Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (24.1980)

Pomimo odpowiedzialnych i kierowniczych funkcji, które pełnił w Muzeum, zawsze znaj-
dował — i nadal znajduje — czas na rozliczne prace dodatkowe. Hojnie udziela swojej wiedzy
poprzez ciągłe konsultacje, udział w wystawach, szkoleniach, odczytach itp. Długa byłaby lista
Muzeów i Instytucji, z którymi był i jest związany, by wymienić tylko najważniejsze: Zarząd
m.st. Warszawy (od 1938 r. był honorowym kustoszem pałacu Blanka — siedziby ówczesnego
Zarządu), Urząd Rady Ministrów, Kancelaria Rady Państwa, liczne ministerstwa, Towarzystwo
im. Fr. Chopina. Pomagał i udzielał konsultacji już przed wojną — i także po wojnie — w urzą-
dzeniu zabytkowych wnętrz w reprezentacyjnych pałacach: w Małej Wsi, Radziejowicach,
Nieborowie, Kielcach, Baranowie, w dworkach w Oblęgorku, Czarnolesie, Żelazowej Woli
i wielu, wielu innych. Udzielał konsultacji oraz służył radą i pomocą w zakresie swoich specjalności
muzeom warszawskim i terenowym, Urzędowi Konserwatorskiemu, Pracowniom Konserwacji
Zabytków i innym. Od 1953 roku wykładał w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie historię
tkaniny, a później jeszcze i historię mebli. Zawsze przy tym znajdował czas także i na pracę
społeczną. Warto wspomnieć o jego pracy w Zarządzie Towarzystwa Ochrony Sztuki Ludowej
i Popierania Przemysłu Ludowego; w latach 1934—44 jako członek Zarządu, a od 1936—44 jako
wiceprezes Zarządu po przekształceniu się Towarzystwa w spółdzielnię „Przemysł Ludowy”.
Społecznie pracował przez okres blisko dwuletni w Radzie Bibliotek Muzeum Rzemiosł i Sztuki
Stosowanej. Od 1945 roku działał w Stowarzyszeniu Historyków Sztuki w Zarządzie Oddziału
przez lat kilkanaście, trzy lata jako prezes.

Stanisław Gebethner jest autorem wielu opracowań naukowych o tematyce związanej głównie
ze sztuką i rzemiosłem artystycznym. Organizował lub brał udział w przeszło 100 wystawach.
W 1972 roku był członkiem jury międzynarodowego Konkursu Ceramiki Nowoczesnej w Faenzie
we Włoszech.

Ostatnio bierze czynny udział w pracach przygotowawczych wyposażenia Zamku Królewskiego
w Warszawie.

Za swoją działalność odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi w 1938 roku, Krzyżem
Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w 1948 roku, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia
Polski w 1950 roku, Medalem X-lecia w 1955 roku, Komandorią Orderu Odrodzenia Polski
w 1962 roku i Sztandarem Pracy II klasy w 1979 roku.

PRZEBIEG UROCZYSTOŚCI

Najpierw w kawiarni muzealnej Dyrekcja Muzeum wspólnie z Radą Zakładową i kolegami
z Galerii Sztuki Zdobniczej zorganizowała towarzyskie spotkanie Jubilata i Jego Małżonki
z pracownikami muzeum. Już przy wejściu każdy z zaproszonych gości otrzymywał fotografię-
-sylwetę Pana Docenta, na której jubilat składał następnie swój autograf. Sylweta z bardzo

360