15. Dyptyk z Honoriuszem, Rzym, 406 r., wg V o lb ach jw.,
tabl. I (nr 1)
bogatymi zdobieniami, nie mającymi analogii w zabytkach materialnych. Należy ją określić
jako celowy zabieg dokonany przez malarza, mający na celu idealizację postaci i podkreślenie
jej znaczenia.
Niektóre z wymienionych wyżej części stroju pojawiają się pod wpływem sztuki Wschodu
jako pojedyncze elementy na przedstawieniach typowo bizantyńskich. Natomiast zestawienie
ich razem w jednej kompozycji nadaje jej jednoznacznie wschodni charakter i jest świadectwem
wpływów persko-arabskich na sztukę Nubii w okresie X—XI w.
Należy się zastanowić, dlaczego te same późnorzymskie elementy stroju i uzbrojenia, które
przetrwały niemal bez zmian do późnego średniowiecza w sztuce Bizancjum i Rusi, uległy w Faras
216
tabl. I (nr 1)
bogatymi zdobieniami, nie mającymi analogii w zabytkach materialnych. Należy ją określić
jako celowy zabieg dokonany przez malarza, mający na celu idealizację postaci i podkreślenie
jej znaczenia.
Niektóre z wymienionych wyżej części stroju pojawiają się pod wpływem sztuki Wschodu
jako pojedyncze elementy na przedstawieniach typowo bizantyńskich. Natomiast zestawienie
ich razem w jednej kompozycji nadaje jej jednoznacznie wschodni charakter i jest świadectwem
wpływów persko-arabskich na sztukę Nubii w okresie X—XI w.
Należy się zastanowić, dlaczego te same późnorzymskie elementy stroju i uzbrojenia, które
przetrwały niemal bez zmian do późnego średniowiecza w sztuce Bizancjum i Rusi, uległy w Faras
216