DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48284#0355
CAPUT XI. EPIGRAMMATA
298. ΑΛΛΟ.
Δέρκεο πώς διψών υιός χέρα μητέρι τείνει·
ή δέ γυνή, άτε πασα γυνή, κεκρατημένη οινω ,
έν λαγύνω πίνουσα, τόδ’ έννεπε λοξόν ιδοΰσα·
« Έκ βρόχθου δλίγοιο τί σοι δώ , τέκνον έμεϊο;
« ζέστας γάρ τριάκοντα μόνους λάγυνός γ’ οδε χωρεϊ. »
CONVIVALIA ET IRRISORIA. 335
298. ALIUD.
Adspice ut sitiens silius manum matri tendat;
mulier autem, utpote tota mulier, subacta vino,
in lagena bibens, boc dixit ezim oblique intuens :
« Ex laguncula tenui quid tibi dem, sili mi?
sextarios enim triginta solos lagena haec capit. »
β. « Μήτερ, μητρυιής χαλεπόν τρόπον άντικρατοΰσα,
« αμπέλου ήδυτάτης τάδε δάκρυα δός μοι άιούσσειν. »
Μήτερ έμή, δύσμητερ, άπηνέα θυμόν έ/ουσα ,
εί φιλεεις με τον υια , δίδου μέ τι τυτθόν άφύσσειν.
299. ΠΑΛΛΑΔΑ.
‘Υβρίζεις· τί τό θαύμα ; τί δυσχερές; Άλλα φέρω σε·
τών γάρ ύβριζόντων ή Θρασύτης κόλασις.
300. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
ΙΙολλά λαλεΐς, άνθρωπε, χαμαί δέ τίθη μετά μικρόν.
Σίγα, και μελέτα ζών έτι τόν θάνατον.
301. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
σΗλιος άνθρώποις αυγής θεός· εί δέ και αυτός
υβριζεν φαίνων, ουδέ τό φως έπόθουν.
302. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Ουκ εμέ, τήν πενίην δέ καθύβρισας · εί δέ και δ Ζευς
ήν έπ'ι γής πτωχός, καυτός επασχεν υβριν.
303. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Εί πένομαι, τι πάθω; τί με μισείς ουκ άδικοΰντα;
πταίσμα τοδ’ έστ'ι Τύχης, ουκ αδίκημα τρόπων.
304. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Πάντες μέν δειλοί καί αλαζόνες είσ'ι, καί εί τι
έν τοϊς άνθρώποις άλλο πέφυκε πάθος-
298. incerti.
Ecce manum tendit sitiens puer iste parenti :
At mulier , tanquam mulier vinosa , lagenam
Ore trahens, puerumque tuens obliqua, prosatur :
Quid tibi, parve , dari de nostro gutture poscis ?
Non bene triginta sextas capit ista lagena.
PUERI VERBA.
Mater, ne nimium sasvas imitere novercas;
()e vitis placidas lacrymis da sumere partem.
2gg. PALLADZE.
Es petulans, fero te. Nec miror, nec mihi durum est.
Esse serox animus nam sibi poena solet.
3oo. EJUSDEM.
Multa profaris homo, sed enim cinis ipse suturu».
« Mater, novercas dissiciles mores aequans ,
vitis dulcissimae has lacrimas da milii hauriendas. »
« Mater mea, mala-mater, immitem animum habens,
si amas me silium, da me aliquid parvi haurire.
299. PALLADjE.
Injuriam-infers mihi : quid mirum? quid grave? Sed
facientium injuriam ipsa audacia est poena. [fero te ·.
300. EJUSDEM.
Multa loqueris , homo , humi autem deponeris post par-
Tace, et meditare vivens adhuc mortem, [vumtempus.
301. EJUSDEM.
Sol hominibus lucis deus; si vero et ipse
injuriamfaceret lucens, nelumen quidem desiderarem.
302. EJUSDEM,
Non mihi, paupertati sed injuriam-secisti. Si vero et Jupitcr
esset in terra mendicus, et ipse pateretur injuriam.
303. EJUSDEM.
Si pauper-sum, quid mihi-siet ? quid me odisti innocuum ?
Lapsus hoc est Fortunae, non slagitium morum.
304. EJUSDEM.
Omnes quidem ignavi etiam gloriosi sunt, et si quis
in hominibus alius innatus-est morbus :
Quin mortem vivens ut meditere taces?
301. EJUSDEM.
Sol lucis deus est : sed danda in luce superbus
Si foret, ipsa soret lux odiosa mihi.
302. ejusdem.
Pauperiem feriunt, non me, tua probra; Jovique,
Si foret in terris pauper, idem saceres.
303. EJUSDEM.
Pauper sum, quid tum? nuin vis odisse nocentem
Nil tibi? crimen habet sors mea, vita caret.
3o'|. EJUSDEM.
Adjungit timidis jactantia se comes, et qui
Praeterea morbi mentibus esse solent.
