De Dietsche warande: tijdschrift voor kunst en Zedegeschiedenis (3.Ser. 3.1890)

3oo

DOORNEN IN DEN LAUWERKRANS.

lachen van genoegen, streek hij een of tweemaal met
de hand over het voorhoofd als om daar eene kwellende
gedachte uit te verbannen.

Zoo het toch eens waarheid werd, dat voorgevoel
dat hem op een naderend einde wees? Zijne stem was
daareven zoo rustig geweest, toen hij over die mogelijk-
heid sprak, dat Mary niet kon twijfelen of de dood
zou ook voor hem persoonlijk eene verlossing zijn, en
deze overtuiging deed haar huiveren. Vereenigde zijn
leven niet alles wat een man als hij slechts had kunnen
droomen? Twaalf jaar lang, sedert het oogenblik waarop
hij zijn Rinaldo en Armida voor Endymion Porter
voltooid had, was hij de gunsteling des konings geweest;
hij had zich een fortuin verworven als slechts weinigen
bezaten; zijn roem verleende aan zijn naam meerder
glans dan een vorstentitel; overal waar hij zich ver-
toonde was hij bemind; en het was voldoende geweest
dat eene vrouw - de zijne — dat schitterende levens-
pad had gekruist, om al die bloemen te doen verbleeken,
al die zegepraal als niets te doen schijnen, en hem te
doen verlangen naar het einde van dien tooverdroom,
waaraan alleen het woordje « geluk » ontbrak.

Dat was het dus wat zij hem teruggeschonken had,
in ruil voor hetgeen hij haar had willen geven; voor
de kiesche wijze waarop hij haar vader ter hulp was
gekomen; voor het behoud der eer van haar geslacht?
Zij had hem tot zelfs zijn genie benomen, en eenmaal
zou de wereld verklaren dat Antonio van Dyck slechts
een tijdlang groot geweest was. Zij had gelijk gehad,
die oude kunstenares, wier blinde oogen zoo scherp in
de toekomst hadden geblikt; en misschien was het enkel
rechtvaardigheid; doch Mary Ruthven zou in die bit-
tere ure alles gegeven hebben, om niet geroepen te zijn
geweest het werktuig dier vergelding te zijn.