DOI issue:
Wystawy
DOI article:Grzeluk, Izydor: Meble simmlerowskie
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.19629#0525
Wyroby uważane za „simmlerowskie" łączy się u nas ze stylem Ludwika Filipa. Związki
i podobieństwa są niewątpliwie, gdyż przetwarzano podobne źródła. Karol Simmler terminował
u stolarzy paryskich na początku lat czterdziestych, ale poza tym nie obce mu były inne odmiany
produkowanych w tym czasie w Europie mebli. W każdym bądź razie meble uważane dziś za
simmlerowskie mają nieco odmienny charakter i wygląd. Łączyć je można tylko z tą odmianą
mebli z okresu Ludwika Filipa, w której głównie formy rokoka i baroku zostały uproszczone,
przestylizowane i dostosowane bardziej do maszynowej produkcji, nowych materiałów i innej
niż w poprzednich epokach funkcji. Tego typu meble „simmlerowskie" pochodzą już z nieco
późniejszego okresu i nie są tak masywne, ciężkie i przeładowane dekoracją. Jednak brak większej
liczby zachowanych wyrobów Simmlerów utrudnia dokładne określenie ich cech stylowych,
związków z ówczesnym meblarstwem europejskim, a przede wszystkim wyłowienie cech ory-
ginalnych.
Spotykane czasami w prasie, a także w wydawnictwach specjalistycznych, opinie o meblach
simmlerowskich nie są poparte znajomością obiektów, pochodzących z wytwórni Simmlerów.
Jedynym niewątpliwym meblem Jakuba Simmlera, na jaki udało mi się dotychczas natrafić,
jest pokazana na wystawie żardiniera, wykonana zapewne w latach 1830—1840. Stylowo łączy
się ona z przetwarzaniem dawnych wzorów. Obok elementów klasycyzujących występują nawią-
zujące jakby do gotyku i późnego baroku. Żardiniera ma sygnaturę w postaci papierowej na-
lepki z napisem: „Jakub Simler/Stolarz/w Warszawie" oraz pieczęć lakową z tekstem: „Wyrobek
/krajowy". Pieczęć jest tzw. świadectwem pochodzenia, czyli dowodem krajowej produkcji przed-
miotu, w które musiały być zaopatrzone w tym czasie wyroby sprzedawane do Rosji; zwal-
niano je wówczas od wysokich opłat celnych (układ taki wynegocjowała z carem Rada Administra-
cyjna Królewstwa Kongresowego w roku 1822).
Żardiniera nie jest charakterystycznym przykładem masowej produkcji Simmlerów, gdyż
w przeważającym stopniu została wykonana ręcznie. Podstawowy materiał to bardzo modny
w tym czasie w Warszawie mahoń. Mebel ten potwierdza całkowicie dziewiętnastowieczne opinie
0 wysokim poziomie plastycznym, a przede wszystkim technicznym, wyrobów Simmlera (nie-
zwykle staranne wykonanie i wykończenie).
Być może w przyszłości odnajdą się inne niewątpliwe przykłady mebli tej wytwórni, co poz-
woli na bardziej szczegółowe poznanie działalności Simmlerów i zdefiniowanie cech charakte-
rystycznych ich mebli. Już w trakcie urządzania wystawy malarstwa Józefa Simmlera, zakupiona
została do Muzeum konsola mahoniowa sygnowana literą „S". Jest to najprawdopodobniej
wyrób firmy Simmlerów gdyż ma wiele cech zbieżnych z omówioną tu żardinierą: materiał
1 jego obróbka, konstrukcja, wykończenie powierzchni, a przede wszystkim identyczne elementy
dekoracyjne w postaci rzeźbionych rozet.
521
i podobieństwa są niewątpliwie, gdyż przetwarzano podobne źródła. Karol Simmler terminował
u stolarzy paryskich na początku lat czterdziestych, ale poza tym nie obce mu były inne odmiany
produkowanych w tym czasie w Europie mebli. W każdym bądź razie meble uważane dziś za
simmlerowskie mają nieco odmienny charakter i wygląd. Łączyć je można tylko z tą odmianą
mebli z okresu Ludwika Filipa, w której głównie formy rokoka i baroku zostały uproszczone,
przestylizowane i dostosowane bardziej do maszynowej produkcji, nowych materiałów i innej
niż w poprzednich epokach funkcji. Tego typu meble „simmlerowskie" pochodzą już z nieco
późniejszego okresu i nie są tak masywne, ciężkie i przeładowane dekoracją. Jednak brak większej
liczby zachowanych wyrobów Simmlerów utrudnia dokładne określenie ich cech stylowych,
związków z ówczesnym meblarstwem europejskim, a przede wszystkim wyłowienie cech ory-
ginalnych.
Spotykane czasami w prasie, a także w wydawnictwach specjalistycznych, opinie o meblach
simmlerowskich nie są poparte znajomością obiektów, pochodzących z wytwórni Simmlerów.
Jedynym niewątpliwym meblem Jakuba Simmlera, na jaki udało mi się dotychczas natrafić,
jest pokazana na wystawie żardiniera, wykonana zapewne w latach 1830—1840. Stylowo łączy
się ona z przetwarzaniem dawnych wzorów. Obok elementów klasycyzujących występują nawią-
zujące jakby do gotyku i późnego baroku. Żardiniera ma sygnaturę w postaci papierowej na-
lepki z napisem: „Jakub Simler/Stolarz/w Warszawie" oraz pieczęć lakową z tekstem: „Wyrobek
/krajowy". Pieczęć jest tzw. świadectwem pochodzenia, czyli dowodem krajowej produkcji przed-
miotu, w które musiały być zaopatrzone w tym czasie wyroby sprzedawane do Rosji; zwal-
niano je wówczas od wysokich opłat celnych (układ taki wynegocjowała z carem Rada Administra-
cyjna Królewstwa Kongresowego w roku 1822).
Żardiniera nie jest charakterystycznym przykładem masowej produkcji Simmlerów, gdyż
w przeważającym stopniu została wykonana ręcznie. Podstawowy materiał to bardzo modny
w tym czasie w Warszawie mahoń. Mebel ten potwierdza całkowicie dziewiętnastowieczne opinie
0 wysokim poziomie plastycznym, a przede wszystkim technicznym, wyrobów Simmlera (nie-
zwykle staranne wykonanie i wykończenie).
Być może w przyszłości odnajdą się inne niewątpliwe przykłady mebli tej wytwórni, co poz-
woli na bardziej szczegółowe poznanie działalności Simmlerów i zdefiniowanie cech charakte-
rystycznych ich mebli. Już w trakcie urządzania wystawy malarstwa Józefa Simmlera, zakupiona
została do Muzeum konsola mahoniowa sygnowana literą „S". Jest to najprawdopodobniej
wyrób firmy Simmlerów gdyż ma wiele cech zbieżnych z omówioną tu żardinierą: materiał
1 jego obróbka, konstrukcja, wykończenie powierzchni, a przede wszystkim identyczne elementy
dekoracyjne w postaci rzeźbionych rozet.
521