DOI Artikel:
Gołaszewski, Tadeusz: Zsada Atrakcyjnos̄ci w Andragogice
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.24581#0233
ływującej społecznie. Przykładem niech będzie ekspozycja nowoczesnej
grafiki. Kompetentni fachowcy stwierdzają potrzebę zbliżenia wspócze-
snej grafiki do masowego jej odbiorcy. Biorą pod uwagę szczególną siłę
pobudzania wyobraźni środkami artystycznymi, jakie ma do dyspozycji
grafik, przy jednoczesnych możliwościach szerokiego upowszechniania dzieł
graficznych (powielanie), łatwość przystosowania ich do wnętrza miesz-
kalnego itd. Autor scenariusza stawia pytanie, dla jakiego typu środowi-
ska wystawa ta jest przeznaczona, nie po to, aby trafić szczególnie w za-
interesowania artystyczne tego środowiska, ale po to, by nawiązać do tych
zainteresowań, podjąć próbę obudzenia nowych zainteresowań, po to też,
by liczyć się z możliwościami psychicznymi tego środowiska. Wystawa
wtedy będzie miała pełny sens wychowawczy, gdy stawiać będzie odbior-
com jakieś „zadania”, możliwe do wykonania przez to środowisko. Jeśli
wystawa ma być urządzona na przykład w mało wyrobionym środowisku
małomiasteczkowym, trzeba się liczyć z tym, że aby eksponowane dzieła
przemówiły, oddziałały, zostały spercypowane, musi być tam wprowa-
dzony element o dużej sile atrakcyjnej, np. grafika użytkowa — plakat,
wzornictwo użytkowe, panneau dekoracyjne dostosowane do wnętrz
mieszkalnych spotykanych w tym środowisku. Zresztą możliwości wpro-
wadzania elementów atrakcyjności jest zwykle bardzo dużo i autor sce-
nariusza ma możność wyboru wedle własnego uznania; zależnie od oko-
liczności wykorzystana może być właściwość zwracania uwagi poprzez
niezwykłość, wprowadzenie elementów rozrywkowych itp. Także i spo-
sób urządzenia wystawy ma wielkie znaczenie, wiadomo bowiem, że
zwłaszcza w środowiskach mniej wyrobionych kulturalnie przywiązuje
się wielką wagę do precyzyjnego wykonania takich szczegółów, jak ekrany,
stelaże, ramy, napisy itp. Dla spotęgowania oddziaływania wystawy sto-
suje się prelekcje, objaśnienia, dyskusje, niekiedy konkursy itp. W miarę
budzenia się zainteresowań organizuje się dalsze wystawy podobnego ro-
dzaju, wyjazdy zbiorowe do muzeów specjalistycznych itp.
b) Działalność naukowo-oświatowa
Potrzeby społeczne, o których była już mowa, spowodowały, że po-
wstały specjalne działy naukowo-oświatowe, których zadaniem jest upo-
wszechnianie kultury poprzez wystawiennictwo, połączone z odpowiednia
akcją odczytową. Powstanie tej nowej specjalności w muzealnictwie po-
ciąga za sobą konieczność teoretycznego opracowania wyłaniających się
tutaj zagadnień. Pracownik tego rodzaju ma łączyć w sobie przygotowa-
nie historyka sztuki z przygotowaniem pedagoga, mającego do czynienia
zarówno z dziećmi, młodzieżą, jak dorosłymi. Z zakresu tej specjalności
zajmiemy się, zgodnie z tematem zasadniczym rozprawy, zagadnieniem
atrakcyjności w odniesieniu do zajęć pracowników tego działu.
228
grafiki. Kompetentni fachowcy stwierdzają potrzebę zbliżenia wspócze-
snej grafiki do masowego jej odbiorcy. Biorą pod uwagę szczególną siłę
pobudzania wyobraźni środkami artystycznymi, jakie ma do dyspozycji
grafik, przy jednoczesnych możliwościach szerokiego upowszechniania dzieł
graficznych (powielanie), łatwość przystosowania ich do wnętrza miesz-
kalnego itd. Autor scenariusza stawia pytanie, dla jakiego typu środowi-
ska wystawa ta jest przeznaczona, nie po to, aby trafić szczególnie w za-
interesowania artystyczne tego środowiska, ale po to, by nawiązać do tych
zainteresowań, podjąć próbę obudzenia nowych zainteresowań, po to też,
by liczyć się z możliwościami psychicznymi tego środowiska. Wystawa
wtedy będzie miała pełny sens wychowawczy, gdy stawiać będzie odbior-
com jakieś „zadania”, możliwe do wykonania przez to środowisko. Jeśli
wystawa ma być urządzona na przykład w mało wyrobionym środowisku
małomiasteczkowym, trzeba się liczyć z tym, że aby eksponowane dzieła
przemówiły, oddziałały, zostały spercypowane, musi być tam wprowa-
dzony element o dużej sile atrakcyjnej, np. grafika użytkowa — plakat,
wzornictwo użytkowe, panneau dekoracyjne dostosowane do wnętrz
mieszkalnych spotykanych w tym środowisku. Zresztą możliwości wpro-
wadzania elementów atrakcyjności jest zwykle bardzo dużo i autor sce-
nariusza ma możność wyboru wedle własnego uznania; zależnie od oko-
liczności wykorzystana może być właściwość zwracania uwagi poprzez
niezwykłość, wprowadzenie elementów rozrywkowych itp. Także i spo-
sób urządzenia wystawy ma wielkie znaczenie, wiadomo bowiem, że
zwłaszcza w środowiskach mniej wyrobionych kulturalnie przywiązuje
się wielką wagę do precyzyjnego wykonania takich szczegółów, jak ekrany,
stelaże, ramy, napisy itp. Dla spotęgowania oddziaływania wystawy sto-
suje się prelekcje, objaśnienia, dyskusje, niekiedy konkursy itp. W miarę
budzenia się zainteresowań organizuje się dalsze wystawy podobnego ro-
dzaju, wyjazdy zbiorowe do muzeów specjalistycznych itp.
b) Działalność naukowo-oświatowa
Potrzeby społeczne, o których była już mowa, spowodowały, że po-
wstały specjalne działy naukowo-oświatowe, których zadaniem jest upo-
wszechnianie kultury poprzez wystawiennictwo, połączone z odpowiednia
akcją odczytową. Powstanie tej nowej specjalności w muzealnictwie po-
ciąga za sobą konieczność teoretycznego opracowania wyłaniających się
tutaj zagadnień. Pracownik tego rodzaju ma łączyć w sobie przygotowa-
nie historyka sztuki z przygotowaniem pedagoga, mającego do czynienia
zarówno z dziećmi, młodzieżą, jak dorosłymi. Z zakresu tej specjalności
zajmiemy się, zgodnie z tematem zasadniczym rozprawy, zagadnieniem
atrakcyjności w odniesieniu do zajęć pracowników tego działu.
228