Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (24.1980)

ANNA SZEMIOTHOWA — WSPOMNIENIE POŚMIERTNE

D nia 5 I 1979 po długotrwałej chorobie zmarła pani Anna Szemiothowa, wieloletni
zasłużony kustosz Działu Numizmatyki Starożytnej Muzeum Narodowego w Warszawie. Roz-
poczęła pracę w muzeum w 1921 r. i prawie do końca życia była z nim związana.

Urodziła się w 1897 r. w Moskwie, gdzie ojciec jej, Antoni Doroszewski, wykładał jako
profesor chemii na tamtejszym uniwersytecie i pełnił odpowiedzialne funkcje w zarządzaniu
Centralnym Laboratorium Chemicznym. Skończyła tam 8-klasowe gimnazjum. W 1917 r. umiera
jej ojciec, rodzina pozostaje bez środków do życia, więc najstarsza córka, Anna zostaje przyjęta
do dawnego miejsca pracy ojca — tylko jako biuralistka, ponieważ jeszcze nie zdążyła zdobyć
innych kwalifikacji. Głęboko zakorzenione zamiłowanie do sztuk pięknych popycha ją do
uczęszczania w tym czasie, w godzinach popołudniowych, do Strogonowskiego Uczyliszcza aby
dokształcać się w rysunku, do którego wykazywała duże zdolności. W lutym 1919 r. rodzina
profesora Doroszewskiego, jego żona i troje dzieci, wraca do Polski, do Warszawy. I tu znów
najstarsza córka podejmuje pracę maszynistki, a później archiwistki w Ministerstwie Przemysłu
i Handlu. Pracowała tam do kwietnia 1921 r., kiedy to przenosi się w tym samym charakterze
do muzeum, zwanego jeszcze wtedy Muzeum miasta Warszawy. W Warszawie, tak jak w Mosk-
wie, uczęszcza na wieczorowe kursy rysunkowe do Szkoły Sztuk Zdobniczych. W 1922 r. zapada
poważnie na zdrowiu i jest zmuszona przerwać pracę i naukę na kilka miesięcy. W tym czasie
do muzeum warszawskiego podarował swoją kolekcję dr Władysław Semerau-Siemianowski,
zapoczątkowując dział monet starożytnych. Ponieważ sam ofiarodawca, dożywotni kustosz
swego zbioru, potrzebuje kogoś do pomocy przy opracowywaniu obiektów, przydzielona mu
zostaje panna Doroszewska, która właśnie powróciła z długotrwałego zwolnienia, a oprócz
innych zalet odznaczała się umiejętnością rysunku. Do dziś podziwiamy na kartach inwenta-
rzowych dokładnie wykonaną dokumentację rysunkową tych monet. Od tej pory rozpoczęła się
8 lat trwająca współpraca p. Anny z człowiekiem, który stał się ideałem, przykładem i wzorem
dla niej na całe życie. Szlachetna postać dra Semerau-Siemianowskiego, jego zasady i wysokie
wymagania moralne, jego umiłowanie przeszłości w tych najdrobniejszych jej przejawach,
ukształtowały w dużej mierze późniejszy stosunek młodej osoby zarówno do przedmiotów
poruczonych jej opiece, jak i do ludzi z nią współpracujących. Wzbudził on w niej niezagasłe

411