Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (24.1980)

ale możliwość pracy w umiłowanej dziedzinie daje jej wiele radości. Organizuje dział, opracowuje
naukowo zbiory, które w 1951 r. eksponuje na stałej wystawie. Wystawa ta, przemyślana w naj-
drobniejszych szczegółach, przedstawiała monetę antyczną w jej wielu aspektach, ułożona była
nie stereotypowo chronologicznie, ale zagadnieniami. Dziś taki układ nie jest już niczym nowym,
ale na owe lata była to koncepcja rewelacyjna, która zyskała uznanie wielkich specjalistów
numizmatyków zagranicznych, którzy w tym czasie odwiedzali Gabinet Numizmatyczny muzeum.
W 1950 r. otrzymuje wreszcie pomoc w postaci asystentki, którą z wielką życzliwością i zapałem
wtajemnicza w arkana swojej wiedzy. W tym czasie jako ceniona specjalistka prowadzi wykłady
i ćwiczenia dla studentów Historii Kultury Materialnej i Historii Sztuki Uniwersytetu War-
szawskiego, dla studentów Akademii Sztuk Plastycznych. Obdarzona dużym talentem potrafiła
mówić o monetach starożytnych w sposób tak interesujący i żywy, że porywała wszystkich
niezależnie od wieku. Wszyscy ubiegali się o to, aby po wystawie być oprowadzonym przez samą
panią Annę, osobiście. Wielokrotnie nagradzana dyplomami uznania, w 1952 r. zostaje odzna-
czona Srebrnym Krzyżem Zasługi, w 1955 r. Medalem X-lecia, na koniec w 1962 r. Krzyżem
Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia i całokształt pracy.

W 1954 r. umiera jej matka, synowie się usamodzielniają, a jej zdrowie zaczyna coraz bardziej
szwankować. Nie pomaga już opanowanie i wewnętrzna dyscyplina, z którą przez wiele lat
ukrywa dokuczliwe cierpienia spowodowane ranami żylakowymi nóg. W 1958 r. musi zdecydować
się na leczenie szpitalne. Na szczęście w 1959 r. uzyskuje mieszkanie w Warszawie. Odtąd pokoik
„na Kanonii” staje się jej azylem, gdzie jej samotność ożywiają liczne wizyty przyjaciół i zna-
jomych.

W 1958 r. kończy 60 lat — wiek przejścia na emeryturę — jednak dyrekcja muzeum uzyskuje
pozostawienie jej jako: „najstarszego pracownika muzeum i wybitnego specjalisty w swym
zakresie”. Ma ona kontynuować pracę aż do czasu wykształcenia odpowiedniego specjalisty
na zastępstwo, ponieważ odejście jej w tym momencie spowodowałoby zahamowanie pracy
w dziale numizmatyki. Czas ten nadchodzi w roku 1962 gdy pani Anna otrzymuje, na wniosek
dyrekcji muzeum, emeryturę dla specjalnie zasłużonych pracowników kultury i po przeszło
40 latach pracy rozwiązuje umowę z Muzeum Narodowym w Warszawie.

Stałe, wieloletnie kontakty z tą instytucją powodowały zupełnie specjalny, wybitnie uczuciowy
stosunek do niej, który nie mógł wygasnąć z chwilą przejścia na emeryturę. Pani Anna przez
wiele lat jeszcze przychodziła do Gabinetu, spędzała w nim wiele godzin pomagając w opracowy-
waniu monet a zwłaszcza rysując wizerunki monet na kartach inwentarzowych — jako dokumen-
tację. Tym zajęciem rozpoczęła swoją działalność numizmatyczną i właśnie ono było jej pracą
ostatnią. Bowiem stale pogarszające się zdrowie sprawiało, że wizyty jej w muzeum stały się coraz
rzadsze a w końcu ustały zupełnie. Do końca życia jednak zamiłowanie do „monetek”
objawiało się z okazji każdej naszej u niej wizyty. To uczucie, pozostałe w niej i mocne do końca,
świadczy o głębokim zaangażowaniu i niegasnącym zainteresowaniu numizmatyką starożytną.

Nie sposób w tym krótkim podsumowaniu działalności pani Anny Szemiothowej przedstawić

414