Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (24.1980)

13. Jeździec arabski, miniatura zachodnioeuropejska, XII—XIII w., wg le G o f f, jw., il.54

inskrypcja na identycznych, jak u wymienionych świętych wojowników, wstęgach przy czepcu
św. Merkuriusza (nr inw. wyk. 103) jest dodatkowym argumentem, świadczącym o ich wschod-
nim charakterze.

Podobne wstęgi mają niektórzy święci jeźdźcy, wyobrażeni na innych malowidłach, znalezio-
nych w różnych kościołach Nubii chrześcijańskiej103. Prawdopodobnie był to element zapoży-
czony od jazdy arabskiej i stosowany również w wojskach nubijskich. Wydaje się więc, że arty-
sta odtworzył na malowidle wstęgi jako jeden z elementów miejscowego stroju żołnierskiego.

SPODNIE

Obaj Święci wojownicy (II i III) ubrani są w szerokie, zwężające się ku dołowi spodnie w ko-
lorze białym. Ich dekorację stanowią regularnie rozmieszczone zielone punkty. Ta część ubioru
przypomina luźne spodnie charakterystyczne dla stroju wschodniego, czego dowodzą źródła
ikonograficzne z okresu partyjskiego i sasanidzkiego104. Natomiast w armii bizantyńskiej, w okre- 103 104

103 Tamit 1964, jw., il. 17, 1; B i s s i n g, jw., s. 133, 135 n. i tabl. 26a i 29a.

104 L. van B e r g h e, Archeologie de 1’Iran ancien. Leiden 1966, tabl. 22; D. Schlumberger, LŻOrient
hellćnise. Baden-Baden 1969, il. 43, il. kolorowa na s. 111 i 140.

205