171
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΠΙ ΔΕΚΑ ΜΟΜΙΑΙΣ
172
Τό περί της αποκαταστάσεως τούτο ψήφισμα
διαιρείται εις δυο .μέρη. Το πρώτον περιέχει άπα-
γόρευσιν πωλήσεως και άγοράς εις τό έξης τεμέ-
νους τινός και διατάξεις περί τιμωρίας των πωλη-
σάντων (στ. 8 και 9)" έ'πειτα ορίζει νά έξαγνισθώσι
τά βεβηλωθέντα τεμένη (στ. 10 έξ)' και ό μεν εξη-
γητής, ώς φαίνεται, προγράφει τον τρόπον καθ' ον
δέον νά γείνη τοΰτο (1), Ό στρατηγός Μητρόδωρος
και Ό βασιλεύς Μαντίας προσφέρουσι τάς θυσίας
και ό ταμίας της ιεράς διατάξεως (2) δίδει τά θύματα.
Περί της πιθανής συμπληρώσεως τών στίχων
15-17 ίδε άνωτέρω. Έν τω στ. παρεδέ/θην,
δτι Ό /αράκτης κατά λάθος έ'γραψεν ην μεν έν
"Ακροπόλει, ην δ' έν Πειραιεί.
Οί στ. 18-24 είναι ασαφείς έν τοις πλείστοις"
έν στ. 23 ματαίως προσεπάθησα νά συμπληρώσω τι.
Έν τω έπομένω όμως 25 στ. ή συμπλήρωσις
του ονόματος τοΟ Αττάλου μοι φαίνεται βεβαία,
αν και τά ύπ'αύτοΰ άνατεθέντα μένουσιν άγνωστα"
ύποθέτω, ό'τι πρόκειται περί οχυρωματικών έργων,
και άν του ;ο ήναι αληθές, τότε ό "Ατταλος ούτος
είναι ό πρώτος (241-197 πρά Χρ.), όστις περί το
201 έβοήθησε δια τοΟ στόλου του τους Αθηναίους
κατά τών Μακεδόνων, οί'τινες ειχον φθάσει μέχρι
της Ακαδημίας" μετέβη δέ και ό ίδιος εις Αθή-
νας, έ'νθα μεγάλαι τιμαί τω άπενεμήθησαν' μεταξύ
αυτών είναι και το ό'τι μία φυλή έκτοτε έφερε τό
ονου-ά του. Άλλ' Ό κατά τών Μακεδόνων πόλεαος
δεν είχε τελειώσει" διότι ούτοι τό έπόμενον ετος
είσβαλόντες εις τήν Άττικήν έδήωσαν αυτήν μή
φεισθέντες μήτε τάφων μήτε ιερών (1). Φαίνεται
λοιπόν, ό'τι ό Άτταλος είτε προ της καταστροφής
είτε και μετ' αύτήν έφρόντισε νά καταστήση τήν
πόλιν τών Αθηνών άσφαλεστέραν έναντίον τών
άπειλούντων αύτήν κινδύνων.
Ή έννοια τών στ. 26 και 27 είναι σαφής" οί
μέλλοντες νά όμόσωσιν είναι φαίνεται οί στρατη-
γοί (2) μετ' άλλων τινών αρχόντων.
Άπο τοΰ στ. 30 άρχεται τό δεύτερον μέρος της
έπιγραφης, ή αναγραφή δηλαδή τών άποκαταστα-
θέντων ιερών και τεμενών. Διά τήν τοπογραφίαν
Αθηνών, Πειραιώς και Σαλαμίνος ήν τά μνημείον
τοΰτο μεγίστης σπουδαιότητας και μοναδικόν' ή
διατήρησίς του ό'μως είναι δυστυχώς τοιαύτη, ώστε
απώλεσε μέγα μέρος της άξίας του. Έκ τών δύο
ή τριών συμπληρώσεων ή τοΟ στ. 32 Κυ[/ρεία]
δεν μοι Φαίνεται πολύ βεβαία, άλλά καλλιτέραν
δεν ήδυνήθην νά εΰρω. Αί τών στ. 33 και 34 ό'μως
συμφωνοΟσι προς τά λίαν άμυδρά ίχνη γραμμά-
των τά επί του λίθου όιακρινόμενα και δύνανται
νά θεωρηθώσι σ/εδόν βέβαιαι. Έν δέ τοίς στ. 40
και 55 νομίζω, ό'τι ό χαράκτης παρέλειψε κατά
λάθος τήν συλλαβήν ατ έν άν(ατ)εθέν και άν(ατ)ε-
θηναι, και διά τοΟτο προσέθηκα αύτήν.