298. ΑΛΛΟ.
Δέρκεο πώς διψών υιός χέρα μητέρι τείνει·
ή δέ γυνή, άτε πασα γυνή, κεκρατημένη οινω ,
έν λαγύνω πίνουσα, τόδ’ έννεπε λοξόν ιδοΰσα·
« Έκ βρόχθου δλίγοιο τί σοι δώ , τέκνον έμεϊο;
« ζέστας γάρ τριάκοντα μόνους λάγυνός γ’ οδε χωρεϊ. »
CONVIVALIA ET IRRISORIA. 335
298. ALIUD.
Adspice ut sitiens silius manum matri tendat;
mulier autem, utpote tota mulier, subacta vino,
in lagena bibens, boc dixit ezim oblique intuens :
« Ex laguncula tenui quid tibi dem, sili mi?
sextarios enim triginta solos lagena haec capit. »
β. « Μήτερ, μητρυιής χαλεπόν τρόπον άντικρατοΰσα,
« αμπέλου ήδυτάτης τάδε δάκρυα δός μοι άιούσσειν. »
Μήτερ έμή, δύσμητερ, άπηνέα θυμόν έ/ουσα ,
εί φιλεεις με τον υια , δίδου μέ τι τυτθόν άφύσσειν.
299. ΠΑΛΛΑΔΑ.
‘Υβρίζεις· τί τό θαύμα ; τί δυσχερές; Άλλα φέρω σε·
τών γάρ ύβριζόντων ή Θρασύτης κόλασις.
300. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
ΙΙολλά λαλεΐς, άνθρωπε, χαμαί δέ τίθη μετά μικρόν.
Σίγα, και μελέτα ζών έτι τόν θάνατον.
301. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
σΗλιος άνθρώποις αυγής θεός· εί δέ και αυτός
υβριζεν φαίνων, ουδέ τό φως έπόθουν.
302. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Ουκ εμέ, τήν πενίην δέ καθύβρισας · εί δέ και δ Ζευς
ήν έπ'ι γής πτωχός, καυτός επασχεν υβριν.
303. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Εί πένομαι, τι πάθω; τί με μισείς ουκ άδικοΰντα;
πταίσμα τοδ’ έστ'ι Τύχης, ουκ αδίκημα τρόπων.
304. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Πάντες μέν δειλοί καί αλαζόνες είσ'ι, καί εί τι
έν τοϊς άνθρώποις άλλο πέφυκε πάθος-
298. incerti.
Ecce manum tendit sitiens puer iste parenti :
At mulier , tanquam mulier vinosa , lagenam
Ore trahens, puerumque tuens obliqua, prosatur :
Quid tibi, parve , dari de nostro gutture poscis ?
Non bene triginta sextas capit ista lagena.
PUERI VERBA.
Mater, ne nimium sasvas imitere novercas;
()e vitis placidas lacrymis da sumere partem.
2gg. PALLADZE.
Es petulans, fero te. Nec miror, nec mihi durum est.
Esse serox animus nam sibi poena solet.
3oo. EJUSDEM.
Multa profaris homo, sed enim cinis ipse suturu».
« Mater, novercas dissiciles mores aequans ,
vitis dulcissimae has lacrimas da milii hauriendas. »
« Mater mea, mala-mater, immitem animum habens,
si amas me silium, da me aliquid parvi haurire.
299. PALLADjE.
Injuriam-infers mihi : quid mirum? quid grave? Sed
facientium injuriam ipsa audacia est poena. [fero te ·.
300. EJUSDEM.
Multa loqueris , homo , humi autem deponeris post par-
Tace, et meditare vivens adhuc mortem, [vumtempus.
301. EJUSDEM.
Sol hominibus lucis deus; si vero et ipse
injuriamfaceret lucens, nelumen quidem desiderarem.
302. EJUSDEM,
Non mihi, paupertati sed injuriam-secisti. Si vero et Jupitcr
esset in terra mendicus, et ipse pateretur injuriam.
303. EJUSDEM.
Si pauper-sum, quid mihi-siet ? quid me odisti innocuum ?
Lapsus hoc est Fortunae, non slagitium morum.
304. EJUSDEM.
Omnes quidem ignavi etiam gloriosi sunt, et si quis
in hominibus alius innatus-est morbus :
Quin mortem vivens ut meditere taces?
301. EJUSDEM.
Sol lucis deus est : sed danda in luce superbus
Si foret, ipsa soret lux odiosa mihi.
302. ejusdem.
Pauperiem feriunt, non me, tua probra; Jovique,
Si foret in terris pauper, idem saceres.
303. EJUSDEM.
Pauper sum, quid tum? nuin vis odisse nocentem
Nil tibi? crimen habet sors mea, vita caret.
3o'|. EJUSDEM.
Adjungit timidis jactantia se comes, et qui
Praeterea morbi mentibus esse solent.