Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (24.1980)

10. Śmierć Juliana Apostaty, przerys z malowidła
katedry w Faras: Św. Merkuriusz na koniu zabijają-
cy Juliana Apostatę, kon. X w., obecnie w Muzeum Naro-
dowym w Warszawie, nr inw. 149672

wencji, charakteryzującej się akcją o wielkim ładunku ekspresji, przy czym strój i uzbrojenie
odpowiadają w ogólnym schemacie takim samym elementom u wymienionych świętych. Iden-
tyczny jest typ korony, czepca, wstęg, płaszcza, pancerza i szaty osłaniającej dolną część ciała —
inne są natomiast elementy dekoracyjne niektórych partii stroju i częściowo kolorystyka.

Nie należy więc wykluczyć możliwości, że postać św. Merkuriusza mogła być wzorem obrazo-
wym przy tworzeniu malowideł Świętych wojowników (II i III), u których odtworzono ten sam
rodzaj ubioru, nadając mu inną dekorację i kolorystykę.

Rozdział ten poświęcony jest analizie stroju i uzbrojenia Świętych wojowników. Jako pierwsze
omówione będą te elementy stroju, które, jak się wydaje, zostały przejęte przez sztukę chrześci-
jańską z późnorzymskiej ikonografii cesarskiej. Pełniły one również ważne funkcje ceremonialne
i miały istotne znaczenie jako insygnia władzy. Są to: korona, fibula, paludamentum i purpurowe
buty. Następnie omówione zostaną pozostałe części stroju oraz uzbrojenie — pancerz, tarcze
i włócznie.

197