Χρ. Δ. Τςουντας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
ΕΠΙ ΔΕΚΑ ΜΟΜΙΑΙΣ ΕΑΑΗΝΟ-ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ (3)
("Ορο. πίτ. α)
Αριθ. 1. χρώματος κίτρινου. Εκάστη παρειά σημειωτή διά
Ξυλίνη σορός άνθρωποειδής '/ρώματος έρυθροΟ, κεραίας μέλαινης πλατείας" τό ποίκιλαα αύτά ά-
έξαιρουμένου του προσώπου έζωγραφημένου διά πάντα σπανίως και έμφαίνει πάντοτε μεταγενεστέ-
(1) Τους εξηγητάς συνεβουλεύοντο ακριβώς εις τά θρησκευτικά ζητή- (1) "Ιδε "\ν&θ1ΐ8Π1ϋ1 Η 8ΐα(11 ΑΐΙιβη σ. 636 εξ.
ματα· ήσαν δέ τρεις (όρα δοΐΐοίηαηη Ογ. ΑΙΙβίΊΐιϊιΠΙβΓ I σ. 455 (2) Τό τελευταΐον γράμμα τοΰ στ. 26 νομίζω οτϊ δέν δύναται νά
και II σ. 46). Έπ: μιας έδρας τοΰ διονυσιακού* θεάτρου δπάρχέι ή ήναιήΣ. Αί οριζόντια·, ομως γραμμα'ι αύτοΰ λείπουσιν, άν και ό λίθος
επιγραφή· πυθοχρήστου έξηγητοϋ (ΟΙΑ III 241), Ιφ' ετέρας 3ε'· έξη- έχει ολίγον μέρος διά τά άκρα αυτών.
γητοΰ έξ Ευπατριδών -/ειροτονητοΰ ϋπό τοΰ δήμου διά βίου (αϋτ. 267)· (3) Αί μομίαι αύται προερχόμενα·, έκ της έν ετει 1884 άποκαλυφθεί-
(2) Έν ΟΙΑ III 650 δπάρχει ή επιγραφή· οί πρυτάνεις τόν ταμίαν σης νεκροπο'λεως τής Χέμμεως,ή τοι Πανός πόλεως τοΰ Θηβαίτου νο-
τής ίερας τάξεως Άλέξανδρον Εϋπυρίδην. Ή ουσία όμως τής ίερας μου, τής νϋν καλούμενης Ά/μίμ, έδιυρήθησαν τώ έθνικώ έν Αθήναις
ταύτης τάξεως ή διατάξεως και έντεϋθεν δέν γίνεται σαφεστέρα. Μουσείω παρα τοΰ κυρίου Ιωάννου Δημητρίου τοΰ έκ Λήμνου.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΠΙ ΔΕΚΑ ΜΟΜΙΑΙΣ
172
Τό περί της αποκαταστάσεως τούτο ψήφισμα
διαιρείται εις δυο .μέρη. Το πρώτον περιέχει άπα-
γόρευσιν πωλήσεως και άγοράς εις τό έξης τεμέ-
νους τινός και διατάξεις περί τιμωρίας των πωλη-
σάντων (στ. 8 και 9)" έ'πειτα ορίζει νά έξαγνισθώσι
τά βεβηλωθέντα τεμένη (στ. 10 έξ)' και ό μεν εξη-
γητής, ώς φαίνεται, προγράφει τον τρόπον καθ' ον
δέον νά γείνη τοΰτο (1), Ό στρατηγός Μητρόδωρος
και Ό βασιλεύς Μαντίας προσφέρουσι τάς θυσίας
και ό ταμίας της ιεράς διατάξεως (2) δίδει τά θύματα.
Περί της πιθανής συμπληρώσεως τών στίχων
15-17 ίδε άνωτέρω. Έν τω στ. παρεδέ/θην,
δτι Ό /αράκτης κατά λάθος έ'γραψεν ην μεν έν
"Ακροπόλει, ην δ' έν Πειραιεί.
Οί στ. 18-24 είναι ασαφείς έν τοις πλείστοις"
έν στ. 23 ματαίως προσεπάθησα νά συμπληρώσω τι.
Έν τω έπομένω όμως 25 στ. ή συμπλήρωσις
του ονόματος τοΟ Αττάλου μοι φαίνεται βεβαία,
αν και τά ύπ'αύτοΰ άνατεθέντα μένουσιν άγνωστα"
ύποθέτω, ό'τι πρόκειται περί οχυρωματικών έργων,
και άν του ;ο ήναι αληθές, τότε ό "Ατταλος ούτος
είναι ό πρώτος (241-197 πρά Χρ.), όστις περί το
201 έβοήθησε δια τοΟ στόλου του τους Αθηναίους
κατά τών Μακεδόνων, οί'τινες ειχον φθάσει μέχρι
της Ακαδημίας" μετέβη δέ και ό ίδιος εις Αθή-
νας, έ'νθα μεγάλαι τιμαί τω άπενεμήθησαν' μεταξύ
αυτών είναι και το ό'τι μία φυλή έκτοτε έφερε τό
ονου-ά του. Άλλ' Ό κατά τών Μακεδόνων πόλεαος
δεν είχε τελειώσει" διότι ούτοι τό έπόμενον ετος
είσβαλόντες εις τήν Άττικήν έδήωσαν αυτήν μή
φεισθέντες μήτε τάφων μήτε ιερών (1). Φαίνεται
λοιπόν, ό'τι ό Άτταλος είτε προ της καταστροφής
είτε και μετ' αύτήν έφρόντισε νά καταστήση τήν
πόλιν τών Αθηνών άσφαλεστέραν έναντίον τών
άπειλούντων αύτήν κινδύνων.
