DOI article:
Dzieduszycki, Antoni: Obrazy Alessandra Magasca w Zbiorach Polskich
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.24581#0251
Przestrzeń wyznaczają pasma światła układające się krętą linią, bie-
gnącą od dołu obrazu w prawo ku postaci karła, zakręcającą następnie
w lewo i biegnącą w głąb pomiędzy kulisami drzew ku pionowemu akcen-
towi w postaci wieży na horyzoncie. Głębia podkreślona jest zamgleniem
i częściowym zatarciem linii horyzontu oraz kontrastem ciemnych, zgni-
łozielonawych drzew i jasnych, szaroróżowych chmur pokrywających bla-
doniebieskie niebo nad brunatnozielonym, płaskim krajobrazem.
Spiętrzenie elementów w obrazie narasta od lewej ku prawej. Odpo-
wiada mu przejście od przewagi plam jasnych do ciemnych, od barw zróż-
nicowanych do monochromicznych. Wzdłuż górnej linii tego spiętrzenia
biegnie diagonala — od lewego dolnego rogu obrazu do prawego górnego,
którą przecina druga, mniej wyraźna, biegnąca od prawego dolnego rogu
do lewego brzegu na wysokość linii horyzontu pejzażu w głębi. Punkt
przecięcia się diagonali, leżący na postaci chłopca podtrzymującego pisz-
czałkę. przesunięty jest nieco w lewo od osi symetrii obrazu.
Dokładnie na osi symetrii artysta umieścił pionową linię tyki z płachtą
(z zaznaczonym napisem), która dzieli na dwie części kompozycje figu-
ralna. Po prawei umieszczone są nastrzepione, miejscami zlewaiace się
z tłem postacie włóczęgów. Ogromna postać siedzącego grajka, ujęta z pro-
filu. zlewa się prawie z tłem dzięki brudnozielonej, ciemnej barwie stroju,
a także łączy się właściwie w jedną masę ze stojącym przed nim karłem,
dzioki szkicowemu ujęciu i słabemu zaznaczeniu ich bryły. Plamy światła
wvdobvwaia z cienia tylko bladą i smutną twarz grajka o niemal kary-
katuralnych, ostrych rysach oraz wielkie rece ze szponiastymi palcami,
w których trzyma on ową długa i cienką piszczałkę. Postać ta, pomimo
siedzacei pozycji, wyraźnie góruje nad pozostałymi. Wokół niej gromadzi
sie najwięcej kontrastów światła i cienia, ona też jest zamknięciem ciągu
postaci chłopców. Dzięki tym elementom postać grajka staje się najważ-
nieiszvm punktem kompozycji figuralnej.
Pokurczony, stary karzeł, wysunięty przed grajka, stoi tyłem do wi-
dza. tak że widać tylko fragment jego brzydkiej twarzy o karykatural-
nych rysach. I tu światło zaznacza tylko niektóre części postaci, podkre-
ślane załamanymi liniami jej pokraczność. Brudnoniebieska plama stroju
garbusa wtopiona jest w zgniłozielony cień tła. Karzeł trzyma pękatą
flaszkę o cienkiej szyjce. Podobna flaszka stoi na brązowozielonym ka-
mieniu z prawej. Obok niej wynurzają się z cienia niewyraźne fragmenty
przedmiotów będących zapewne szarlatańskimi rekwizytami. Nad głową
grajka, pomiędzy drzewami, wiszą na rozpiętej linie przedmioty o zatar-
tych szczegółach i pojedyncze pasma białych wstęg.
Po lewej stronie odcinają się wyraźnie od brązowozielonego tła trzy
postacie chłopców. W przeciwieństwie do postaci włóczęgów są one zwarte,
o określonym konturze i żywym ruchu. Twarze ich, pozbawione indywi-
246
gnącą od dołu obrazu w prawo ku postaci karła, zakręcającą następnie
w lewo i biegnącą w głąb pomiędzy kulisami drzew ku pionowemu akcen-
towi w postaci wieży na horyzoncie. Głębia podkreślona jest zamgleniem
i częściowym zatarciem linii horyzontu oraz kontrastem ciemnych, zgni-
łozielonawych drzew i jasnych, szaroróżowych chmur pokrywających bla-
doniebieskie niebo nad brunatnozielonym, płaskim krajobrazem.
Spiętrzenie elementów w obrazie narasta od lewej ku prawej. Odpo-
wiada mu przejście od przewagi plam jasnych do ciemnych, od barw zróż-
nicowanych do monochromicznych. Wzdłuż górnej linii tego spiętrzenia
biegnie diagonala — od lewego dolnego rogu obrazu do prawego górnego,
którą przecina druga, mniej wyraźna, biegnąca od prawego dolnego rogu
do lewego brzegu na wysokość linii horyzontu pejzażu w głębi. Punkt
przecięcia się diagonali, leżący na postaci chłopca podtrzymującego pisz-
czałkę. przesunięty jest nieco w lewo od osi symetrii obrazu.
Dokładnie na osi symetrii artysta umieścił pionową linię tyki z płachtą
(z zaznaczonym napisem), która dzieli na dwie części kompozycje figu-
ralna. Po prawei umieszczone są nastrzepione, miejscami zlewaiace się
z tłem postacie włóczęgów. Ogromna postać siedzącego grajka, ujęta z pro-
filu. zlewa się prawie z tłem dzięki brudnozielonej, ciemnej barwie stroju,
a także łączy się właściwie w jedną masę ze stojącym przed nim karłem,
dzioki szkicowemu ujęciu i słabemu zaznaczeniu ich bryły. Plamy światła
wvdobvwaia z cienia tylko bladą i smutną twarz grajka o niemal kary-
katuralnych, ostrych rysach oraz wielkie rece ze szponiastymi palcami,
w których trzyma on ową długa i cienką piszczałkę. Postać ta, pomimo
siedzacei pozycji, wyraźnie góruje nad pozostałymi. Wokół niej gromadzi
sie najwięcej kontrastów światła i cienia, ona też jest zamknięciem ciągu
postaci chłopców. Dzięki tym elementom postać grajka staje się najważ-
nieiszvm punktem kompozycji figuralnej.
Pokurczony, stary karzeł, wysunięty przed grajka, stoi tyłem do wi-
dza. tak że widać tylko fragment jego brzydkiej twarzy o karykatural-
nych rysach. I tu światło zaznacza tylko niektóre części postaci, podkre-
ślane załamanymi liniami jej pokraczność. Brudnoniebieska plama stroju
garbusa wtopiona jest w zgniłozielony cień tła. Karzeł trzyma pękatą
flaszkę o cienkiej szyjce. Podobna flaszka stoi na brązowozielonym ka-
mieniu z prawej. Obok niej wynurzają się z cienia niewyraźne fragmenty
przedmiotów będących zapewne szarlatańskimi rekwizytami. Nad głową
grajka, pomiędzy drzewami, wiszą na rozpiętej linie przedmioty o zatar-
tych szczegółach i pojedyncze pasma białych wstęg.
Po lewej stronie odcinają się wyraźnie od brązowozielonego tła trzy
postacie chłopców. W przeciwieństwie do postaci włóczęgów są one zwarte,
o określonym konturze i żywym ruchu. Twarze ich, pozbawione indywi-
246