Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Ephēmeris archaiologikē (1884 (1885))

171

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΠΙ ΔΕΚΑ ΜΟΜΙΑΙΣ

172

Τό περί της αποκαταστάσεως τούτο ψήφισμα
διαιρείται εις δυο .μέρη. Το πρώτον περιέχει άπα-
γόρευσιν πωλήσεως και άγοράς εις τό έξης τεμέ-
νους τινός και διατάξεις περί τιμωρίας των πωλη-
σάντων (στ. 8 και 9)" έ'πειτα ορίζει νά έξαγνισθώσι
τά βεβηλωθέντα τεμένη (στ. 10 έξ)' και ό μεν εξη-
γητής, ώς φαίνεται, προγράφει τον τρόπον καθ' ον
δέον νά γείνη τοΰτο (1), Ό στρατηγός Μητρόδωρος
και Ό βασιλεύς Μαντίας προσφέρουσι τάς θυσίας
και ό ταμίας της ιεράς διατάξεως (2) δίδει τά θύματα.

Περί της πιθανής συμπληρώσεως τών στίχων
15-17 ίδε άνωτέρω. Έν τω στ. παρεδέ/θην,
δτι Ό /αράκτης κατά λάθος έ'γραψεν ην μεν έν
"Ακροπόλει, ην δ' έν Πειραιεί.

Οί στ. 18-24 είναι ασαφείς έν τοις πλείστοις"
έν στ. 23 ματαίως προσεπάθησα νά συμπληρώσω τι.

Έν τω έπομένω όμως 25 στ. ή συμπλήρωσις
του ονόματος τοΟ Αττάλου μοι φαίνεται βεβαία,
αν και τά ύπ'αύτοΰ άνατεθέντα μένουσιν άγνωστα"
ύποθέτω, ό'τι πρόκειται περί οχυρωματικών έργων,
και άν του ;ο ήναι αληθές, τότε ό "Ατταλος ούτος
είναι ό πρώτος (241-197 πρά Χρ.), όστις περί το
201 έβοήθησε δια τοΟ στόλου του τους Αθηναίους
κατά τών Μακεδόνων, οί'τινες ειχον φθάσει μέχρι
της Ακαδημίας" μετέβη δέ και ό ίδιος εις Αθή-
νας, έ'νθα μεγάλαι τιμαί τω άπενεμήθησαν' μεταξύ
αυτών είναι και το ό'τι μία φυλή έκτοτε έφερε τό
ονου-ά του. Άλλ' Ό κατά τών Μακεδόνων πόλεαος

δεν είχε τελειώσει" διότι ούτοι τό έπόμενον ετος
είσβαλόντες εις τήν Άττικήν έδήωσαν αυτήν μή
φεισθέντες μήτε τάφων μήτε ιερών (1). Φαίνεται
λοιπόν, ό'τι ό Άτταλος είτε προ της καταστροφής
είτε και μετ' αύτήν έφρόντισε νά καταστήση τήν
πόλιν τών Αθηνών άσφαλεστέραν έναντίον τών
άπειλούντων αύτήν κινδύνων.

Ή έννοια τών στ. 26 και 27 είναι σαφής" οί
μέλλοντες νά όμόσωσιν είναι φαίνεται οί στρατη-
γοί (2) μετ' άλλων τινών αρχόντων.

Άπο τοΰ στ. 30 άρχεται τό δεύτερον μέρος της
έπιγραφης, ή αναγραφή δηλαδή τών άποκαταστα-
θέντων ιερών και τεμενών. Διά τήν τοπογραφίαν
Αθηνών, Πειραιώς και Σαλαμίνος ήν τά μνημείον
τοΰτο μεγίστης σπουδαιότητας και μοναδικόν' ή
διατήρησίς του ό'μως είναι δυστυχώς τοιαύτη, ώστε
απώλεσε μέγα μέρος της άξίας του. Έκ τών δύο
ή τριών συμπληρώσεων ή τοΟ στ. 32 Κυ[/ρεία]
δεν μοι Φαίνεται πολύ βεβαία, άλλά καλλιτέραν
δεν ήδυνήθην νά εΰρω. Αί τών στ. 33 και 34 ό'μως
συμφωνοΟσι προς τά λίαν άμυδρά ίχνη γραμμά-
των τά επί του λίθου όιακρινόμενα και δύνανται
νά θεωρηθώσι σ/εδόν βέβαιαι. Έν δέ τοίς στ. 40
και 55 νομίζω, ό'τι ό χαράκτης παρέλειψε κατά
λάθος τήν συλλαβήν ατ έν άν(ατ)εθέν και άν(ατ)ε-
θηναι, και διά τοΟτο προσέθηκα αύτήν.

Χρ. Δ. Τςουντας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

ΕΠΙ ΔΕΚΑ ΜΟΜΙΑΙΣ ΕΑΑΗΝΟ-ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ (3)

("Ορο. πίτ. α)

Αριθ. 1. χρώματος κίτρινου. Εκάστη παρειά σημειωτή διά

Ξυλίνη σορός άνθρωποειδής '/ρώματος έρυθροΟ, κεραίας μέλαινης πλατείας" τό ποίκιλαα αύτά ά-
έξαιρουμένου του προσώπου έζωγραφημένου διά πάντα σπανίως και έμφαίνει πάντοτε μεταγενεστέ-

(1) Τους εξηγητάς συνεβουλεύοντο ακριβώς εις τά θρησκευτικά ζητή- (1) "Ιδε "\ν&θ1ΐ8Π1ϋ1 Η 8ΐα(11 ΑΐΙιβη σ. 636 εξ.

ματα· ήσαν δέ τρεις (όρα δοΐΐοίηαηη Ογ. ΑΙΙβίΊΐιϊιΠΙβΓ I σ. 455 (2) Τό τελευταΐον γράμμα τοΰ στ. 26 νομίζω οτϊ δέν δύναται νά

και II σ. 46). Έπ: μιας έδρας τοΰ διονυσιακού* θεάτρου δπάρχέι ή ήναιήΣ. Αί οριζόντια·, ομως γραμμα'ι αύτοΰ λείπουσιν, άν και ό λίθος

επιγραφή· πυθοχρήστου έξηγητοϋ (ΟΙΑ III 241), Ιφ' ετέρας 3ε'· έξη- έχει ολίγον μέρος διά τά άκρα αυτών.

γητοΰ έξ Ευπατριδών -/ειροτονητοΰ ϋπό τοΰ δήμου διά βίου (αϋτ. 267)· (3) Αί μομίαι αύται προερχόμενα·, έκ της έν ετει 1884 άποκαλυφθεί-

(2) Έν ΟΙΑ III 650 δπάρχει ή επιγραφή· οί πρυτάνεις τόν ταμίαν σης νεκροπο'λεως τής Χέμμεως,ή τοι Πανός πόλεως τοΰ Θηβαίτου νο-
τής ίερας τάξεως Άλέξανδρον Εϋπυρίδην. Ή ουσία όμως τής ίερας μου, τής νϋν καλούμενης Ά/μίμ, έδιυρήθησαν τώ έθνικώ έν Αθήναις
ταύτης τάξεως ή διατάξεως και έντεϋθεν δέν γίνεται σαφεστέρα. Μουσείω παρα τοΰ κυρίου Ιωάννου Δημητρίου τοΰ έκ Λήμνου.