DOI Heft:
Wykopaliska i badania archeologiczne
DOI Artikel:Makowiecka, Elżbieta: Raport z dwóch kampanii wykopaliskowych 1981 i 1982 w Kellii w Egipcie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.19632#0440
8. Przerys fryzu z westybulu (pomieszczenie 2—3) komu nr 14 (Qusur el-Izeila)
warstwą brunatnoczerwonej farby. Ściany pokryte są tą samą farbą do wysokości dolnej po-
wierzchni nisz, tworząc lamperię, analogiczną jak w pomieszczeniach hospicjum. Jedyną formą
wyposażenia wewnętrznego westybulu były nisze w ścianach oraz tkwiące w grubości muru
amfory, otwarte wylewem ku wnętrzu8.
Deokoracja ścian — poza czerwoną lamperią — nie ograniczała się do ornamentu malo-
wanego, lecz także posiadała pewne elementy plastyczne; należały do nich: wymodelowany
w stiuku ornament jak gdyby koronujący czoła łęku konstrukcyjnego oraz motywy kwiatowe
i elementy plecionki, wykonane w technice wgłębnego rytu na tynku, pokrywającym lica filarów,
podtrzymujących łęk dzielący westybul na dwie części. Zbliżone elementy plecionki geometrycznej
zdobiły także obramienia nisz, lecz tu wykonane były w technice malarskiej. Wydaje się godne
uwagi, że wymienione powyżej fragmenty dekoracji należały niewątpliwie do pierwotnego
wystroju wnętrza westybulu i zostały w pewnym momencie zamalowane zwykłą pobiałką wa-
pienną (w niektórych punktach kilkakrotnie), a na ich miejsce został wprowadzony —jako jedyny
motyw dekoracyjny — wąski fryz, obiegający całą salę tuż powyżej czerwonej lamperii (il. 8).
Badania sondażowe innych komów wykazały, że zbliżone fryzy, składające się z analogicznych,
powtarzalnych elementów, występowały w Kellii niezwykle często. Westybul monasteru nr 14
wykazujący kilka kolejnych faz dekoracji, z których fryz był niewątpliwie najpóźniejszą, może
8 Wg systematyki Egloffa (M. E g 1 o f f, Kellia. La poterie copte (Récherches suisses d'archéologie copte III).
Genève 1977) amfory na ścianach monasteru nr 14 reprezentują typ nr 164 i 182, bliskie sobie w kształcie i dato-
wane ok. poł. VII wieku.
436
warstwą brunatnoczerwonej farby. Ściany pokryte są tą samą farbą do wysokości dolnej po-
wierzchni nisz, tworząc lamperię, analogiczną jak w pomieszczeniach hospicjum. Jedyną formą
wyposażenia wewnętrznego westybulu były nisze w ścianach oraz tkwiące w grubości muru
amfory, otwarte wylewem ku wnętrzu8.
Deokoracja ścian — poza czerwoną lamperią — nie ograniczała się do ornamentu malo-
wanego, lecz także posiadała pewne elementy plastyczne; należały do nich: wymodelowany
w stiuku ornament jak gdyby koronujący czoła łęku konstrukcyjnego oraz motywy kwiatowe
i elementy plecionki, wykonane w technice wgłębnego rytu na tynku, pokrywającym lica filarów,
podtrzymujących łęk dzielący westybul na dwie części. Zbliżone elementy plecionki geometrycznej
zdobiły także obramienia nisz, lecz tu wykonane były w technice malarskiej. Wydaje się godne
uwagi, że wymienione powyżej fragmenty dekoracji należały niewątpliwie do pierwotnego
wystroju wnętrza westybulu i zostały w pewnym momencie zamalowane zwykłą pobiałką wa-
pienną (w niektórych punktach kilkakrotnie), a na ich miejsce został wprowadzony —jako jedyny
motyw dekoracyjny — wąski fryz, obiegający całą salę tuż powyżej czerwonej lamperii (il. 8).
Badania sondażowe innych komów wykazały, że zbliżone fryzy, składające się z analogicznych,
powtarzalnych elementów, występowały w Kellii niezwykle często. Westybul monasteru nr 14
wykazujący kilka kolejnych faz dekoracji, z których fryz był niewątpliwie najpóźniejszą, może
8 Wg systematyki Egloffa (M. E g 1 o f f, Kellia. La poterie copte (Récherches suisses d'archéologie copte III).
Genève 1977) amfory na ścianach monasteru nr 14 reprezentują typ nr 164 i 182, bliskie sobie w kształcie i dato-
wane ok. poł. VII wieku.
436