Ή έννοια τών στ. 26 και 27 είναι σαφής" οί
μέλλοντες νά όμόσωσιν είναι φαίνεται οί στρατη-
γοί (2) μετ' άλλων τινών αρχόντων.
Άπο τοΰ στ. 30 άρχεται τό δεύτερον μέρος της
έπιγραφης, ή αναγραφή δηλαδή τών άποκαταστα-
θέντων ιερών και τεμενών. Διά τήν τοπογραφίαν
Αθηνών, Πειραιώς και Σαλαμίνος ήν τά μνημείον
τοΰτο μεγίστης σπουδαιότητας και μοναδικόν' ή
διατήρησίς του ό'μως είναι δυστυχώς τοιαύτη, ώστε
απώλεσε μέγα μέρος της άξίας του. Έκ τών δύο
ή τριών συμπληρώσεων ή τοΟ στ. 32 Κυ[/ρεία]
δεν μοι Φαίνεται πολύ βεβαία, άλλά καλλιτέραν
δεν ήδυνήθην νά εΰρω. Αί τών στ. 33 και 34 ό'μως
συμφωνοΟσι προς τά λίαν άμυδρά ίχνη γραμμά-
των τά επί του λίθου όιακρινόμενα και δύνανται
νά θεωρηθώσι σ/εδόν βέβαιαι. Έν δέ τοίς στ. 40
και 55 νομίζω, ό'τι ό χαράκτης παρέλειψε κατά
λάθος τήν συλλαβήν ατ έν άν(ατ)εθέν και άν(ατ)ε-
θηναι, και διά τοΟτο προσέθηκα αύτήν.
Χρ. Δ. Τςουντας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
ΕΠΙ ΔΕΚΑ ΜΟΜΙΑΙΣ ΕΑΑΗΝΟ-ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ (3)
("Ορο. πίτ. α)
Αριθ. 1. χρώματος κίτρινου. Εκάστη παρειά σημειωτή διά
Ξυλίνη σορός άνθρωποειδής '/ρώματος έρυθροΟ, κεραίας μέλαινης πλατείας" τό ποίκιλαα αύτά ά-
έξαιρουμένου του προσώπου έζωγραφημένου διά πάντα σπανίως και έμφαίνει πάντοτε μεταγενεστέ-
(1) Τους εξηγητάς συνεβουλεύοντο ακριβώς εις τά θρησκευτικά ζητή- (1) "Ιδε "\ν&θ1ΐ8Π1ϋ1 Η 8ΐα(11 ΑΐΙιβη σ. 636 εξ.
ματα· ήσαν δέ τρεις (όρα δοΐΐοίηαηη Ογ. ΑΙΙβίΊΐιϊιΠΙβΓ I σ. 455 (2) Τό τελευταΐον γράμμα τοΰ στ. 26 νομίζω οτϊ δέν δύναται νά
και II σ. 46). Έπ: μιας έδρας τοΰ διονυσιακού* θεάτρου δπάρχέι ή ήναιήΣ. Αί οριζόντια·, ομως γραμμα'ι αύτοΰ λείπουσιν, άν και ό λίθος
επιγραφή· πυθοχρήστου έξηγητοϋ (ΟΙΑ III 241), Ιφ' ετέρας 3ε'· έξη- έχει ολίγον μέρος διά τά άκρα αυτών.
γητοΰ έξ Ευπατριδών -/ειροτονητοΰ ϋπό τοΰ δήμου διά βίου (αϋτ. 267)· (3) Αί μομίαι αύται προερχόμενα·, έκ της έν ετει 1884 άποκαλυφθεί-
(2) Έν ΟΙΑ III 650 δπάρχει ή επιγραφή· οί πρυτάνεις τόν ταμίαν σης νεκροπο'λεως τής Χέμμεως,ή τοι Πανός πόλεως τοΰ Θηβαίτου νο-
τής ίερας τάξεως Άλέξανδρον Εϋπυρίδην. Ή ουσία όμως τής ίερας μου, τής νϋν καλούμενης Ά/μίμ, έδιυρήθησαν τώ έθνικώ έν Αθήναις
ταύτης τάξεως ή διατάξεως και έντεϋθεν δέν γίνεται σαφεστέρα. Μουσείω παρα τοΰ κυρίου Ιωάννου Δημητρίου τοΰ έκ Λήμνου.