. Roma 1935, s. 119, il. 64, u dołu
z prawej strony; Brown, jw., s. 94, nr 5; Chiusi, Museo Civico 2100: L e v i, jw., s. 119, il. 64 u dołu z prawej
strony; Brown, jw., s. 94, nr 4; M a e t z k e, Boli. d’arte, t. XXXV, 1954, s. 7—10.

35 Bruksela, Musees Royaux d’Art et d’Histoire. V. Verhoogen-J. C. Bałty, Aspects de l’Art
etrusąue. Bruxelles b.r., s. 5, inw. R 1206.

36 Muzeum Narodowe w Warszawie. Kolekcja Madeyskiego. Nr inw. 218043. Nie publikowane.

37 Paryż, Luwr Bz 208.

38 Londyn, British Museum, H. B. W a 11 e r s, Catalogue of the Bronzes Greek, Roman and Etruscan
in the Department of Greek and Roman Antiąuities, British Museum. London 1899, nr 387; Brown, jw.,
s. 94.

39 K. Schumacher, Beschreibung der Sammlung antiker Bronzen. Karlsruhe 1890, s. 66, nr 382;
Brown, jw., s. 94.

40 Z. A. B i 1 i m o w i c z, Kultura i Isskusstwo Etrurii. Leningrad 1972, s. 27, nr 49.

87